Λερντ Χαντ

NEVERHOME: ΜΙΑ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΟΔΥΣΣΕΙΑ

Εκδόσεις ΠΟΛΙΣ

 

Έχουμε ανατραφεί σε ένα οικογενειακό, αλλά και κοινωνικό γενικότερα περιβάλλον με επικρατέστερο το ομηρικό πρότυπο του Οδυσσέα και της Πηνελόπης, όπου ο άνδρας Οδυσσέας φεύγει για τον πόλεμο και η γυναίκα Πηνελόπη παραμένει αμέτοχη σε όσα συμβαίνουν γύρω της, περιμένοντας στωικά την επιστροφή του άνδρα της. Το στερεοτυπικό αυτό πρότυπο έρχεται να ανατρέψει ο Laird Hunt μέσα από το μυθιστόρημα του «Neverhome» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Πόλις, εξαιρετικά μεταφρασμένο από τον κύριο Χρήστο Οικονόμου.

 

Σε μία εποχή λοιπόν όπου ακόμη δεν έχει επέλθει η πλήρης ισότητα των φύλων και καθημερινά δίνονται μικρές και μεγάλες μάχες για την επίτευξη αυτής, η σύγχρονη μυθιστορηματική προσέγγιση του Hunt ενός απαρχαιωμένου στερεοτύπου μόνο θετικά μπορεί να επιδράσει σε αυτές τις μάχες που δίνονται καθημερινά. Βασισμένος σε ιστορικές πηγές σύμφωνα με τις οποίες κατά τη διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου υπήρξαν μερικές εκατοντάδες γυναικών που μεταμφιέζονταν σε άνδρες για ποικίλους λόγους, ο Laird Hunt δημιουργεί την μυθιστορηματική του ηρωίδα, την Κόνστανς Τόμπσον, η οποία μας αφηγείται την ιστορία της.

 

Συγκεκριμένα, η Κόνσταντς Τόμπσον αφήνει πίσω της τον αγαπημένο της σύζυγο, τον Βαρθολομαίο και το αγρόκτημα τους στην Ιντιάνα και μεταμφιέζεται σε άνδρα για να καταταχθεί στον στρατό των Βορείων και να συμμετέχει στον Αμερικανικό Εμφύλιο, με σκοπό να υπερασπίσει την Δημοκρατία, όπως αναφέρει η ίδια η ηρωίδα στις πρώτες σειρές του βιβλίου. Μέσα λοιπόν από την περιπλάνηση της ηρωίδας και τη συμμετοχή της στον Εμφύλιο Πόλεμο, ο συγγραφέας κοινωνεί στον αναγνώστη τη σκληρότητα και την απανθρωπιά, καθώς και την οδύνη του θανάτου, που χαρακτηρίζουν κάθε είδους πόλεμο, χωρίς ωστόσο αυτός να είναι όπως

 

Αντίθετα, διαβάζοντας το μυθιστόρημα του Laird Hunt αυτό που τελικά διαπιστώνουμε είναι το γεγονός πως ο συγγραφέας επικεντρώνεται κατά κύριο λόγο στον εσωτερικό κόσμο των ηρώων του, προσπαθώντας να φωτίζει τις σκοτεινές και ακατανόητες πτυχές τους, να κατανοήσει ανθρώπινες συμπεριφορές και σκέψεις, και φυσικά να αναδείξει τη διαβρωτική επίδραση του πολέμου στην ανθρώπινη ψυχή.

 

Δημιουργεί μία ηρωίδα-στρατιώτη η οποία επιδεικνύει απαράμιλλη ρώμη, αντλώντας δύναμη σωματική και ψυχική από το υλικό του παρελθόντος, τις αναμνήσεις της. Η Κόνσταντς με το ψευδώνυμο Ας ξεχωρίζει στην αρένα της μάχης, ενώ σταδιακά μέσα από τα ηρωικά της κατορθώματα καλλιεργεί ένα μύθο γύρω από το όνομα της. Μέσω της πρωτότυπης αυτής ηρωίδας που δημιουργεί, ο Hunt προσεγγίζει με τρόπο ευφάνταστο, χωρίς ίχνος διδακτισμού αλλά με μία βαθιά τρυφερή και ανθρώπινη συγγραφική ματιά θέματα όπως η ετερότητα κάθε είδους, η αγάπη ως κινητήριος δύναμη, ο δυνάστης φόβος, καθώς και η οικουμενικότητα της βίας του πολέμου.

 

Το μυθιστόρημα του Laird Hunt αποπνέει έναν αμιγώς αντιπολεμικό και φυσικά έντονα φεμινιστικό χαρακτήρα, χωρίς ο συγγραφέας να προσπαθεί να γράψει εκ μέρους των γυναικών. Αντίθετα, στέκεται στο πλευρό τους και τις προσεγγίζει μέσω της κεντρικής του ηρωίδας με εξαιρετική λεπτότητα και σεβασμό. Έτσι δημιουργεί μία αινιγματική βασική ηρωίδα, η οποία χωρίς να αποσκοπεί σε αυτό, καταφέρνει και γοητεύει αμετάκλητα κάθε αναγνώστη. Κι αυτό γιατί διαβάζοντας την ιστορία της, παρατηρούμε να ακροβατεί ανάμεσα σε μία θάλασσα αμφίθυμων συναισθημάτων και συμπεριφορών.

 

Από τη μία πλευρά την βλέπουμε να πολέμα με αξιοζήλευτο θάρρος, απαθής και σκληρή για τον θάνατο που σπέρνει στο διάβα της, ενώ από την άλλη αναπολεί το παρελθόν με τρυφερότητα, ενώ σκέφτεται με αγάπη τον σύντροφο της και ελπίζει πως κάποια μέρα θα επιστρέψει πίσω σε εκείνον. Όπως η ηρωίδα του, έτσι και το κείμενο του Hunt ακροβατεί ανάμεσα στη σκληρότητα του ρεαλισμού και τη ζεστασιά και την απαλοσύνη του λυρισμού, ενώ ταυτόχρονα διέπεται από ψήγματα κυνισμού και λεπτής ειρωνείας, συνιστώσες που δημιουργούν ένα μαγευτικό μυθιστορηματικό κράμα, που ομολογουμένως θα συναρπάσει όποιον αναγνώστη επιχειρήσει να χαθεί στις σελίδες του.

 

Ολοκληρώνοντας, λοιπόν, το «Neverhome» είναι ένα σύγχρονο φεμινιστικό μυθιστόρημα, μέσω του οποίου ο συγγραφέας δεν δίνει απλά φωνή σε μία γυναίκα του 19ου αιώνα, αλλά καταφέρνει ταυτόχρονα να προξενήσει μία βαθιά ραγισματιά στην στερεοτυπική αντίληψη πως η ρώμη σωματική και ψυχική είναι συνυφασμένη αποκλειστικά με το ανδρικό φύλο. Αξίζει να το αναζητήσετε.