Αλεπού

Γιάννης Ρώσσης

Εκδόσεις Συρτάρι
 

           

Οι ήρωες και οι ηρωίδες των δεκαπέντε ιστοριών που απαρτίζουν την «Αλεπού» του Γιάννη Ρώσση, μεταξύ άλλων καταστάσεων χωρίζουν από το ταίρι τους, καιροφυλακτούν με τρόπους έμμεσους για το επόμενο, πενθούν ανθρώπους και ζώα που χάνονται και προσπαθούν να βρουν παρηγοριά. Άλλοτε πάλι χάνουν τον εαυτό τους μέσα στο ασφυκτικό περιβάλλον της πόλης, προσπαθούν να ελέγξουν τον ψυχοθεραπευτή, απαρνούνται κάποιες από τις αισθήσεις τους, αλλά και   επισκέπτονται τρόφιμους θεραπευτηρίων που λησμονούν κι αυτοί χαμένοι μες στην άνοια.

 

Μια μελαγχολική αλλά ευγενική διάθεση διαπνέει όλα τα κείμενα που φέρουν τα ονόματα φρούτων. Εκεί ο αναγνώστης καλείται να βρει το κλειδί για τον πυρήνα του καρπού και της αφήγησης. Οι επί μέρους περσόνες κινούνται σύμφωνα με τις σκηνοθετικές οδηγίες του συγγραφέα, σε χώρο μεταξύ πραγματικότητας, ονείρου ή και ρεμβασμού ως αντίδοτο -ή διαφυγή - από τη σκληρή πραγματικότητα, την απομόνωση και   την απώλεια στο τέλος. 

 

Στη ζοφερότητα της θεματολογίας αντιπαρατίθεται η φαντασίωση, αφ΄ενός ο  αέναος κύκλος της ζωής και της φύσης αφ’ ετέρου, καθώς με τη γνώση της βιολογίας ο συγγραφέας αναπτύσσει τον ανάλογο προβληματισμό. Στο καθένα από τα διηγήματα βρίσκεται μια έκπληξη και όχι κάποια θεαματική "ανατροπή".  Ίσως αυτή η ιδιομορφία να αποτελεί την ταυτότητα του Γιάννη Ρώσση και το συγκριτικό του πλεονέκτημα έναντι της λογοτεχνίας που υποστηρίζεται και υποστηρίζει το πολιτικώς ορθό ή το άμεσα τρέχον στην επικαιρότητα.

 

Οι ιστορίες που ακροβατούν μεταξύ ζέουσας, σκληρής, πραγματικότητας (και γλώσσας) και ευγενών αν και συνήθως  άγονων φαντασιώσεων, αποκαλύπτουν τις λεπτές αποχρώσεις του συναισθήματος, τις μη ορατές με το γυμνό μάτι παρά μόνο με την έκτη αίσθηση.

 

Από το ακτινίδιο έως τη φράουλα, από το άγουρο πράσινο έως το αιμάτινο και ζωηρό κόκκινο, ο Ρώσσης σκιαγραφεί πρωτίστως και απολύτως αυθεντικά συναισθήματα. Οι εξιστορούμενες καταστάσεις γίνονται  αφορμή για τον ευαίσθητο λήπτη να σφυγμομετρήσει τον παλμό της πάνδημης  μελαγχολίας. Και προσπαθεί να μας παρέχει -με τη δική του, εύστοχα εκφρασμένη, λύπη και σεμνότητα- αντισώματα.

 

Σε κάποια επόμενη έκδοση θα προτιμούσα τέλος, να αρκεστεί ο συγγραφέας ή να πιστέψει στην επάρκειά του και να υποστηρίζει τις αξίες του, παραλείποντας τα κεφαλαία γράμματα στην αρχή λέξεων, για να υποδηλωθεί η σημασία τους.