Η συνέχεια της ιστορίας για την ιστορία που δεν γράφτηκε ακόμη

​

 

   Γιατί γράφουμε μια ιστορία; Συνήθως γράφουμε μια ιστορία γιατί έχουμε κάτι να αφηγηθούμε. Ανοίγουμε υπολογιστή ή τεφτέρια καθόμαστε στο γραφείο ή στον καναπέ ή στο κρεβάτι ή σε ένα καφέ ή παρκάρουμε με το αυτοκίνητο στη γωνιά ενός δρόμου και αρχίζουμε και γράφουμε, γράφουμε, γράφουμε. Με τη δεύτερη ανάγνωση της πρώτης σκέψης, η οποία μας είχε φανεί ευφυέστατη στην σύλληψη της, ανακαλύπτουμε ότι η ιστορία μας μάλλον δεν ενδιαφέρει κανέναν άλλον πέρα από εμάς. Η ιστορία μας είχε ενδιαφέρον μόνο τη στιγμή της σύλληψης της και μετά… το χάος.

Εκεί όμως είναι που μπαίνει στην ψυχή η ίδια η ιστορία που έχει αποκτήσει υπόσταση -κι ας μην έχει- και θέλει να γονιμοποιηθεί για να πει αυτό που δεν αφορά κανέναν. Αν αυτό δεν ειπωθεί, τότε ο δημιουργός θα σκάσει και από το κακό του αλλά και από το κακό που τον βρήκε.Έτσι ξανανοίγουν τα τεφτέρια και αρχίζει μια εναγώνια προσπάθεια να γραφτεί μια ιστορία που να εμπεριέχει μια άλλη ιστορία που ακόμα και αν η πρώτη ιστορία δεν αφορά κανέναν να του πει κάτι η δεύτερη ή η τρίτη ή η τέταρτη ιστορία. Και κάπως έτσι γράφονται τα αριστουργήματα ή τα λιγότερο αριστουργήματα ή τα καθόλου αριστουργήματα.

   Οι συγγραφείς είναι από αυτούς που κουβαλάνε μαζί τους σημειωματάρια και μπλοκάκια, γραμμένα πακέτα από τσιγάρα, γραμμένα τα φυλλάδια των σούπερ μάρκετ. Οι συγγραφείς είναι αυτοί που λερώνουν τα χέρια τους με έξυπνες ατάκες που άκουσαν στο δρόμο και ιδροκοπούν ξεχνώντας μια λέξη ή ένα συναίσθημα ή κάτι από κάποιον χαρακτήρα που είδαν κάπου και τώρα θέλουν να τον βάλουν στο νέο τους έργο.

   Οι συγγραφείς είναι αυτοί που έχουν ένα θλιμμένο βλέμμα (μερικοί και βλαμμένο βλέμμα), μερικές φορές όχι από θλίψη αλλά από αϋπνία ή από απογοήτευση γιατί διαισθάνονται καμιά φορά ότι ούτε η πρώτη ούτε η δεύτερη ούτε η τρίτη ιστορία τους έχει κάτι να πει, ότι αυτή  η λέξη που έψαχναν δεν υπάρχει και ο ήρωας που εμπνευστήκαν από κάποιον γείτονα δεν μοιάζει με άνθρωπο, αλλά μάλλον με εξωγήινο… ενώ δεν γράφουν επιστημονική φαντασία.

  Οι συγγραφείς πριν από κάποια χρόνια στα μάτια των αναγνωστών, έμοιαζαν ατημέλητοι ή ιδιόρρυθμοι. Η αφηρημάδα τους, ένα από τα μείζονα χαρακτηριστικά των συγγραφέων, τους έκανε να μοιάζουν από σχιζοφρενείς μέχρι απροσάρμοστοι ή τουλάχιστον προβληματικοί. Σήμερα, πολύ συγγραφείς είναι ακριβώς έτσι. Άλλοι όμως δεν είναι. Υπάρχουν και οι συγγραφείς οι σοβαροί, ο επιστήμονες του είδους, αυτοί από τους οι αναγνώστες περιμένουν πολλά και αυτοί… δεν έχουν πάντα να τα δώσουν. 

   Υπάρχουν και οι συγγραφείς που πιστεύουν ότι ανήκουν σε μια ειδική κάστα ανθρώπων. Αυτό οι συγγραφείς είναι καλό να μπουν σε ένα κλουβί σε τσίρκο για να περνάμε να τους θαυμάζουμε και να τους «δαχτυλοδείχνουμε». Συχνά αυτοί οι συγγραφείς είναι λεξιθήρες, κρύβουν διαρκώς υψηλά νοήματα πίσω από κάθε τους φράση και ακόμα και οι ίδιοι καταλαβαίνουν σε πόσο ιδιαίτερη κάστα ανήκουν από τα κείμενα τους που δεν τα καταλαβαίνουν ούτε κι ίδιοι.

   Οι συγγραφείς είναι οι δημιουργοί των ιστοριών. Οι ιστορίες μερικές φορές τους καταλαμβάνουν. Οι γονείς και φίλοι τους θέλουν τόσο πολύ να τους κάνουν ένα καλό εξορκισμό, για να γίνουν αυτό ακριβώς που ήταν πριν τη σύλληψη της ιδέας. Αόρατοι δηλαδή.

   Οι ιστορίες πολύ συχνά είναι ανασφαλείς ή δυναμικές και πίσω τους μας κλείνει το μάτι ένας συγγραφέας που πάσχει ή που δεν πάσχει.

    Πολλές ιστορίες θέλουν να κραυγάσουν για το άδικο, γιατί ο συγγραφέας είναι κοινωνός αυτού του κόσμου. Άλλες φορές οι ιστορίες έχουν ως θέμα τους το μυστήριο, γιατί τα μυστήρια υπήρχαν και θα υπάρχουν. Άλλες φορές περιγράφουν φόνους, μάρτυρες, στοιχεία, δίπλωμα και ξεδίπλωμα σαν τις κάλτσες που εξαφανίζονται στα σπίτια με τα πολλά αγόρια.

   Κάπως έτσι… γράφονται ιστορίες. Μερικές φορές οι ιστορίες που γράφονται δεν έχουν τίποτα να μας πουν, αλλά βρίσκουμε σ΄αυτές μια φράση που θα μπορούσε να είναι όλη μας η ζωή ή η μισή ή μια στιγμή και γι΄αυτό και μόνο λέμε πως αξίζει να διαβάζει κανείς. Ακόμα και τις ιστορίες που δεν γράφτηκαν ακόμα. Ο αναγνώστης γράφει με την ανάγνωσή του τις δικές του ιστορίες και αυτές οι ιστορίες ακόμη κι αν δεν γράφτηκαν ακόμη, δεν παύουν να είναι ιστορίες που εγγράφονται όχι σε πακέτα από τσιγάρα ή τεφτέρια αλλά στα φυλλοκάρδια μας και αυτές τις ιστορίες τις προσκυνώ. Και αυτούς τους συγγραφείς, που δεν έγραψαν ποτέ στο χαρτί ούτε μια λέξη.

​

 

Ε.Γ.