Περί Ομοιότητας.

​

Δεν είμαι φιλόλογος, ούτε γλωσσολόγος, αλλά όλο αυτό το περί «διαφορετικότητας» με εκνευρίζει αφάνταστα. Τι πάει να πει «διαφορετικότητα;»

Μήπως ο ίδιος αυτός όρος διαχωρίζει κάποιους ανθρώπους από κάποιους άλλους; Μήπως η λέξη, η ίδια η λέξη διαχωρίζει, ξεχωρίζει κάποιους ανθρώπους από κάποιους άλλους;

Ανήκεις στην ομάδα της  «διαφορετικότητας», αν είσαι ξένος, αν έχεις κάποια κινητική δυσκολία, ή για τον σεξουαλικό σου προσανατολισμό ή, ή, ή…

Πόσο διαφορετικός είναι κάποιος με αυτά τα χαρακτηριστικά;

Δεν τον γέννησε δηλαδή μάνα; Δεν μεγάλωσε σε μια κοινωνία μεταξύ άλλων ανθρώπων ή στη φύση ή στη γη ή στο σύμπαν;

Μήπως εμείς δαχτυλοδείχνουμε με τις λέξεις μας, άλλους ανθρώπους; Μήπως εμείς φτιάχνουμε κατηγορίες κάτω από τον δήδεν προστατευτικό όρο «διαφορετικότητα;» Και σε τελική ανάλυση πόσες «διαφορετικότητες» μπορούμε να φτιάξουμε;

Θα μου άρεσε περισσότερο η μόδα της λέξης «αποδοχή», παρά της «διαφορετικότητας».

Αποδοχή θα πει δέχομαι, δεν ξεχωρίζω, δεν ομαδοποιώ, δεν δημιουργώ ομάδες ευπαθείς, αδύναμες, διαφορετικές. Άλλωστε η «διαφορετικότητα» αφορά το κάθε άτομο και όχι ένα σύνολο ανθρώπων που έχουν κάποια χαρακτηριστικά. Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, έχει μια «διαφορετικότητα» και πρέπει να το αποδεχτούν οι άλλοι και πρέπει και αυτός να αποδεχτεί.

Θυμώνω με τη χρήση των λέξεων που κατευθύνει, που χειραγωγεί, που δημιουργεί λάθος εντυπώσεις.

Είναι όμορφο να απλώνεις το χέρι σου σε κάποιον που το χρειάζεται για να τον βοηθήσεις, αλλά κάποια στιγμή είναι βέβαιο ότι θα χρειαστείς κι εσύ ένα χέρι να σε σηκώσει. Είναι βέβαιο ότι όλοι μας έχουμε μια «διαφορετικότητα». Εγώ που γράφω αυτό το κείμενο, έχω μια λίστα από «διαφορετικότητες» που αν ξεκινήσω να τις γράφω θα πέσει μια κουρτίνα πολλών μέτρων που θα τις απαριθμεί.

Δε θέλω να φλυαρήσω άλλο. Κοιτάω τον κόσμο γύρω μου και βλέπω μόνο διαφορετικότητες και ομοιότητες. Βλέπω ανθρώπους κάτω από τον ίδιο ήλιο και τον ίδιο ουρανό, πάνω στο κοινό όχημα που ονομάζεται γη. Το τι κουβαλά ο καθένας στις αποσκευές του δε με νοιάζει, αν σε κάποιον λείπει ο ψωμί θα του δώσω και θα πάρω με ευγνωμοσύνη τις ελιές που λείπουν από μένα.

Έτσι επιθυμώ να περνά η ζωή μου. Με αποδοχή, ευγνωμοσύνη και ανταλλαγές.

Και αν είχα τη δύναμη να δημιουργήσω ένα ανθρωπιστικό ρεύμα αυτό θα το ονόμαζα ρεύμα «ομοιότητας» και όχι «διαφορετικότητας»

​

Ε.Γεωργάκη