Μυθομανίες

Στράτος Μυρογιάννης

Εκδόσεις Gutenberg

​

​

Μια Άποψη πάνω στο έργο «Μυθομανίες» του Στ. Μυρογιάννη

​

Πριν κάποια χρόνια, ένας σοφός καθηγητής στο πανεπιστήμιο μας πρωτομίλησε για τη θεωρία της πρόσληψης, σύμφωνα με την οποία ο κάθε αναγνώστης αντιλαμβάνεται διαφορετικά ένα λογοτεχνικό κείμενο, ανάλογα τις εμπειρίες του, την ιδιοσυγκρασία του, τη φάση που βρίσκεται κλπ.

Υποστηρίζοντας τη θεωρία αυτή και χωρίς να προσπαθήσω ούτε λίγο να κάνω μια αντικειμενική κριτική, θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω τις εντυπώσεις μου για το βιβλίο «Μυθομανίες» του Στράτου Μυρογιάννη.

Ας τα πάρω όμως από την αρχή. Ο λόγος του κειμένου, είναι αριστουργηματικός. Ευχαριστήθηκα τη γλώσσα, την απόλαυσα, μου χάιδεψε τα αυτιά και ένιωσα την ηδονή που σου προσφέρει ένα καλογραμμένο κείμενο.

Οι χαρακτήρες των διηγημάτων έχουν πολύ ενδιαφέρον: άλλοι είναι πρόσωπα ιστορικά, δηλαδή που έχουν υπάρξει και αναπνεύσει σε αυτόν κόσμο, και άλλοι πήραν πνοή από τον ίδιο τον δημιουργό. Δε σας κρύβω ότι μπήκα στον πειρασμό να αναζητήσω ονόματα που αναφέρονται, για να δω αν όντως υπήρξαν. Πέρα από τους πρωταγωνιστές δεν λείπουν στα κείμενα οι δευτεραγωνιστές, οι ανταγωνιστές, οι σύμμαχοι, οι βοηθητικοί χαρακτήρες  και ένα σωρό ακόμα ήρωες κι ηρωίδες.

Η δομή των διηγημάτων –πάντα από την οπτική της γράφουσας- είναι γραμμική με υπερφυσικά στοιχεία. Δηλαδή οι ιστορίες έχουν αρχή, μέση, τέλος, με αυτή τη σειρά, αλλά ο συγγραφέας  χρησιμοποιώντας  την υπέρμετρη δύναμη που του έδωσε το χαρτί κάποιες φορές με έκανε να αναρωτηθώ αν το τέλος μιας ιστορίας ήταν η αρχή της ή αν η αρχή βρισκόταν στο μέσο της. Μαγεία.

Φτάνουμε αισίως στην πλοκή. Διαβάζοντας τα διηγήματα, υπήρξαν στιγμές που σκέφτηκα ότι πρόκειται για κείμενα μικροϊστορίας, δηλαδή για κείμενα ιστορικά που μέσα από τις ιστορίες μη πολιτικών προσώπων, βλέπουμε την ιστορία μιας ολόκληρης εποχής. Όμως η αρχική σύμβαση του βιβλίου που δίδεται από τον τίτλο «Μυθομανίες»,  μου απόκλεισε αυτή τη σκέψη. Επίσης βρήκα στοιχεία της ιστορίας των επιστημών,  της ιστορίας των πανεπιστημίων, της φιλοσοφίας! Οι «Μυθομανίες» έχουν ιστορικά στοιχεία αλλά και επιστημονικά π.χ. της φυσικής ή της φιλοσοφίας. Έχουν όμως και μυθικά στοιχεία. Όπως κάθε μύθος έτσι και αυτοί του βιβλίου, έχουν μυστήριο, ατμόσφαιρα, ανατροπές, αινιγματικούς ήρωες και χιούμορ! Το βιβλίο αυτό -στην προσωπική μου ανάγνωση εκτός από το μυστήριο που υπάρχει σε κάθε ιστορία του- έχει χιούμορ. Πίσω και κάτω από τις γραμμές του διαφαίνεται ένας συγγραφέας που παίζει με τις ιστορίες, τις διασκεδάζει και τον διασκεδάζουν! Κρυφά παιχνίδια (και είμαι σίγουρα ότι μου διέφυγαν πολλά) μέσα στο κείμενο μου έφτιαξαν τη διάθεση! Ας μην παραλείψω ότι τα εν λόγω διηγήματα τα ενώνουν κάποιοι κοινοί άξονες καθώς επίσης ότι το ελληνικό στοιχείο δεν εκλείπει, ίσα ίσα ενώνεται με το ευρωπαϊκό και διαφαίνεται ο ρόλος του ελληνισμού στη διαμόρφωση του αναγεννησιακού πνεύματος (τυπογραφία, διανόηση κ.λπ.).

Οι τόποι στα κείμενα είναι ξεκάθαροι: εικόνες, δρόμοι που τους περπατάς, που τους περπατούν οι ήρωες. Οι ιστορίες «μυρίζουν» σαν τα βιβλία. Άλλοτε οι τόποι είναι εξωτικοί και άλλοτε μοιάζουν να κουβαλούν μυστικά, άλυτα μυστήρια των ηρώων.

Όσον αφορά στον χρόνο, τα διηγήματα διαδραματίζονται στη  Μεσαιωνική και τη Νεότερη Ευρώπη. Ο χρόνος όμως...είναι τόσο σχετικός εδώ! Η προσωπική μου αίσθηση είναι ότι ο χρόνος τους φτάνει στο σήμερα.  Οι ιστορίες μοιάζουν να τελειώνουν αλλά και να μην τελειώνουν, σαν να φτιάχνουν έναν δρόμο που αγγίζει το τώρα.

​

Οι «Μυθομανίες» είναι ένα βιβλίο που προτείνω όχι γιατί θεωρώ ότι είναι ένα εύκολο ανάγνωσμα: είναι ένα βιβλίο που πρέπει να του αφοσιωθείς για το ευχαριστηθείς, πρέπει να σκύψεις ευλαβικά πάνω του για να σου ανοιχτεί και να σου δώσει τα δώρα του!

Οι «Μυθομανίες» είναι ένα βιβλίο που προτείνω γιατί κουβαλά κάτι παλιό με έναν φρέσκο αέρα, όχι απλά ενδιαφέρον, αλλά μυθικά συναρπαστικό.