Ζωή στην κλεψύδρα του φόβου

​

Για να φτάσει στο σπίτι του ο νεαρός άντρας έπρεπε πρώτα να διασχίσει το νεκροταφείο του χωριού, δεν υπήρχε άλλη δίοδος. Τις καλοκαιρινές νύχτες καθόταν στην αυλή και το βλέμμα του χανόταν στα αναμμένα καντήλια. Ήξερε απέξω τα παρατσούκλια των μόνιμων κατοίκων εκείνου του δεύτερου οικισμού. Έπιανε κουβέντα μαζί τους, τους έλεγε τα νέα του άλλες φορές πάλι, όταν το μεροκάματο δεν έφτανε ούτε για παξιμάδι με αλάτι και λάδι καθόταν βουβός στην ψάθινη ξεχαρβαλωμένη του καρέκλα και βλαστημούσε την μοίρα του. Κάποιοι χωριανοί του είχαν προτείνει να πάει να μείνει μαζί τους να αφήσει την απομόνωση και τα πάρε δώσε με τις ψυχές και να ξεκινήσει μια κανονική ζωή. Εκείνος αρνιόταν, έτσι συνέχισε να διασχίζει το νεκροταφείο για να φτάσει στο πέτρινο σπίτι του. Ένα δωμάτιο ήταν όλο κι όλο με ένα σιδερένιο κρεβάτι, ένα τραπέζι με δυο καρέκλες και μια ξύλινη ντουλάπα που έγερνε ελαφρώς από την μία πλευρά, βλέπεις το ένα της πόδι είχε υποστεί ακρωτηριασμό από τον προηγούμενο ιδιοκτήτη. Εκείνος ήταν έτοιμος να την πετάξει, εάν δεν την μάζευε ο νεαρός άντρας για να στοιβάξει στα σπλάχνα της αντικείμενα που έβρισκε σκορπισμένα στα χορταριασμένα δρομάκια του νεκροταφείου.

Αρκετοί έλεγαν πως προτιμούσε τις συναναστροφές με τους νεκρούς παρά με τους ζωντανούς. Μια φορά τους είχε εξομολογηθεί πως ο άνθρωπος που βρίσκεται στην απέναντι όχθη δεν μπορεί να σε βλάψει, εφόσον έζησε στο πετσί του την προδοσία σε τούτο τον κόσμο.

Μια νύχτα κι ενώ διένυε την καθιερωμένη του διαδρομή, ο νεαρός άντρας είδε μια σκιά να ξεπροβάλλει μέσα από την τεράστια σιδερένια καγκελόπορτα του δεύτερου οικισμού. Κοντοστάθηκε για να δει καλύτερα τον ξενό που του έκλεισε τον δρόμο. Ήταν ένας άντρας μετρίου αναστήματος με τα χαρακτηριστικά του προσώπου του να κρύβονται αριστοτεχνικά από την μεστή ύφανση της νύχτας. Για λίγα λεπτά έμειναν και οι δύο βυθισμένοι στην σιωπή. Ο απρόσκλητος επισκέπτης όμως με περίσσιο θάρρος έβαλε το πρώτο λιθαράκι στην στιχομυθία τους.

  

<<Καλησπέρα, συγγνώμη εάν σε τρόμαξα αλλά σε παρακολουθώ εδώ και καιρό που αποφεύγεις τη ζωή>>.

<<Ποιός είσαι;>>

<<Ο φόβος, ο οποίος λιγοστεύει τον χρόνο της ζωή σου>>.

​

Η Ολυμπία Θεοδοσίου είναι δασκάλα Ισπανικών. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου (M.A. in Labour Economics and Human Resource Management) του New York College και έχει παρακολουθήσει μαθήματα λογοτεχνικής γραφής στο εργαστήρι Tabula Rasa.