Το τέλος της λογικής

Σέβομαι τη γνώμη του κάθε ανθρώπου. Αποδέχομαι τη διαφορετικότητά του. Υπερασπίζομαι τα καταπατημένα δικαιώματά του αλλά και την θιγμένη αξιοπρέπεια του. Συμμερίζομαι την ανάγκη του να αμφισβητεί, να θέλει να διερευνήσει, να μάθει κάτι παραπάνω για ένα ζήτημα που τον προβληματίζει. Έτσι λοιπόν, στην αρχή της περιόδου του εμβολιασμού κρατούσα μία ουδέτερη στάση έναντι των ανθρώπων που φοβόντουσαν να προχωρήσουν σε μια τέτοια επιλογή. Ο φόβος άλλωστε από μόνος του είναι ένα συναίσθημα πολύ έντονο που μπορεί να σε παράλυσει, να σε αποπροσανατολίσει, να θολώσει τη λογική σου. Η αναμονή ήταν μια επιλογή.
Τώρα πια όμως οι δικαιολογίες στερεύουν. Μετά από εκατομμύρια δόσεις εμβολίων ανά τον πλανήτη και όταν πια σε ένα τόσο μεγάλο δείγμα, στατιστικά, οι όποιες παρενέργειες που προκαλούνται από τα εμβόλια είναι στο όριο του μηδενός, σκέφτομαι ότι ίσως υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων που τρέφεται από την αμφισβήτηση και τη συνωμοσιολογία. Δεν αναφέρομαι φυσικά σε αυτούς που για παθολογικούς κυρίως λόγους δεν μπορούν να προχωρήσουν σε εμβολιασμό – οι περισσότεροι πιστεύω από τους οποίους θα το ήθελαν πολύ. Αναφέρομαι στους ανθρώπους εκείνους που τελικά είναι φύσει και θέσει αντιρρησίες. Νομίζω δε, πως δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι πολέμιοι των εμβολίων ανήκουν στην ίδια ομάδα με εκείνους που τάχθηκαν δημόσια εναντίον της μάσκας. Ακόμη ακόμη είναι άνθρωποι που στην αρχή της πανδημίας αμφισβήτησαν ξεκάθαρα την ύπαρξη του ιού μέχρι φυσικά τα πρώτα δυσάρεστα νέα από κοντινά τους πρόσωπα να φτάσουν στα αυτιά τους. Όπως ανέφερα, σέβομαι τον κάθε άνθρωπο, τον σκεπτικισμό του αλλά και τον φόβο του για κάτι που δε γνωρίζει καλά. Υπάρχει όμως κάτι, το οποίο δεν μπορώ να καταλάβω. Πώς αυτός ο φόβος συνδυάζεται με την επιλογή της μη προστασίας; Παρατηρώ πως όσοι τάσσονται κατά του εμβολιασμού δεν τηρούν τα μέτρα προστασίας στην καθημερινότητά τους, με αποτέλεσμα να εκτίθενται οι ίδιοι, αλλά και να εκθέτουν και τους δικούς τους ανθρώπους στον ίδιο κίνδυνο. Πώς μπορεί κάποιος να φοβάται το εμβόλιο και να μη φοβάται τον ίδιο τον ιό που έχει σκορπίσει παγκόσμια το θάνατο; Καλούμαστε να επιλέξουμε είτε το τέλος της συνωμοσίας είτε το τέλος της λογικής και νομίζω πως αν το σκεφτούμε καλά, σίγουρα θα πατήσουμε στο δεύτερο μονοπάτι.