«Μοτέλ»: Ένα σκοτεινό παραμύθι που θέτει ρεαλιστικά ερωτήματα, από τον Βασίλη Μαυρογεωργίου στη σκηνή της Φρυνίχου του Θεάτρου Τέχνης

​

 

Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου σκηνοθετεί το νέο του θεατρικό έργο «Μοτέλ», ένα ψυχολογικό θρίλερ, βγαλμένο μέσα από την ελληνική επικαιρότητα του αστυνομικού ρεπορτάζ των δελτίων ειδήσεων, με κεντρικό θέμα την υποκρισία και την παθογένεια της οικογένειας και των κοινωνικών συμβάσεων, τη σχέση των δυο φύλων, τα πατριαρχικά κατάλοιπα, την κοινωνική αντίληψη της διαφορετικότητας και την έννοια της ελευθερίας του σύγχρονου ανθρώπου.

Καταμεσής ενός έρημου ειδυλλιακού τοπίου στεγάζεται ένα οικογενειακό Μοτέλ, στο οποίο διαπράχθηκε η δολοφονία μιας νεαρής κοπέλας. Ο ιδιοκτήτης του, καλεί ένα ιδιόρρυθμο επαγγελματία που «καθαρίζει» τους χώρους όπου διενεργούνται παρόμοια εγκλήματα. Η εκκεντρική κόρη του ιδιοκτήτη αναπτύσσει μια ιδιαίτερη σχέση με τον επαγγελματία. Παράλληλα, η εμφάνιση μιας νέας ενοίκου κινητοποιεί έναν καταιγισμό αποκαλύψεων που θα επιφέρουν τη λύση, χωρίς καμία πρόθεση από τον συγγραφέα να διδάξει ή να δώσει απαντήσεις.

Το έργο διαθέτει τη δομή ενός αστυνομικού θρίλερ, χτίζοντας όμως παράλληλα ολοκληρωμένους χαρακτήρες με αντιηρωική υπόσταση. Μέσα από την πλοκή ο Β. Μαυρογεωργίου, αφενός σκιαγραφεί τις αδυναμίες και τα πάθη των αντιηρώων του, αφετέρου μας φέρνει αντιμέτωπους με ερωτήματα σχετικά με τη φύση του σύγχρονου ανθρώπου αλλά και τη θέση του και τα αδιέξοδά του μέσα στη σύγχρονη πραγματικότητα. Οι χαρακτήρες του φέρουν την ταμπέλα του «διαφορετικού», και προκαλούν φόβο και απέχθεια στους «φυσιολογικούς», καθρεφτίζοντας τη διεστραμμένη και απάνθρωπη πλευρά της σύγχρονης κοινωνίας, αναγκάζοντας μας να δούμε όσα επιμελώς κρύβουμε από τους εαυτούς τους και από τους άλλους. Όσοι αποτολμήσουν την ειλικρινή παραδοχή θα επιτύχουν και την υπέρβαση προς έναν καλύτερο εαυτό, συνεπώς και προς μια υγιέστερη κοινωνία.

Η σκηνοθεσία, την οποία υπογράφει ο συγγραφέας, βασίζεται στην πολυεπίπεδη δουλεμένη ψυχαναλυτική υποκριτική των εξαίρετων ηθοποιών η οποία παραπαίει ανάμεσα στο προφανές και στο επιδέξια απόκρυφο. Σε αυτό συντελεί  το παράλληλο ατμοσφαιρικό σκηνικό του Κωνσταντίνου Ζαμάνη ενός δωματίου πνιγμένου στο αίμα και μιας φαινομενικά ασφαλούς οικογενειακής τραπεζαρίας, καθώς και οι εναλλαγές του φωτισμού της Στέλλας Κάλτσου σε συνδυασμό με τις μουσικές γέφυρες του Νίκου Κυπουργού. Ο Μαυρογεωργίου επιλέγει ευρηματικά, να κορυφώσει το δράμα χωρίς αναπαράσταση της δράσης επί σκηνής αλλά με την αφήγηση παράλληλων μονολόγων των ηθοποιών.

Η Κλέλια Ανδριολάτου δημιουργεί έναν χαρακτήρα μιας γυναίκας χωρίς ηλικία που διεκδικεί την διαφορετικότητά της σε έναν υποκριτικό κόσμο που την περιθωριοποιεί, εφόσον αδυνατεί να την ελέγξει. Ερμηνεύει έναν πολυδιάστατο ρόλο με εμφανή χαρακτηριστικά, αλλά και κρυμμένα μυστικά τα οποία αποκαλύπτονται σε όλη τη διάρκεια της παράστασης, με τόση πειστικότητα και ευρηματικότητα που μας κάνει να μην προσέξουμε καν, την εξαιρετική της εξωτερική εμφάνιση.

Ο Χρήστος Σαπουντζής με την υποκριτική του εμπειρία, ενσαρκώνει επιτυχώς τον ρόλο του ιδιόρρυθμου επαγγελματία, εκκαθαριστή χώρων που έχουν διαπραχθεί εγκλήματα. Επιτυγχάνει να διατηρήσει μέχρι το τέλος το απαιτούμενο περίβλημα μυστηρίου του «ξένου» που ουδείς γνωρίζει το ποιόν και τις προθέσεις του, έως τη λύση του δράματος.

Ο Νίκος Αλεξίου και η Κατερίνα Λυπηρίδου, χτίζουν επιτυχώς τους χαρακτήρες του αντρόγυνου, των γονιών, του πυρήνα της οικογένειας που βασίζεται στο πατριαρχικό μοντέλο, η οποία παρουσιάζεται ως υποδειγματική και αποδομείται σταδιακά μέχρι να διαλυθεί. Ο μεν πατέρας, σκληροτράχηλος, αυταρχικός, απόλυτος, η δε μητέρα, υπερπροστατευτική και ανεκτική έως ότου ξεσπάσει και διαλυθεί. Στην ίδια τροχιά και η οικογενειακή φίλη Ελευθερία Παγκάλου, η οποία ενώ φέρει τον αέρα της νεανικότητας και της σύγχρονης ματιάς, «προδίδει» τη φίλη της, προκειμένου να συνεργαστεί με τους γονείς της για τη φαινομενική  ορθότητα και ισορροπία της οικογένειας.

Η Ιωάννα Μαυρέα, ενώ συστήνεται αθόρυβα στην ιστορία, επιτυγχάνει να εξελίξει σταδιακά  και να κορυφώσει τον χαρακτήρα της, μέσα από τη ροή των γεγονότων που αποκαλύπτουν την τραγικότητα της υπόστασής της.

Από Τετάρτη έως Κυριακή στη σκηνή της Φρυνίχου, του Θεάτρου Τέχνης διαπράττεται ένα έγκλημα στο δωμάτιο Νο 5 και με μια μικρή ώθηση διαλύεται μια ολόκληρη κοινωνία, ερχόμενη αντιμέτωπη με τις παθογένειές της. Καταλύτης σε αυτή τη λεπτή ισορροπία γίνεται η δολοφονία μιας νέας γυναίκας, όπως αυτές που βλέπουμε καθημερινά στα δελτία ειδήσεων.  Το "Μοτελ" αποτελεί ένα νεοελληνικό έργο με  σύγχρονες αναφορές που δεν επιδιώκει να κατηχήσει παρά μόνο να ιντριγκάρει και να προβληματίσει. Μην το χάσετε!

 

Κείμενο- Σκηνοθεσία: Βασίλης Μαυρογεωργίου
Μουσική:  Νίκος Κυπουργός
Σκηνικά - Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Σχεδιασμός Φωτισμών: Στέλλα Κάλτσου
Επιμέλεια Κίνησης: Πάρης Μαντόπουλος
Σκηνική Πάλη: Θάνος Δερμάτης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Καλή Βοϊκλή
Βοηθός Σκηνογράφου-Ενδυματολόγου: Μαρία Παπαδοπούλου
Κατασκευή Σκηνικού: Νίκος Δεντάκης
Φωτογραφίες: Γιώργος Καλφαμανώλης
Εκτέλεση Παραγωγής: Μαριλένα Μόσχου

Ερμηνεύουν: Νίκος Αλεξίου, Κλέλια Ανδριολάτου, Κατερίνα Λυπηρίδου, Ιωάννα Μαυρέα, Ελευθερία Παγκάλου, Χρήστος Σαπουντζής

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Τετάρτη 7 μ.μ., Πέμπτη 9 μ.μ., Παρασκευή-Σάββατο 8.30 μ.μ., Κυριακή 6 μ.μ.