ἐν βιβλίῳ
Συνέντευξη | Έφη Γεωργάκη
«Οι άνθρωποι με κάνουν ευτυχισμένη»
Η συγγραφέας Έφη Γεωργάκη
μιλάει στο envivlio
και τον Πάνο Αντωνόπουλο με αφορμή την έκδοση του νέου βιβλίου της «Σελοφάν».
Η συγγραφέας μας παρασύρει σε ένα ταξίδι στο χρόνο και προβάλλει στους αναγνώστες καρέ της ζωής της που τη στιγμάτισαν.
Πάνος Αντωνόπουλος: Ποια ήταν η πρώτη σας απόπειρα γραφής;
Έφη Γεωργάκη: Ξεκίνησα περίπου όπως όλοι. Η πρώτη μου απόπειρα γραφής ήταν το όνομά μου. Απόπειρα για αυτοπροσδιορισμό από την πρώτη λέξη. Και τώρα, τόσα χρόνια μετά ακόμα ψάχνω να ανακαλύψω τι σημαίνει εκείνη η πρώτη λέξη που έγραψα.
«[...]το θέατρο με οδήγησε τελικά στη συγγραφή. Στην ανάγκη να ανακαλύψω στο σκηνικό της ζωής ποιος χαρακτήρας είμαι εγώ»
«Η ηρωίδα του βιβλίου έχει ανάγκη για προστασία, αλλά πνίγεται κι όλας. Κάνει μια βόλτα στην πόλη για να αναμετρηθεί με τις δύο αυτές δυνάμεις. Να αναμετρηθεί με τον τόπο, τον χρόνο, τον εαυτό της, τους γύρω. Η πόλη είναι η αφορμή. Η διαδρομή είναι μέσα της»
Π.Α.: Το θέατρο, ο Ευρωπαϊκός Πολιτισμός και η Δημιουργική Γραφή, επηρέασαν τον λόγο σας;
Ε.Γ.: Στο θέατρο χρωστώ τον λυρισμό μου, στον Ευρωπαϊκό πολιτισμό, τη μείωση του ψευτοδραματισμού μου, στη δημιουργική γραφή την τριβή μου με κείμενα άλλων αλλά και δικά μου. Μοιάζει σαν οι σπουδές μου να έχουν ανασυνθέσει το τρίπτυχο της σύστασής μου. Το θέατρο επέδρασε στην ψυχή, ο Ευρωπαϊκός Πολιτισμός στον νου, η Δημιουργική Γραφή στην πάλη με το σώμα, στη δουλειά, στις ώρες με τα χαρτιά, τα στυλό, τον υπολογιστή.
Π.Α.: Μιλήστε μας για τη διαδρομή από τη θεατρική σκηνή μέχρι τη συγγραφή;
Ε.Γ.: Το θέατρο κάποια στιγμή αποφάσισα να το σκοτώσω. Δεν πήγαινα σε παραστάσεις, δεν διάβαζα τίποτα για το θέατρο. Το σκότωσα και το θρήνησα. Μέτρησα την απώλειά του μέρα τη μέρα. Και εκείνο σχεδόν εκδικητικά επέστρεφε. «Το κείμενο σου έχει μια θεατρικότητα», άκουγα συχνά. Άλλες φορές έρχονταν λόγια θεατρικών ηρώων στα χείλη μου. Στα ποιήματα μου, στα διηγήματα μου, σε όλες τις απόπειρες γραφής, έβλεπα πάντα ένα θεατρικό παρασκήνιο. Όταν μαλάκωσε ο πόνος της απώλειας, όταν ξεχάστηκε το αδίστακτο άγχος που είχα πριν τις παραστάσεις ήμουν ξανά έτοιμη να αγαπήσω το θέατρο από την αρχή. Έγραφα βέβαια όλο αυτό το διάστημα, αλλά είχα πουλήσει την ψυχή μου στον διάολο. Νομίζω ότι το θέατρο με οδήγησε τελικά στη συγγραφή. Στην ανάγκη να ανακαλύψω στο σκηνικό της ζωής ποιος χαρακτήρας είμαι εγώ.
Π.Α.: Ένα θεατρικό έργο που σας στιγμάτισε;
Ε.Γ.: Δύσκολη ερώτηση. Το πρώτο θεατρικό έργο που είδα στη ζωή μου ήταν το «Φως του Βουνού» στο Δημοτικό θέατρο Πειραιά. Ένα χριστιανικό έργο, που μιλούσε για την αγάπη παιγμένο από έναν ερασιτεχνικό θίασο των ΧΜΟ (Χριστιανικών Μαθητικών Ομάδων). Όταν τελείωσε η παράσταση -νομίζω ήμουν οχτώ χρονών- είπα στη μητέρα μου ότι θα γίνω ή ηθοποιός ή ιεραπόστολος. Εκείνη δεν με ξαναπήγε στο θέατρο.
Μετά, στο Λύκειο πήγαμε με την κυρία Παπαθανασίου (μου διαφεύγει το μικρό της όνομα) στον Άμλετ, σε σκηνοθεσία Σπύρου Ευαγγελάτου. Μετά από αυτήν την παράσταση δεν ξαναδιάβασα τίποτα για την προετοιμασία μου για το πανεπιστήμιο. Ήμουν η Οφηλία.
Τη Γέρμα του Λόρκα με την Ρενη Πιττακή στο θέατρο Τέχνης, την είδα περισσότερες από είκοσι φορές. Κάθε φορά έφευγα από το θέατρο και με πονούσε η μήτρα μου, από τον πόνο της έλλειψης μητρότητας. Τότε κατάλαβα ότι θέλω να κάνω παιδιά. Βιωματικά και μέσα από την παράσταση, γιατί ως τότε δεν είχα κανένα μητρικό φίλτρο…
Κάπως έτσι θα μπορούσα να συνεχίσω… Δεν ξέρω αν προηγήθηκαν τα θεατρικά έργα ή η ζωή μου, ξέρω ότι υπάρχει μια ανταλλαγή, και αυτή η ίδια η ανταλλαγή εν τέλει με έχει στιγματίσει.
Π.Α.: Το 2019 γράψατε και σκηνοθετήσατε την παράσταση «Ντίβες-backstage». Μιλήστε μας γι' αυτήν την εμπειρία.
Ε.Γ.: Ήταν σαν να επιστρέφεις μετά από χρόνια στο πατρικό σου σπίτι.
Βέβαια είχα να αντιμετωπίσω διάφορα θέματα. Το πρώτο μου έργο που θα παίζονταν στο θέατρο, η πρώτη παράσταση που θα σκηνοθετούσα… Αλλά μέσα μου ήξερα ότι πρόκειται για το σπίτι μου, για τη ζωή μου. Στο έργο «Ντίβες» τρεις γυναίκες ηθοποιοί στο καμαρίνι τους ξεδίπλωναν τις ζωές τους και τον κόσμο τους μέσα από κείμενα της παγκόσμιας δραματουργίας. Για εμένα το κείμενο αποτελούσε μια προέκταση του εαυτού μου, που καλούμουν και η ίδια να ανακαλύψω. Το όμορφο σε αυτή τη διαδρομή είναι ότι η παράσταση αγαπήθηκε από τον κόσμο και εγώ κέρδισα φιλίες. Μέσα μου βαθιά ξέρω πως οι Ντίβες θα επανέλθουν στο σανίδι… είναι ζήτημα χρόνου.
Π.Α.: Το τελευταίο σας βιβλίο λέγεται Σελοφάν; Τι συμβολίζει ο τίτλος;
Ε.Γ.: Το σελοφάν έχει δύο ιδιότητες. Από τη μία προστατεύει και από την άλλη πνίγει. Η ηρωίδα του βιβλίου έχει ανάγκη για προστασία, αλλά πνίγεται κι όλας. Κάνει μια βόλτα στην πόλη για να αναμετρηθεί με τις δύο αυτές δυνάμεις. Να αναμετρηθεί με τον τόπο, τον χρόνο, τον εαυτό της, τους γύρω. Η πόλη είναι η αφορμή. Η διαδρομή είναι μέσα της. Το Σύνταγμα, που είναι ο τελικός προορισμός είναι ένας τόπος συμβολικός. Είναι ο τόπος της δημοκρατίας που προστατεύει και της ελευθερίας που δεν πνίγει.
Η Έφη Γεωργάκη γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος της Ανώτερης Δραματικής Σχολής Ράμπα, πτυχιούχος Ευρωπαϊκού Πολιτισμού, και κάτοχος μεταπτυχιακού Δημιουργικής Γραφής. Διηγήματά της έχουν συμπεριληφθεί σε συλλογικά έργα καθώς και στο διαδίκτυο. Το Σελοφάν είναι το δεύτερο βιβλίο της το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «συρτάρι».
Π.Α.: Τι ρόλο παίζει η ζωγραφική στη ζωή σας;
Ε.Γ.: Η ζωγραφική για μένα αρχίζει όταν μου τελειώνουν οι λέξεις. Ζωγραφίζω συνήθως χωρίς τα γυαλιά μου, ακούγοντας κλασσική μουσική και συχνά χορεύοντας. Δεν είμαι ζωγράφος. Είμαι η προέκταση των πινέλων, αυτά χορεύουν κι εγώ συνοδεύω.
Π.Α.: Τι σας κάνει ευτυχισμένη;
Ε.Γ.: Οι άνθρωποι με κάνουν ευτυχισμένη...οι φίλοι, η αγάπη, η υγεία, ένα φαί στο πιάτο μου και ένας καλός ύπνος χωρίς εφιάλτες.
Π.Α.: Ένα πρότυπό σας;
Ε.Γ.: Πρότυπό μου οι γονείς μου, για την αγάπη τους, την καλοσύνη τους, τον αλτρουισμό τους.
Π.Α.: Αγαπημένος σας λογοτεχνικός ήρωας;
Ε.Γ.: Ο Δον Κιχώτης και ο Αίαντας. Ο πρώτος γιατί έχει φτιάξει μια πραγματικότητα και έχει μπει μέσα και ο δεύτερος είναι ο άνθρωπος της «παλιάς κοπής», χωρίς πονηριά, τίμιος, ηθικός, οικογενειάρχης, πολεμιστής.
Π.Α.: Ένα βιβλίο που προτείνετε στο αναγνωστικό κοινό;
Ε.Γ.: «Αυτό που εγώ ονομάζω λήθη», του Mauvignier Laurent
Π.Α.: Σας ευχαριστώ πολύ.
Πάνος Αντωνόπουλος
BA in Journalism
BA in Greek Culture Studies
MBA
MSc in Creative Writing
