Xειμώνας του 1944

 

Εκείνη απόμεινε να τον βλέπει να φεύγει για τον μεγάλο δρόμο. Όταν πια αυτός είχε γίνει μια μικρή κουκίδα στον ορίζοντα σκέφτηκε να επιστρέφει εκεί κάθε απομεσήμερο και να τον περιμένει να γυρίσει. Ήταν χειμώνας του 1944.

 

Μια παραμονή Πρωτοχρονιάς λίγα χρόνια πριν, θαρρώ πως ήταν το 1986 περπατούσαμε κατά μήκος του ποταμού περιμένοντας το φεγγάρι να φωτίσει την βραδιά μας. Ο κόσμος περίμενε να ανταμωθεί με την νέα χρονιά μέσα στα βεγγαλικά και εγώ χανόμουν στα δικά σου μάτια.

 

Άξαφνα στο διάβα μας βλέπουμε μαζεμένο κόσμο γύρω από ένα γερασμένο κορμί. Σε πήρα σφιχτά από το χέρι και πλησιάσαμε. Ένας κύριος με μαύρη καπαρντίνα μας απομάκρυνε. Με τα σπασμένα αγγλικά μου τον ρώτησα τι είχε γίνει.

 

Μια βαριά αντρική φωνή μου απάντησε «Τίποτα, μια άστεγη ηλικιωμένη  πέθανε».  Εμείς τον κοιτάξαμε αμίλητοι αλλά αυτός συνέχισε  να μας μιλά «Περίεργη γυναίκα ερχόταν εδώ στην αποβάθρα για χρόνια κάθε μέρα πάντα την ίδια ώρα  και κάτι περίμενε. Ο κόσμος έλεγε πάντα πως είχε τρελαθεί».

 

Γύρισα το κεφάλι  και κοίταξα το βλέμμα της νεκρής γυναίκας· ήταν ολόιδιο με το φως που εκπέμπουν τα ηλιοβασιλεμάτα των ερωτευμένων όλου του κόσμου. Το 1986 είχε μπει αυτός επέστρεψε την πήρε από το χέρι και χάθηκαν μαζί.

 

Άντρια Νικολάου

​

Η Άντρια Νικολάου είναι απόφοιτη της σχολής Επικοινωνίας Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου Αθηνών. Συνέχισε με σπουδές πάνω στον κινηματογράφο σε Αμερική και Αγγλία. Τα τελευταία χρόνια ζει και δραστηριοποιείται στην Κύπρο. Έχει εργαστεί ως σκηνοθέτης και σεναριογράφος σε Κύπρο, Ελλάδα και Αγγλία. Ο «Απέθαντος Έρωτας» είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή.