Τα εκλεκτά ροφήματα

​

   Σαν ήμουν στην εφηβεία, έφτιαχνα μια λίστα με τα πιο ωραία αγόρια του σχολείου. Συνήθως το προχωρούσα και λίγο παραπέρα… έλεγα ας πούμε «αυτός είναι καλός για το πρωί, όταν ξυπνάς είναι γεμάτος ενέργεια», «για την ώρα του δεκατιανού είναι καλός αυτός με την εξωτική ομορφιά», «με τον αδύνατο είναι καλό να πας βόλτα το μεσημέρι», «με τον αθλητικό τύπο για μπάσκετ το απογευματάκι», «με τον ρομαντικό βόλτα στο Θησείο και στην Ακρόπολη να σου απαγγέλει ποίηση», «με τον αστείο το βράδυ, κάτω από τα δέντρα της πλατείας του Θησείου (που δεν ήταν γεμάτη καφέ τότε) να λέτε αστεία μέχρι την ώρα που με το ζόρι θα γυρίσεις σπίτι», «το βράδυ είναι ιδανικό για τον Mr.Perfect, που όμως δεν υπάρχει, αλλά ζει στα όνειρα μας».

   Κάπως έτσι μεγάλωσα. Με λίστες ερώτων. Μετά... πάνε η λίστες. Μάλλον δεν πάνε. Έγιναν λίστες σούπερ μάρκετ, λίστες εκκρεμοτήτων, λίστες χαμένων ονείρων.

   Την ανάγκη την ερώτων (αυτή τη τόσο θεωρητική και γλυκιά μαζί)  την  αντικατέστησαν εκλεκτά ροφήματα.

   Ξυπνώ το πρωί και ξεκινώ τη μέρα με ένα Energy Chai, μαύρο, με τζίντζερ, λεμονοθύμαρο, πιπέρι, κάρδαμο και γαρύφαλλο. Σε κάθε γουλιά σκέφτομαι εκείνο το αγόρι με αυτά τα αρώματα. Αψύς και γλυκός, αγόρι στην εφηβεία, γεμάτο ενέργεια και ζωή… σε πίνω στο ποτήρι μου, του λέω γλυκά… και έτσι ξεκινά η μέρα.

   Κατά τις δέκα, κάθε μέρα, με πιάνει απελπισία. Για τη ρουτίνα μου, για όλα αυτά που έχω να προλάβω. Και λίγο πριν με πιάσει πανικός, σφυρίζει η τσαγιέρα με το πράσινο τσάι καρύδα. Βάζω στην κούπα και ρίχνω μέσα κι ένα κομμάτι μαύρη σοκολάτα. Στην πρώτη γουλιά έχω φύγει. Για λίγα λεπτά κρατώ την κούπα σφιχτά και βυθίζομαι σε καταγάλανα νερά, βαφτίζομαι ξανά, αδειάζω και ανοίγοντας τα μάτια το αγόρι με την εξωτική ομορφιά μου χαμογελά και μένω να κοιτώ τα δόντια του που μοιάζουν μαργαριτάρια, τα μάτια του κεχριμπάρια… Ο χρόνος διαστέλλεται. Μια κούπα τσάι είναι μια ολόκληρη ζωή.

   Έρχεται το μεσημέρι… μετά το φαγητό, ένα τσάι με μάραθο, σένα, τζίντζερ, κορίανδρο και πορτοκάλι. Όχι γιατί αδυνατίζει μα γιατί έχει αυτήν την ελαφράδα που είχε το αγόρι του μεσημεριού. Κάθε γουλιά μοιάζει με το λίκνισμα του μάραθου στον αέρα. Του νεαρού μάραθου εκείνου που δεν έχει ακόμα σκληρύνει. Αυτή τη γεύση θέλω τα μεσημέρια μου: της απαλότητας, του χαδιού, γιατί χαλαρώνω και πέφτουν οι άμυνες.

   Το απόγευμα νωρίς η κούπα γεμίζει με πορτοκάλι ή χυμό μπανάνα-αβοκάντο. Όχι επειδή θα αθληθώ… Πάλι κάτι με περιμένει στο σπίτι ή θα καθίσω να διαβάσω… διεκπεραιωτικά πολλές φορές. Γυμνάζω το μυαλό μου, ενώ θυμάμαι το αγόρι που με μάθαινε να κάνω «μπάσιμο». Έξω βρέχει, μέσα έχει υποχρεώσεις, πιο μέσα έχει όνειρα-τέτοια «μπασίματα» έχει πια.

    Και έρχεται η  αγαπημένη ώρα. Είναι η ώρα για ζεστό κακάο με μέλι. Δυο μεγάλες κουταλιές κακάο μια μικρή κουταλιά μέλι. Ακούω τη φωνή του ακόμα να απαγγέλει «I have spread my dreams under your feet...Tread softly because you tread on my dreams» και πιάνω την κούπα απαλά, μην πληγώσω το αγόρι που λείπει, μην πληγώσω και τα ποιήματα που κοιμούνται μέσα μου.

    Νύχτωσε… το ρόφημα είναι για ισορροπία και αρμονία. Έχει κι αυτό μάραθο, αλλά και κανέλα και δυόσμο και φύλλα marshmallow. Στις στιγμές που ισορροπώ… αρχίζω να γελάω… γελάω με τη μέρα που μου χαρίστηκε, γελάω με τις γκάφες μου… με το σουτιέν στο ψυγείο και το τυρί στο συρτάρι με τα εσώρουχα και θυμάμαι το αγόρι που μου έλεγε ότι με ερωτεύτηκε για αυτά… τα σπουδαία...και με κορόιδευε που «είχε κάλτσα η τρύπα μου». Στις στιγμές του γέλιου μου αγόρι-όπου και να ’σαι- βρίσκω τα χαμένα μου κομμάτια. Ανασυνθέτω τις διασπάσεις μου, αποδέχομαι την ομορφιά και την ατέλεια μου.

    Και η μέρα τελειώνει. Στην τελευταία κούπα βάζω μόνο νερό. Σκέφτομαι πως το νερό κουβαλά την αιωνιότητα. Σκέφτομαι τον κύκλο του νερού. Από την γη στον ουρανό και πάλι κάτω, το νερό περνά από μέσα μας, και φτάνει στη γη… σε κάθε του γουλιά κουβαλώ την ιστορία αυτού του κόσμου. Το νερό θυμάται, με κάνει αγωγό της αιωνιότητας. Mr.Perfect, στο πρόσωπο σου βλέπω τη ζωή, την ευλογιά της δημιουργίας, το δώρο που μας χαρίστηκε. Στο πρόσωπο σου βλέπω τη σοφία, τη λατρεία, και με τη σκέψη σου κοιμάμαι ευγνώμων.

   Αυτά είναι τα εκλεκτά ροφήματα της ζωή μου. Γεύσεις αγοριών, ερώτων, ζωής.  Γεύσεις παρηγοριάς, πάθους και γέλιου. Μα πέρασε η ώρα και πρέπει να βάλω την τσαγιέρα. Θα βάλω ένα τσάι ρόιμπους με βανίλια που το έχω για το μοίρασμα με φίλους. Θα βγάλω και όλες τις γεύσεις ερώτων να διαλέξετε. Γιατί τα εκλεκτά ροφήματα δεν είναι για κέρασμα, μα για μοίρασμα. Κοπιάστε λοιπόν!

​

Ε.Γ.