Hotel Éternité - Γιάννης Καλαβριανός | Εθνικό θέατρο

 

Η παράσταση Hotel Éternité, το νέο έργο του Γιάννη Καλαβριανού που ανεβαίνει στη Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» ύστερα από ανάθεση του Εθνικού Θεάτρου, πραγματεύεται το ζήτημα του ορισμένου χρόνου, της συνθήκης αυτής την οποία οι άνθρωποι έχουν αποδεχτεί και ζουν εντός της, καθώς και την υπονόμευσή της προς όφελος ενός διαφορετικού κόσμου που απέχει παρασάγγας από την περιοριστική αυτή μέτρηση.

 

Από το πρώτο λεπτό της παράστασης, ο χαρισματικός Γιώργος Γλάστρας, «ο άνθρωπος που μεταμφιέζεται» κατά τη διάρκεια του έργου, εισάγει αμέσως το κοινό στο εν λόγω ζήτημα, στον κύριο άξονα στον οποίο κινείται το εξαιρετικό κείμενο. Ο ηθοποιός που παραπέμπει άλλοτε σε κομπέρ και άλλοτε σε ήρωα freak show, εκπλήσσει και εντυπωσιάζει. Η απόκοσμη εισαγωγή του προετοιμάζει για αυτό που θα επακολουθήσει, μια τολμηρή δηλαδή παράσταση. Μια έκφανση σπάνιων ανθρώπων με ασυνήθιστες ποιότητες και διαφορετικά χαρακτηριστικά που συνευρέθηκαν σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, εντός του οποίου αποδέχτηκαν την κατάργηση της χρονικής σύμβασης για την εφαρμογή μιας άτυπης θεραπείας των επισκεπτών του ξενοδοχείου, οι οποίοι, όπως αναφέρεται, ενώ έκαναν όλοι check-in κανείς τους δεν έχει πραγματοποιήσει ακόμη check-out! Άνθρωποι που παλεύουν μεταξύ ματαιότητας και ματαιοδοξίας, που παραπαίουν μεταξύ της γνώσης ότι δεν μπορούν και της επιθυμίας να μη θέλουν να υποστούν τον χρόνο. Η διευθύντρια Μαίρη, η ιδιοκτήτρια την οποία ενσαρκώνει στη σκηνή η διαπρεπής ηθοποιός Μαρία Κατσιαδάκη, είναι επίσης ένας από αυτούς. Η ηθοποιός παρουσιάζει στο κοινό με μεστότητα έναν χαρακτήρα μιας μάλλον παρανοϊκής, ίσως διαταραγμένης, προσωπικότητας σε μια μοναδική ερμηνεία ενός δύσκολου και πολυεπίπεδου ρόλου.

 

Το έργο του Γιάννη Καλαβριανού θίγει το διαχρονικό ζήτημα του χρόνου προσεγγίζοντάς το όμως μέσα από ήρωες που προσπαθούν να τον τιθασεύσουν με ανορθόδοξες πρακτικές και όπως φαίνεται κατά την εξέλιξη της πλοκής, ήρωες που δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν τον ρευστό χρόνο και τον πόνο που βίωσαν εντός του ούτε οι ίδιοι. Στο έργο επικοινωνούνται μηνύματα στα οποία απουσιάζει η λογική, ενώ οι χαρακτήρες πράττουν βασιζόμενοι σε μια ανώτερη από τον χρόνο και τη ζωή πραγματικότητα που μέχρι πριν το Hotel Éternité αγνοούσαν. Το μέρος που κληρονόμησε η κυρία Μαίρη, θα μπορούσε να είναι κομμάτι ενός παράλογου, σουρεαλιστικού ονείρου, μια εικόνα που αψηφά τον χρόνο, μια επαναστατική ανακάλυψη που βάζει φωτιά στο συγκεκριμένο, στο ορισμένο. Μια περίφημη σκηνοθεσία που μοιάζει με κινηματογραφικό αποτύπωμα ονείρου του σπουδαίου Φεντερίκου Φελίνι, μια, έντονων εικόνων, παράσταση με γοητευτικό παιχνίδισμα του φωτός που αναδεικνύει τόσο το σκηνικό όσο και τα κοστούμια. Η απόδοση του παράλληλου κόσμου επιτυγχάνεται στο ακέραιο μέσα από τα εμφαντικά χρώματα, τον γυναικείο ερωτισμό, το παράλογο, την υπερβολή, την κίνηση που άριστα επιμελήθηκε ο Χρήστος Παπαδόπουλος.

​

Το γοητευτικό σκηνικό που έστησε η Εύα Μανιδάκη μοιάζει σαν να έχει φυλακίσει στιγμές  προηγούμενων δεκαετιών. Σε συνδυασμό με τη σκηνοθετική ευρηματικότητα του Γιάννη Καλαβριανού συντίθεται ένα σκηνικό σύμπαν που αποδίδει άριστα τις τεχνικές εποχές, τα ειδικά εν γένει χαρακτηριστικά που επικρατούν εντός του ξενοδοχείου,  απαραίτητα για την ισορροπία των επισκεπτών. Σκηνικά που προσομοιάζουν στις αναμνήσεις της κυρίας Μαίρης, η οποία διατείνεται ότι θέλει να τις διαφυλάξει με κάθε τρόπο από το άγγιγμα του χρόνου που θα της θύμιζε τη δική της φθορά. Οποιαδήποτε αβαρία θα την οδηγούσε σε ψυχική κατάρρευση, όπως παραδέχεται η ίδια. Η μοναδική   ερμηνεία της Μαρίας Κατσιαδάκη με τη συνδρομή του εξαιρετικού Αργύρη Ξάφη στον ρόλο του γιατρού Τζέημς, αναδεικνύει την εμμονή της να ελέγχει το χρόνο μέσα από την εστίαση μόνο σε γεγονότα που υπηρετούν αυτήν τη συνθήκη. Η διευθύντρια εθελοτυφλεί και εξαπατά τόσο το περιβάλλον της όσο τον ίδιο της τον εαυτό, πλάθοντας ένα φανταστικό άχρονο κόσμο.

 

Στη δίνη του Éternité οι υπάλληλοι παραμελούν τις ανάγκες τους, αγνοούν τα πάθη τους. Ακόμα και ο τρόπος που καπνίζουν οι : Αμινά (Χριστίνα Μαξούρη), ο Λούκας (Νίκος Λεκάκης), η Μάγια (Αλεξία Μπεζίκη) είναι μηχανιστικός, φανερώνοντας το τέλμα τους και την παράδοσή τους στο άχρονο ξενοδοχείο, κάτι που  αποτυπώνεται άρτια από τους ταλαντούχους ηθοποιούς. Μόνο η διευθύντρια φαίνεται πως έχει παγιδευτεί σε έναν έρωτα που μοιραία και στιγμιαία την οδηγεί στη συνειδητοποίηση της ματαιότητας και στο φόβο ότι δεν θα μπορέσει τελικά να κερδίσει αυτήν τη μάχη. Μια προσωρινή αδυναμία όπου αποτυπώνεται θαυμάσια από τη Κατσιαδάκη, μια στιγμή την οποία ο Ξάφης με ιδιαίτερη μαεστρία θέτει στο παρασκήνιο για να  επαναφέρει τη συνθήκη στο αρχικό της πλαίσιο και να οδηγήσει την πλοκή στην κορύφωση. Αργότερα βέβαια θα αποκαλυφθεί εξίσου έντεχνα και το προσωπικό βίωμα του ήρωά του, η δική του σύμβαση.

 

Το Hotel Éternité, ένας κόσμος επίπλαστης ευδαιμονίας περικλείει παθητικούς  υπαλλήλους και «συνένοχους» επισκέπτες που απολαμβάνουν αδιαμαρτύρητα. Μια φαινομενική ισορροπία που διαταράσσεται από τη νέα υπάλληλο, τη Γιούλια, (στον καταλυτικό ρόλο απολαμβάνουμε την ταλαντούχα Δέσποινα Γιαννοπούλου), και που προκαλεί αλυσιδωτές αντιδράσεις – συνειδητοποιήσεις σε μια τυχαία αντιστοιχία με τις αντιδράσεις του έξω κόσμου. Αυτή η σύμπλευση του έσω και έξω κόσμου οδηγεί σε μια μεγάλη αντίθεση, αφού οι υπάλληλοι του ξενοδοχείου αργά η γρήγορα θα αντιδράσουν - η εξαιρετική ερμηνεία της Χριστίνας Μαξούρη με την έντονη εκφραστικότητά της και την πληθωρική παρουσία της στη σκηνή αποτυπώνει τη συνειδητοποίηση και την επανάσταση - ενώ οι έξω θα θελήσουν τελικά να ζήσουν και εκείνοι σε αυτήν τη συνθήκη. Οι  Νίκος Λεκάκης και Χρήστος Κραγιόπουλος με επίσης αξιόλογες ερμηνείες δίνουν το στίγμα της πάλης με τους εσωτερικούς δαίμονες που γεννούν τα προσωπικά τους βιώματα. Μαζί με τη Μουξούρη, ο Λεκάκης αποτυπώνει άριστα το δίλημμα, τον φόβο και τελικά την αντίσταση.

 

Το Hotel Éternité, είναι μια αφορμή που ωθεί το μυαλό του θεατή να σκεφτεί αν τελικά η σύμβαση του χρόνου, η μέτρησή του, είναι ένας παραλογισμός. Το ξενοδοχείο «αιωνιότητα» προβληματίζει, εντυπωσιάζει, διχάζει και σίγουρα αλλάζει για λίγο ή για πάντα την οπτική του θεατή έναντι του χρόνου και τον κάνει να θέλει να ζήσει κι εκείνος για λίγο ή γιατί όχι και για πάντα σε ένα άχρονο, ασφαλές σύμπαν.

​

Π.Α.

​

​

Σκηνοθεσία : Γιάννης Καλαβριανός

Σκηνικά : Εύα Μανιδάκη

Κοστούμια : Βάνα Γιαννούλα

Μουσική : Θοδωρής Οικονόμου

Επιμέλεια Κίνησης : Χρήστος Παπαδόπουλος

Φωτισμοί : Νίκος Βλασόπουλος

Βοηθός σκηνοθέτη : Εύη Νάκου

Βοηθός Σκηνογράφου : Σταύρος Μπαλής

Βοηθός Ενδυματολόγου : Μαρίνα Μουρτζή

Κινησιολογική Προετοιμασία Ηθοποιών : Αλεξία Μπεζίκη

Σχεδιασμός κομμώσεων - περούκες : Χρόνης Τζήμος, Ιουλία Συγριμή

Σχεδιασμός Μακιγιάζ : Olga Faelichyk

Δραματουργός Παράστασης : Βιβή Σπαθούλα

​

Διανομή (με αλφαβητική σειρά)

​

Δέσποινα Γιαννοπούλου

Γιώργος Γλάστρας

Μαρία Κατσιαδάκη

Χρήστος Κραγιόπουλος

Νίκος Λεκάκης

Χριστίνα Μαξούρη

Αλεξία Μπεζίκη

Αργύρης Ξάφης

​

ακούγονται

 

Αλίκη Αλεξανδράκη

Πάρις Θωμόπουλος

Γιάννης Καλαβριανός

Ζωή Μυλωνά

Εύη Νάκου

Ράνια Οικονομίδου

Εύη Σαουλίδου

Λυδία Φωτοπούλου

​

Hotel Éternité Γιάννη Καλαβριανού

ΚΤΙΡΙΟ ΤΣΙΛΛΕΡ - ΣΚΗΝΗ «ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΣ»

Από 18.01.2020 έως 12.04.2020

​

​