Η ιστορία μιας ιστορίας που δεν γράφτηκε ακόμη (3ο μέρος)

​

Αναζητώντας τον ήρωα.

​

   Η ιστορία μιας ιστορίας που δεν γράφτηκε ακόμη, δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Είναι μια αναζήτηση της ιστορίας, των ηρώων, του ρόλου του συγγραφέα και όλων των συνισταμένων που σου επιβάλλουν μερικές φορές με τον τρόπο τους να γράψεις τη δική σου ιστορία.

    Ένας από τους προσωπικούς μου προβληματισμούς, αφορά τους ήρωες που όμως αυτή τη φορά μετά από μια γενική προσέγγιση για το τι αναζητούμε σε σχέση με τον ήρωα, θα το εστιάσω στη σχέση ήρωα, συγγραφέα και πολιτικής. Πόσα θα μπορούσε να γράψει κανείς για την αναζήτηση του ήρωα! Διάβαζα πρόσφατα κάποια χαρακτηριστικά των ηρώων και τα θα παραθέσω χωρίς λεπτομέρειες και από μνήμης. Πρέπει να σκεφτείς τον χαρακτήρα του, τον τρόπο που σκέφτεται, που δρα, τον τρόπο που ντύνεται, το σπίτι του, τον φυσικό και τον κοινωνικό του περίγυρο. Που δουλεύει; Πως μιλά; Τι σχέσεις έχει; Τι φύλλο είναι; Με τι φύλλο έχει σχέσεις; Ποιο τα παρελθόν του; Καμιά φορά ποιο το μέλλον του; Πως ήταν πριν μπει στην ιστορία και πως έχει γίνει μετά; Τέτοια ερωτήματα βασανίζουν τους συγγραφείς και ακόμα ένα σωρό. Όμως πέρα από όλα αυτά για μένα η δημιουργία ενός ήρωα είναι καθαρά πολιτική υπόθεση. Θα προσπαθήσω κάπως να το εξηγήσω.

    Αν ο συγγραφέας πιστεύει βαθιά μέσα του ότι ο άνθρωπος στις απαρχές του ήταν κακός, ότι ήμασταν  «ο άνθρωπος για τον άνθρωπο Λύκο», όπως υποστήριξε ο φιλόσοφος Thomas Hobbes, στους ήρωες  θα βγαίνει ή θα βγει κάπου αυτό το στοιχείο, θα φωνάξει, θα κραυγάσει, θα πέσει στο χαρτί και θα πάρει τέτοια υπόσταση. Είναι πιθανό τα έργα αυτά να μιλούν για την ανάγκη της εξουσίας, για την τήρηση της τάξης.

    Αν ο συγγραφέας πιστεύει ότι όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί και με την κατάλληλη παιδεία και με αγάπη θα γίνουν καλύτεροι, όπως υποστηρίζει η αριστερή ιδεολογία, οι ήρωες  θα έχουν μια τέτοια πορεία ζωής.

   Αν ο συγγραφέας είναι μαρξιστής, δεν μπορεί να μη μιλά για την πάλη των τάξεων, ο πρωταγωνιστής είναι πολύ πιθανόν να έρχεται σε αντιπαράθεση με τον δευτεραγωνιστή-ανταγωνιστή.

     Αν ο πρωταγωνιστής ήταν καλός αλλά διαφθάρθηκε από την κοινωνία, τότε ο Ρουσσώ μας κλείνει το μάτι πίσω από την πλάτη του συγγραφέα.

   Όταν αναγνωρίζουμε στον πρωταγωνιστή, τα εσωτερικά του προσόντα και τα ιδιαίτερα του χαρακτηριστικά, αλλά και την κύρια ιδιότητα του ως άτομο, βλέπουμε πίσω από αυτό…τον Καντ… και τον φιλελευθερισμό. Ή κάπως διαφορετικά: αν προτεραιότητες του ήρωα είναι η ελευθερία, η ατομικότητα και η ιδιοκτησία, δεν αναγνωρίζουμε τον Λοκ και μια άλλη μορφή φιλελευθερισμού;

    Αν ο συγγραφέας είναι οικολόγος, δεν μπορεί να μην το περάσει αυτό στο έργο του και να δημιουργήσει ήρωες ή αντιήρωες. Το ίδιο ισχύει και με τον αναρχισμό ή τη φεμινιστική ιδεολογία κλπ. κλπ.

    Πόσα ακόμα θα μπορούσα να γράψω! Όμως δεν γράφω μια πραγματεία για την πολιτική και τη  συγγραφή ή την πολιτική και τους ήρωες. Καταθέτω κάποιες διάσπαρτες σκέψεις. Και θεωρώ πως ενώ κάποια στιγμή ο ήρωας κάνει κατάληψη στην ψυχή και στο μυαλό του συγγραφέα, η πολιτική είναι πιο πάνω και από τον ήρωα.

     Σκέφτομαι και λίγο παραπέρα: Αν ακόμα και στη φαντασία μας η πολιτική μας κατακλύζει, τότε τι μεγάλο χρέος έχουμε απέναντί στους νέους ανθρώπους, στα παιδιά και πως μπορούσαμε να τα βοηθήσουμε να φτιάξουν έναν καλύτερο κόσμο! Φυσικά πίσω από αυτές τις λέξεις, κάπως βλέπετε και τη δική μου πολιτική υπόσταση, τη βαθιά πολιτική που όσο κι αν προσπαθώ να μην προβάλλω αυτή έρχεται και μιλά μέσα από εμένα στα κείμενα μου.

​

Ε.Γ.