Έντμοντ - Ντέιβιντ Μάμετ | Θέατρο Τέχνης (Υπόγειο)

 

Έχετε σκεφτεί διαφορετικούς ορισμούς για τον ρατσισμό, την ομοφοβία, τον σεξισμό; Δεκάδες «τραχείες» εκφράσεις ακούγονται στην παράσταση Έντμοντ που ανεβαίνει στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, λέξεις που αποτυπώνουν μεγάλο μέρος της θλιβερής πραγματικότητας. Ποια είναι αυτή η πραγματικότητα; H politically correct συμπεριφορά που επιβάλλεται από νωρίς, καταπιέζει και περιορίζει τα όσα σκεφτόμαστε, νοιώθουμε, φοβόμαστε να ομολογήσουμε, ενώ παράλληλα ωθεί σε ακραίες, οριακές αντιδράσεις. Τι είναι αυτό που κατηγοριοποιεί τους ανθρώπους, τι τους φοράει ταμπέλες; Η απάντηση είναι προφανής.  Πού μπορεί όμως να φτάσει; Ποια είναι τα όρια του;

 

Το αποτέλεσμα μιας διαρκούς προσπάθειας για συσσώρευση ύλης απογαλακτίζει  γρήγορα τον άνθρωπο από βασικές αξίες ή ακόμα χειρότερα, επανακαθορίζει τις ανάγκες του με βάση το νέο πλαίσιο.

​

Στην εξαιρετικής σκηνοθεσίας παράσταση της Μαριάννας Κάλμπαρη ο θεατής εκπλήσσεται από το πυκνό κείμενο, την άριστη κινησιολογία και την ευφυή  σκηνογραφία της Χριστίνας Κάλμπαρη που χωρίζει τη σκηνή σε δυο μέρη και τονίζει με αυτόν τον τρόπο τις ψυχικές διακυμάνσεις των ηρώων, την ευκολία με την οποία μιλάνε και πράττουν και αντίστοιχα την ίδια άνεση με την οποία μπορούν να αγνοηθούν ή να υποστούν ευτελισμό οι πράξεις και οι συμπεριφορές τους.  Πίσω από το διάφανο τοίχο που προσομοιάζει με βιτρίνα, στέκονται οι άνθρωποι – εμπορεύματα προς πώληση ή προς περιφρόνηση. Μια απόσταση που συμβολίζει την κρίση των σχέσεων που βάλλονται από συμπεριφορές ωμής σεξουαλικότητας.

​

Ο έξοχος Γιάννος Περλέγκας πείθει πως ο ήρωας που ενσαρκώνει, ο Έντμοντ, δεν έχει υπολογίσει τη νέα μορφή της  κοινωνίας, έναν κόσμο όπου όλα τίθενται προς πώληση, όλα αποτελούν προϊόντα συναλλαγής, μια κοινωνία που αντιμετωπίζει τα μέλη της ως είδη που αποτιμώνται, χωρίς να υπολογίζεται η ουσία της ύπαρξής τους.

 

Ο Περλέγκας με μια θαυμάσια ερμηνεία αποδίδει έντεχνα την απαισιοδοξία που εκπορεύεται από τη μη επαληθευμένη προσδοκία να βρεθεί ένα φως στην αδιέξοδη καθημερινότητα του ήρωα, να βρεθούν απαντήσεις σε ζητήματα που τον απασχολούν. Η -χωρίς υπερβολές- ανθρώπινη προσέγγισή του τονίζει τις εικόνες - σύμβολα του κειμένου και τον  μάταιο αγώνα του σύγχρονου ανθρώπου να εξέλθει από τον καπιταλιστικό εφιάλτη. Είναι η αντανάκλαση της κοινωνικής πραγματικότητας που έρχεται αντιμέτωπη με την ελπίδα διαφυγής.

 

Μπροστά από τον διάφανο τοίχο η ευρηματική σκηνοθέτις έχει τοποθετήσει ένα κρεβάτι – φορείο, σύμβολο της στρεβλής αντίληψης  του σύγχρονου ανθρώπου για τον έρωτα. Σε αυτό το κρεβάτι που προσπαθεί ο ήρωας να πραγματοποιήσει τις σεξουαλικές φαντασιώσεις του, το κοινό βλέπει το φορείο πάνω στο οποίο νοσεί η κοινωνία.

 

Κανένας ρομαντισμός, κανένα μεγαλειώδες και ευγενές συναίσθημα δεν χωρά στον κόσμο του Έντμοντ. Από τη στιγμή που αποφασίζει να εγκαταλείψει τη γυναίκα του, Κωνσταντίνα Τάκαλου, όταν η πλήξη έχει ποτίσει την ύπαρξή του, θεωρεί πως αυτό που θα βρει εκτός συζυγικής στέγης θα γεμίσει τα κενά του. Η αντίθετη διαπίστωση όμως είναι αβάσταχτη και τον οδηγεί στα  άκρα. Η διάδραση με το περιβάλλον, επισημαίνει τη ματαιότητα, την ωμότητα και τη σαθρή διάσταση των ορισμών που αναφέρθηκαν στην εισαγωγή αυτού του κειμένου. Η Τάκαλου για ακόμη μια φορά ξεδιπλώνει το πηγαίο ταλέντο της στη σκηνή, ερμηνεύοντας πειστικά διαφορετικούς ρόλους γυναικών (σύζυγος Έντμοντ, πόρνη-μασέζ, Γκλένα), εκπλήσσει με τη μοναδική έκφρασή  της, την επιδέξια  κίνησή της και την πολυεπίπεδη ερμηνευτικότητά της.

 

O θεατρικός συγγραφέας David Mamet δημιουργεί (;) έναν κόσμο με ένα δυνατό κείμενο που καυτηριάζει την υπολογιστική στάση των ανθρώπων. Ο κόσμος του Mamet συνθλίβει τη φαντασία και το συναίσθημα και καταδικάζει τον αδύναμο Έντμοντ σε μια δυστυχισμένη ζωή.

 

Μια παράσταση που θίγει το πώς οι άνθρωποι εκπαιδεύονται, με ή χωρίς εισαγωγικά, να ακολουθούν μετρήσιμα δεδομένα. Στην παράσταση ο θεατής πληγώνεται από τη διαπίστωση της απαξίωσης της ανθρώπινης ζωής, όπως αυτή λαμβάνει χώρα σε μια τέτοια κοινωνία. Η ζωώδης βέβαια επιθυμία του ήρωα για συνεύρεση καθορίζεται από αυτό το κοινωνικό περιβάλλον και μοιάζει σαν μια άλλη επικράτηση του πιο ισχυρού. Στην κοινωνία αυτή η εξουσία του χρήματος είναι διάχυτη, ως μέσο που κινητοποιεί σχεδόν όλες τις ανθρώπινες δράσεις και φυσικά διεγείρει τη σεξουαλικότητα.

​

Αξιοσημείωτη είναι η παρουσία του Δημήτρη Πασσά, ο οποίος με μια στιβαρή και αρίδηλη ερμηνεία γίνεται αυτός ο άνθρωπος που οδηγεί τον Έντμοντ σε μια πικρή συνειδητοποίηση. Ο ταλαντούχος ηθοποιός είναι η φωνή της συνθήκης που επικρατεί, της σκοτεινής πλευράς της ανθρώπινης φύσης, της σκληρής πραγματικότητας. Σε μια ερμηνεία με στόμφο και άψογη κίνηση ο Πασσάς κάνει ξεκάθαρο από την αρχή το πλαίσιο που ο Έντμοντ θα βιώσει.

 

Ο Σταύρος Καλλιγάς αποδίδει με μια παραστατική αψεγάδιαστη  παρουσία στη σκηνή τη ματαιότητα της αντίστασης ακόμη και της πιο μαχόμενης προσωπικότητας.

 

Αξιόλογη και η μουσική της Nalyssa Green που ντύνει την παράσταση με τέτοιο τρόπο και σε τέτοιο χρόνο, ώστε αναδεικνύονται άψογα τα μηνύματα που αυτή φέρει.

 

Ο Έντμοντ είναι μια δυνατή παράσταση  που με ωμότητα «πετάει» στο πρόσωπο του θεατή όλα αυτά που και ο ίδιος έχει σκεφτεί, ζώντας στο ίδιο πλαίσιο με τους ήρωες, άλλοτε προσπερνώντας τα παθητικά και άλλοτε βιώνοντάς τα.

​

Π.Α.

​

Μετάφραση - Σκηνοθεσία : Μαριάννα Κάλμπαρη

Σκηνικά - Κοστούμια : Χριστίνα Κάλμπαρη

Μουσική : Nalyssa Green

Χορογραφία : Βάλια Παπαχρήστου

Σχεδιασμός Φωτισμού : Στέλλα Κάλτσου

Βοηθός Σκηνοθέτη : Μαριλένα Μόσχου

Βοηθός Σκηνογράφου : Σοφία Αρβανίτη - Φλώρου

Φωτογραφίες : Μυρτώ Αποστολίδου, Σταύρος Χαμπάκης

Video - trailer : Μχαήλ Μαυρομούστακος

​

​

Ερμηνεύουν : Γιάννος Περλέγκας, Δημήτρης Πασσάς, Δημήτρης Μαγγίνας, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Μαριλένα Μόσχου, Βάλια Παπαχρήστου, Σταύρος Καλλιγάς, Παναγιώτης Ρενιέρης.

 

​

Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν

(Υπόγειο)

Πεσμαζόγλου 5 Αθήνα.

2103228706

​

​