Άϋλες Καταστροφές - Εύκλεια Καράδαγλη | Εκδόσεις ΠΝΟΗ

 

   «Με είδανε κατάχαμα να σέρνομαι μήπως και βρω κάποιο υπόλειμμά σου». Η πιο περίλαμπρος ρητορεία του απείρου και συνάμα περιορισμού των ενστίκτων εκείνου του όντος που διεκδικείται μετα πάθους από τη θεϊκότητα και τη θνητότητα, δηλαδή του έρωτος, έχει  κατέλθει από τα δυσδιάκριτα υψίπεδα του κοινωνικού είναι και έχει αυτο-χαριστεί στις Πένες εκείνες οι οποίες συναθροίζουν εντός τους τα αυθεντικότερα δάκρυα της αιωνιότητας που κύλησαν για χάρη ενός «τώρα». Μια απ’ αυτές είναι της κυρίας Εύκλειας Καράδαγλη.

   «Σταλιά σταλιά» με τον λυγμό τη θάλασσα γεμίσαμε. Κι αποκαμωμένοι πια σαν σκύψαμε να ξεδιψάσουμε λύσσα αλμυρή τη νιώσαμε». Στα τριάντα,  εξομολογήτριας, στον φόβο της να πάψει να καίει τον εαυτό της, φωτιάς, ποιήματα της συλλογής «Άυλες καταστροφές», από τις εκδόσεις Πνοή, η θαλασσολυρική αποθέωση κάποιου «εμείς», που αναζητά μέσω των πληγών του την ανώτατη μορφή του, η οποία υφίσταται μόνο ως επιθυμία πλασμένη από τις διαφορετικές φυλές των ονείρων του, ερωτεύεται κάθε στίχο και γεννά κι από μια ξεχωριστή τρικυμία στο αίμα της, Ποίηση, που ό,τι πνίγει το κάνει να ανασαίνει ειλικρινέστερα. Το «αν» μετουσιώνεται σε βεβαιότητα της εξαγνισμένης απ’ τα στερεότυπά της, αμφισημίας και ο πόθος της ανάγκης για ανάγκη τρωτός μες στην αθανασία του μονάχα από τον ίδιο. Ύμνος και καταγγελία γίνονται ένα. Πώς αλλιώς άλλωστε μπορεί να υπάρξει ο έρωτας; Το δεύτερο, σαπφικής γενιάς, ανάγνωσμα με το οποίο η ποιήτρια μοιράζεται μαζί μας όσα μυστήρια γνωστά και άγνωστα της εκμυστηρεύεται ο υμνητής της πτώσης του, θεός του Πάντα και Τίποτα, την καθιερώνει στο ποτέ, εξερευνημένη στο έπακρον σύμπαν της λογοτεχνίας ως γνήσια κληρονόμο των αστεριών του.

 

«Οι ποιητές δύσκολα και με φόβο αγαπιούνται γιατί ’ναι λέει έκλυτοι συγκαλυμμένα ματαιόδοξοι ηδονιστές με απαστράπτουσα μα απατηλή σαγήνη».

 

Συγχαρητήρια και καλοτάξιδο.