Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι - Tennessee Williams | Θέατρο του Νέου Κόσμου

 

Η παράσταση «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι» του εμβληματικού συγγραφέα Tennessee Williams, που ανεβαίνει στο θέατρο του Νέου Κόσμου, είναι ένα εξαιρετικό δείγμα θεάτρου που επιβάλλεται να «συναντήσει» το φιλοθέαμον κοινό της Αθήνας.

 

Ο Williams θέτει και σε αυτό το αριστουργηματικό του κείμενο τη γυναίκα – μάνα, ως πυρηναϊκό χαρακτήρα της πλοκής. Στην παράσταση μάλιστα αυτή έχουμε την τύχη τον ρόλο αυτόν να τον δούμε μέσα από το πρίσμα της Θέμιδας Μπαζάκα.

 

Από την πρώτη στιγμή ο θεατής παρατηρεί το άρτιο σκηνικό που φαίνεται πως έστησε με σημασία και σεβασμό σε κάθε λεπτομέρεια  του έργου η Ευαγγελία Θεριανού, ενώ ακούει το μαγευτικό και γνώριμο ήχο του βιολιού που έξοχα παίζουν οι μουσικοί επί σκηνής (Φώτης Σιώτας -Δημήτρης Χατζηζήσης).

 

Μετά την πρώτη αυτή μαγική αίσθηση, η Θέμις Μπαζάκα εισάγει το κοινό στην υπόθεση και ξεδιπλώνει με μαεστρία μια αξιομνημόνευτη ερμηνεία, έναν ρόλο – σταθμό, ας μας επιτραπεί η έκφραση, στην πολυσήμαντη πορεία της. Αυτή η «κυρία Βενάμπλ» με άριστη κινησιολογία και ιδιαίτερο χρωματισμό της φωνής  επιβάλλεται στον θεατή χωρίς υπερβολές. Αναδεικνύει τη μετάβαση από το ονειρικό παρελθόν στο ζοφερό παρόν, με άρθρωση και κίνηση σε απόλυτη αρμονία. Το κοινό κατανοεί την εσωτερική της πάλη, την προσπάθειά της να γαντζωθεί στα κομμάτια – αντικείμενα του χαμένου παιδιού της Σεμπάστιαν, να γαντζωθεί στη ζωή. Τα αγγίζει, τα περιθάλπει με ιδιαίτερη αγάπη, τα ταυτίζει με τον ίδιο της τον γιο.

 

Η στροφή του ενδιαφέροντος στην επιστήμη ως απότοκο της αβεβαιότητας, ίδιον των νατουραλιστικών έργων της εποχής, σφραγίζεται εδώ από την παρουσία του γιατρού Τζον Κούκροβιτς. Ο άψογος Παναγιώτης Εξαρχέας ερμηνεύει το ρόλο του με ακρίβεια και εκφραστική καθαρότητα, όπως άλλωστε το κοινό έχει προσλάβει στη νόησή του την έννοια του επιστήμονα. Ο γιατρός ακούει την ιστορία του Σεμπάστιαν τόσο από την πλευρά της μητέρας όσο και από αυτήν της Κάθρην της εξαδέλφης του Σεμπάστιαν που ζωντανεύει στη σκηνή η Μαίρη Μηνά. Ο Εξαρχέας αναδεικνύει το δίπολο υλισμός – σεβασμός στην επιστήμη και η εκφραστική του δεινότητα μαρτυρά πως μάλλον αψηφά την ύλη, υπακούοντας στην επιστημοσύνη του που αγγίζει τελικά την αλήθεια. Από τη σχέση της Κυρίας Βενάμπλ και του γιατρού είναι αξιοσημείωτη η πτυχή του χαρακτήρα της πρώτης που διαφαίνεται στην εξουσία την οποία προσπαθεί να του ασκήσει : τον απειλεί πως αν δεν προχωρήσει στη λοβοτομή που θα εμποδίσει την Κάθρην να μεταδώσει το αληθές κατ΄αυτήν μήνυμα, θα διακόψει κάθε χρηματοδότηση για την έρευνά του. Η Μπαζάκα αναδεικνύει έξοχα το νατουραλιστικο αυτό στοιχείο του έργου, την κτηνώδη δηλαδή πλευρά του ανθρώπου, τη σκοτεινή πλευρά της ψυχής. Πίσω από την προβολή του πλούτου και της ευωχίας αποκρύπτεται ο σεξουαλικός προσανατολισμός του Σεμπάστιαν και ο φορέας της αλήθειας (Κάθρην) βαφτίζεται άρρωστος, ώστε να απομειωθεί το περιεχόμενο των λόγων του, ένας «άρρωστος» που χρήζει άμεσης ιατρικής παρέμβασης.

 

Η κωμικοτραγική νότα των δυο συγγενών της Κυρίας Βενάμπλ, που έντεχνα σκιαγραφούν η Αθηνά Αλεξοπούλου (Κυρία Χόλι) και ο Γιάννης Λετουσάκης (Τζόρτζ), ελαφραίνει για λίγο το κλίμα. Στην ουσία όμως οι δύο αυτοί σχεδόν γκροτέσκο ήρωες προωθούν καθοριστικά την πλοκή, αφού πίσω από την επίπλαστη ευφορία τους κρύβουν τόσο την επιδίωξη όσο και την ενοχή για την Κάθρην και την οδηγούν στα όριά της.

 

Η Μαίρη Μηνά ως Κάθρην, εκκινώντας από μια μετρημένη και «χαμηλόφωνη» παρουσία στη σκηνή, αρθρώνει μια κλιμακωτή ερμηνεία που στο τέλος καθηλώνει. Ερχόμενη πιο κοντά σε μια μοίρα που ίσως αναμένει ως τιμωρία για την τύχη του Σεμπάστιαν, αποκαλύπτεται πλήρως στη σκηνή του θεάτρου και λέξη τη λέξη γίνεται πιο δριμεία, πιο έντονη, πιο δυσβάσταχτη καταλήγοντας σε μια σφοδρή κορύφωση.

 

Το κοινό συγκλονίζεται από τις δυο εικόνες, αυτών των δυο γυναικών, της ανεξέλεγκτης Κάθρην και της σιωπηρής Κυρίας Βενάμπλ που καθισμένη στην καρέκλα ακούει την εξιστόρηση για την τύχη του μονάκριβου γιου της.

 

Η παράσταση αποτελεί ένα ακόμη έξοχο δείγμα σκηνοθεσίας από τον Γιώργο Παπαγεωργίου. Η αμφίθυμη σχέση αγάπης και προδοσίας, η αμφιλεγόμενη σύνδεση  έλξης και φόβου για το αλλότριο, την ετερότητα -ακόμη ένα νατουραλιστικό στοιχείο-  αποτυπώνονται άρτια. Στο ίδιο πλαίσιο, η άρνηση της μητέρας για τον χαμό του γιου της εστιάζεται στη σχέση της με τα αντικείμενά του που την περιβάλλουν, σαν τα κομμάτια του άψυχου σώματός του και αυτό είναι μια από τις στιγμές σκηνοθετικής εκπλήρωσης: η νόηση και η εικόνα που δημιουργεί ο θεατής για τον Σεμπάστιαν γίνεται πράξη από την Κυρία Βενάμπλ μπροστά στα μάτια του και συνθέτει ένα βασανιστικό τέλος τη στιγμή της απόλυτης κορύφωσης.

 

Μια εξαιρετική παράσταση που δεν πρέπει να χάσετε.

​

Π.Α.

​

​

Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος

Σκηνοθεσία - Δραματουργική επεξεργασία: Γιώργος Παπαγεωργίου

Σκηνικά: Ευαγγελία Θεριανού

Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα

Επιμέλεια κίνησης: Μαρίζα Τσίγκα

Μουσική: Φώτης Σιώτας

Σχεδιασμός φωτισμών: Αλέκος Αναστασίου

Βοηθός σκηνοθέτη: Άννα Παπαγεωργίου

Βοηθός σκηνογράφου: Έλλη - Όλγα Παπαδάκη

Βοηθός ενδυματολόγου : Ιωάννα Σαγώνα

Βοηθός φωτιστή : Ναυσικά Χριστοδουλάκου

Φωτογραφίες : Δομνίκη Μητροπούλου

Βίντεο : Blaec Cinematography

Κατασκευή σκηνικού : Στέλιος Λαμπαδάριος

Μουσικός επί σκηνής : Φώτης Σιώτας / Δημήτρης Χατζηζήσης

​

​

Παίζουν οι ηθοποιοί: Θέμις Μπαζάκα, Μαίρη Μηνά, Παναγιώτης Εξαρχέας, Αθηνά Αλεξοπούλου, Γιάννης Λατουσάκης

Μουσικοί επί σκηνής: Φώτης Σιώτας / Δημήτρης Χατζηζήσης 

​

GOOGOO Theatre Company

 

Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού

​

​

Θέατρο του Νέου Κόσμου

Αντισθένους 7 & Θαρύπου, 117 43 Αθήνα

T: 210 9212900

F: 210 9212901

​

​

​