Η αγωνία του «λεξανθρώπου» για τις λέξεις.

​

   Λέξεις. Προϊόντα σύμβασης και σαν προϊόντα  σύμβασης, φορείς συμβόλων. Τα σύμβολα, φορείς επικοινωνίας. Μα πώς να φτάσω από τις λέξεις στην επικοινωνία; Πως αυτή η επικοινωνία, μπορεί να ξεπεράσει τα απαραίτητα του κώδικα και να πάει παραπέρα να αγγίξει πέρα από τον νου και την ψυχή μου, τον νου και την ψυχή των άλλων;

   Γράφοντας, κοιτώ τις λέξεις μία μία, περιμένοντας να μου μιλήσουν. Περιμένοντας να τις μιλήσω. «Περιμένοντας τους βαρβάρους», λέει ο ποιητής. Μερικές φορές είναι τέτοιες οι λέξεις και δεν έρχονται. Mα άλλοτε έρχονται και ξεριζώνουν, ανασυνθέτουν, κομματιάζουν το είναι μου.

   Κάθε φορά που είναι να έρθω αντιμέτωπη με τις λέξεις, βάζω τα καλά μου. Τα καλά μου, μέσα μου. Ετοιμάζομαι να τους παραδοθώ, στην πλάνη τους, στη μαγεία τους στο βασανισμό τους.

  Είναι παρεμπιπτόντως και όχι παρεπιπτόντως, είναι οδός Μάρνη (από τον ποταμό Μάρνη, το ξέχασες;) και όχι Μάρνης που το λες πάντα. Είναι απαυδήσει και όχι απηυδήσει.

   Λέξεις… σας αλλοιώνω καμιά φορά, κάνω λάθη, αλλά μην με αρνείστε! Λέξη… ανυπότακτη λέξη νιώθω για εσένα  αυτό που έλεγε ο Λόρκα «Με τις δαντέλες που φοράς μοιάζεις με τη θαλασσή και σε φοβάμαι όπως φοβόμουν το κύμα σαν ήμουν παιδί».

   Κάπως έτσι βουλιάζω στα κύματα των λέξεων. Ναυαγός συνήθως, άλλες φορές επιβιώνοντας σε έρημα νησιά, άλλες σαν τον Ιωνά στο στόμα του κήτους, και άλλες παρέα με τις γοργόνες τραγουδώ για τους χαμένους έρωτες.

   Λέξεις,  όπλο και μαξιλάρι μου. Φόβος και  έρωτας. Μη με αρνείστε! Ποια δύναμη σας σπρώχνει μακριά από μένα; Μακριά. Σας κουνώ το μαντίλι. Ξενιτιά και απώλεια. Ερημιά και πίκρα. Ζω σ’ έναν υπέργειο τάφο και το καντήλι μου να είναι οι λέξεις που  απόμειναν.

  Λέξεις. Μαγικά ραβδιά που αλλάζουν τον κόσμο. Με πάτε από το θάνατο στην Αθανασία. Με κάνετε να πετώ στα σύννεφα και να αναδημιουργώ τον κόσμο από την αρχή. Γίνομαι κυρίαρχος του σύμπαντος για μια στιγμή, θεά μέσα στον μικρόκοσμό μου που γίνεται «αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο άπειρος».

   Κληρονόμησα λέξεις. Λέξεις που ζουν αιώνια μα πεθαίνουν ακριβώς την ώρα που τις λέω. Που είναι αδύναμες-είναι άυλες κατασκευές που μπορούν να σηκώσουν βουνά. Λέξεις.

   Κοιτώ τα κύτταρα μου σε ένα μικροσκόπιο και βλέπω λέξεις, αυτές που εγγράφτηκαν μέσα μου κι άλλες που είν’ εκεί και ακόμα δεν τόλμησαν να βγουν. Υπάρχουν χυδαίες λέξεις; Υπάρχουν σπουδαίες λέξεις; Υπάρχουν λέξεις τρυφερές, σκληρές; Όταν βλέπω μια λέξη… βλέπω τη λέξη. Και το καθρέφτισμα μου πάνω στη λέξη. Και τη μεταμόρφωση της λέξης από τον ψυχισμό μου. Οι λέξεις μου είναι φορές που είναι άστεγες και ψάχνουν τροφή στα σκουπίδια και άλλες φορές είναι τα σκουπίδια. Όμως στη βιβλιοθήκη μου, έχω παρέες λέξεων χρυσάφια, πλούτο στη ζωή μου κι άλλες χάδια. Στο γραφείο μου, στο κομοδίνο μου υπάρχουν αδιάβαστες λέξεις που με περιμένουν υπομονετικά και άλλες που μου φωνάζουν να τις ανακαλύψω. Πόσα θα μπορούσα ακόμα να γράψω για εσάς, θεϊκά κατασκευάσματα θνητών πλασμάτων; Πόσα ακόμα δάκρια θα σας αφιερώσω; Πόσα χαμόγελα θα ζωγραφίσετε στα χείλη μου; Πόσες αγωνίες ακόμα για να φτιάξω έστω ένα και μόνο στίχο;

 

Έναν στίχο ονειρεύομαι. Στα ναυάγια, στο κήτος, στον αιθέρα. Έναν μόνο στίχο. Έναν στίχο δικό μου. Έναν μόνον. Και τότε θα μπορέσω να χαρώ που θα πεθάνω αθάνατη.

​

Ε.Γ.