Ο Δρόμος περνά από μέσα - Ιάκωβος Καμπανέλλης | Θέατρο Μικρό Χορν

 

Στην παράσταση «Ο δρόμος περνά από μέσα» του εμβληματικού συγγραφέα Ιάκωβου Καμπανέλλη στο θέατρο Μικρό Χορν, το νεοκλασικό του Φάνη Ποριώτη, μας ανοίγει την πόρτα του. Το έργο πραγματεύεται την αντίθεση ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις, την παλιά δηλαδή αριστοκρατία και τους νέους αστούς, των οποίων η ευμάρεια στηρίζεται πλέον στην οικονομική επιφάνεια και όχι την καταγωγή.

 

Στην Ελλάδα της αντιπαροχής, η νέα γενιά -την οποία βλέπει το κοινό στην ξεχωριστή ερμηνεία του ταλαντούχου Αλέξανδρου Βάρθη ως Αντρέα Ποριώτη- είναι εξοικειωμένη με την ιδέα και την προοπτική της απαλλοτρίωσης της οικογενειακής περιουσίας και της με κάθε τίμημα εκμετάλλευσής της.

 

Ο θείος, Φάνης Ποριώτης, τον οποίο έξοχα ερμηνεύει ο Πέρης Μιχαηλίδης, αντιτάσσει στην οικονομική ανάγκη το συναισθηματικό δέσιμό του και αποζητά την ενδιάμεση λύση, την οποία τελικά φαίνεται πως του προσφέρει ο αντικέρ Χάρης Αντωνάκος (Πάρης Θωμόπουλος) και η σύζυγός του Λίτσα (Κωνσταντίνα Κλαψινού).

 

Ο μοναδικός Μιχαηλίδης μεταδίδει με υποκριτική μαεστρία τόσο την ψυχική κούραση του παλαιού αριστοκράτη - ιδιοκτήτη που αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες, τις οποίες όμως δεν ομολογεί ούτε στον ίδιο του τον εαυτό όσο και την ελπίδα της θετικής αλλαγής. Στο πρόσωπο του Χάρη Αντωνάκου, που ενσαρκώνει εξαιρετικά και μεστά ο Πάρης Θωμόπουλος, το κοινό βλέπει την προσωρινή λύση, μια λύση που ο ίδιος ο Ποριώτης δεν ονομάτισε καν ποτέ, δεν της έδωσε υπόσταση και βαρύτητα, μια συμφωνία που ανά πάσα στιγμή μπορούσε να «πάρει πίσω».

 

Η αγαπημένη Ρούλα Πατεράκη, που ζωντανεύει στη σκηνή τη Γλυκερία, την οικονόμο του σπιτιού από την εποχή της οικονομικής ευρωστίας της οικογένειας μέχρι και το σήμερα, με μια πιραντελική σχεδόν ενσάρκωση προσπαθεί με νύχια και με δόντια να συντηρήσει την παλιά αίγλη της οικογένειας και αρνείται στην ουσία να δεχτεί τη νέα πραγματικότητα. Η Ρούλα Πατεράκη σε αυτήν την τόσο απολαυστική, γκροτέσκο και πιο εξωστρεφή ερμηνεία -σε σχέση αυτές των προηγούμενων παραστάσεων των τελευταίων ετών-  δίνει στην παράσταση μια κωμικοτραγική νότα, όπως άλλωστε είναι συχνά και η ίδια η ζωή. Αποτελεί μαζί με τον ιδιοκτήτη του νεοκλασικού, τη θέληση, τη μη παραίτηση από ένα παρελθόν, εμφορούμενο με ιδανικά και ιδέες που βρίσκονται στην κορυφή του προσωπικού συστήματος αξιών της και η υπονόμευση των οποίων προκαλεί τον θυμό και την αγανάκτησή της. Στη θέα του αντικέρ και της γυναίκας του Λίτσας που γοητευτικά ενσαρκώνει η Κωνσταντίνα Κλαψινού, η Γλυκερία οργίζεται και αντιδρά περισσότερο μάλλον γι’ αυτό που αντιπροσωπεύουν οι δυο τους, για τη νέα τάξη πραγμάτων, παρά για τους ίδιους τους χαρακτήρες που όπως φαίνεται κατά τη διάρκεια της παράστασης λυπάται ή ακόμη-ακόμη προστατεύει. Η Πατεράκη και εδώ χαρίζει απλόχερα την πλούσια εκφραστικότητά της, προσεγγίζοντας τον ρόλο με το δικό της μοναδικό τρόπο.

 

Η Κωνσταντίνα Κλαψινού με πληρότητα και σαφήνεια ενσαρκώνει τη Λίτσα καταφέρνοντας να εισάγει στο νου του θεατή τα δίπολα φιλοδοξία – έρωτας, σύμβαση – έρωτας. Η Λίτσα είναι μια γυναίκα που μέχρι πρότινος ζει ακολουθώντας ένα πλάνο, μια συνθήκη που θα την οδηγήσει σε ένα καλύτερο μέλλον μα τώρα πια στα μάτια του νεαρού ανιψιού του ιδιοκτήτη αφήνει τη γυναικεία φύση της να επικρατήσει της λογικής και της σύμβασης, την οποία ο σύζυγός της έχει βαθιά ριζώσει μέσα της στοχεύοντας στην εκμετάλλευση τόσο της ίδιας όσο και του περιβάλλοντος του με σκοπό το μέγιστο κέρδος. Ο Χάρης Αντωνάκος με τη δυναμική του κίνηση, το πυκνό και συχνά επιθετικό λόγο, καταφέρνει πολλές φορές να θυμώσει τον θεατή, τον οποίο και τοποθετεί στη θέση όλων εκείνων που υπόκεινται άδικη εκμετάλλευση.

 

Μια άρτια σκηνοθετημένη παράσταση από τον Χρήστο Σουγάρη που αποτυπώνει την εξπρεσιονιστική κλίση του Καμπανέλλη, με αναφορές στον «νέο κόσμο», με σκηνοθετική σαφήνεια στις ποιητικές καταγραφές της πληθώρας των ερεθισμάτων και της υπαρξιακής μοναξιάς,  της ψυχικής αστάθειας του υποκειμένου των ηρώων στα εφιαλτικά τοπία των μοντέρνων βιομηχανικών μεγαλουπόλεων.

 

Ο σκηνοθέτης καταγράφει επιτυχώς πως «ο δρόμος περνά από μέσα» είναι μια «φέτα ζωής», μια πτυχή της κοινωνίας της εποχής εκείνης, μια απλή μεν ιστορία που αναδεικνύει δε σημαντικά ζητήματα και αντιθέσεις.

 

Το ευφυέστατο σκηνικό της Ελένης Μανωλοπούλου, εκτός του ότι από μόνο του αποτελεί ένα έργο τέχνης, μιας και η μινιατούρα του διώροφου νεοκλασικού, που χώρεσε στη σκηνή του θεάτρου Χορν,  εντυπωσιάζει, αποτυπώνει στα μάτια των ηρώων όλη τη ζωή τους που προηγήθηκε και μοιάζει με μια εύστοχη παρομοίωση του τρόπου με τον οποίο η νέα κοινωνία βλέπει τις ζωές των ανθρώπων που επιθυμούν να κρατήσουν το παλαιό σύστημα αξιών τους , το οποίο και ασθμαίνει, ζωντανό.

 

Μια έξοχη παράσταση, μια όμορφη εικόνα, μια αξιόλογη ματιά στο παρελθόν, ένα ταξίδι στο χρόνο, τα νοήματα του οποίου παραμένουν διαχρονικά, αφού οι άνθρωποι έρχονται συχνά αντιμέτωποι με αντίστοιχα ζητήματα, ιδίως την εποχή της μεγάλης οικονομικής κρίσης των τελευταίων ετών, ζητήματα όπως η παραίτηση από προηγούμενες συνήθειες, η «έκπτωση» της αξιοπρέπειας, καθώς και θέματα υποβιβασμού της κοινωνικής θέσης.

 

Μια εξαιρετική παράσταση με μαέστρους την Πατεράκη και τον Μιχαηλίδη, ένα αποτέλεσμα ιδιαίτερης αισθητικής και βαθιάς συναισθηματικής αξίας που μοιάζει με μια σπάνια αντίκα ενός νεοκλασικού κτιρίου που επιβιώνει έως σήμερα.  

​

​

Σκηνοθεσία: Χρήστος Σουγάρης

Επεξεργασία κειμένου: Στέργιος Πάσχος και Χρήστος Σουγάρης

Σκηνικά: Ελένη Μανωλοπούλου

Κοστούμια : Χριστίνα Κωστέα 

Φωτισμοί: Γιάννης Δρακουλαράκος

Μουσική: Στέφανος Κορκολής 

Επιμέλεια κίνησης : Νατάσσα Σαραντοπούλου

Βοηθός σκηνοθέτη: Σίλια Κόη 

Β' βοηθός σκηνοθέτη: Νικόλας Ιωακειμίδης

Βοηθός σκηνογράφου: Κατερίνα Κανελλοπούλου

Βοηθός ενδυματολόγου: Ρενάτα Γκίκα

Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας

Σχεδιασμός γραφιστικών: Θωμάς Παπάζογλου 

​

ΠΑΙΖΟΥΝ:

​

Ρούλα Πατεράκη

Πέρης Μιχαηλίδης

Πάρης Θωμόπουλος

Κωνσταντίνα Κλαψινού

Αλέξανδρος Βάρθης

​

Μια συμπαραγωγή του Απο Μηχανής Θεάτρου και Loopa Productions

​

Μικρό Χορν

Αμερικής 10,Κολωνάκι
Τηλ.: 2111826479, 2105232097

​