«[...]Εἶχα ήλιθίως τὴν πρόθεση νὰ άπαντὢ στὶς πολυάριθμες κριτικὲς καί, συνάμα, νὰ έξηγὢ μερικὰ ζητήματα πολὺ άπλά, ποὺ τὰ ἔχουν ὄμως συσκοτίσει έντελῶς τὰ φῶτα τῆς σύγχρονης έποχῆς μας : Τἰ εἶναι ή Ποίηση; Ποιός εἶναι ό σκοπός της; Γιὰ τὴ διάκριση μεταξὺ Καλοῦ καὶ Ώραίου· γιὰ τὸ Κάλλος έντὸς τοῦ Κακοῦ· γιὰ τὀ ὂτι ό ρυθμὸς καὶ ή ρίμα δίνουν μέσα στὸν ἂνθρωπο άπάντηση στὶς άθάνατες άνάγκες τῆς μονοτονίας, τῆς συμμετρίας καὶ τῆς ἒκπληξης· γιὰ την προσαρμογὴ τοῦ ὒφους στὸ θέμα· γιὰ τὸ μάταιο καὶ τοὺς κινδύνους τῆς ἒμπνευσης, κ.λπ., κ.λπ.· άλλὰ εἶχα τὴν άπερισκεψὶα νὰ διαβάσω σήμερα τὸ πρωὶ κάτι φυλλάδες· ξαφνικὰ μιὰ άπάθεια, φορτίου εἲκοσι άτμοσφαιρῶν, ἒπεσε καὶ μὲ πλάκωσε, καὶ σταμάτησα μπροστὰ στὸ φριχτὰ άνώφελο νὰ κάθομαι νὰ έξηγῶ στὀν καθένα τί εἶναι τὸ καθετί. ῍Οποιοι ξέρουν μὲ πιάνουν, καὶ σε ὂποιους δεν μποροῦν ἢ δεν θέλουν νὰ καταλάβουν θὰ πάψω νὰ σοδιάζω ἂκαρπες έξηγήσεις.

Charles Baudelaire». 

​

​

Από το βιβλίο «Τα Άνθη του Κακού» του Charles Baudelaire σε μετάφραση Γιῶργου Κεντρωτή. Εκδόσεις : GUTENBERG