Ανεβαίνοντας προς τα κάτω - Καλομοίρης Ευθύμιος | Εκδόσεις Βακχικόν

 

Με τον παράδοξο και ταυτόχρονα συμβολικό τίτλο «Ανεβαίνοντας προς τα κάτω» τιτλοφορεί την 2η συλλογή διηγημάτων του, ο συγγραφέας Ευθύμης Καλομοίρης. Πρόκειται για μία συλλογή 11 διηγημάτων, που κυκλοφόρησε τον Οκτώβρη του 2019 από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Ξεκινώντας από τον τίτλο της συλλογής, ο συγγραφέας είναι αφοπλιστικά ειλικρινής απέναντι στον αναγνώστη, τον οποίο και προϊδεάζει για το τι θα συναντήσει διαβάζοντας το έργο του.

Ο τίτλος της συλλογής, που αποτελεί και τον τίτλο του τελευταίου διηγήματος, καθρεφτίζει τον κεντρικό θεματικό άξονα του βιβλίου του, γύρω από τον οποίο στρέφονται οι πρωταγωνιστές των σύντομων ιστοριών του συγγραφέα.

Ανοίγοντας το παρόν βιβλίο, ο αναγνώστης θα συναντήσει ήρωες καθημερινούς, ανθρώπους της διπλανής πόρτας! Χαρακτήρες στους οποίους θα εντοπίσει αρκετά δικά του στοιχεία. Χαρακτήρες οι οποίοι δοκιμάζονται σκληρά, όταν έρχονται αντιμέτωποι με τη σύγχρονη κοινωνία, μια κοινωνία αδηφάγα, απάνθρωπη, και σκοτεινή. Ήρωες που δονούνται από εκείνες τις συγκρούσεις που διεξάγονται εντός τους και που αναπόφευκτα οδηγούνται σε μία διαδρομή «προς τα κατω»…

Ο συγγραφέας δεν δειλιάζει στιγμή. Στέκεται απέναντι στον σύγχρονο άνθρωπο και τα προβλήματά του, με θάρρος. Το έργο του θα λέγαμε ότι συνομιλεί με την εποχή μας κι αυτό γιατί, μέσα από έντεκα διαφορετικές εκδοχές ενός εαυτού, ρίχνει άπλετο φως σε ανεξερεύνητα μονοπάτια του ανθρώπινου ψυχισμού εξετάζοντας διαφορετικές πτυχές της ανθρώπινης προσωπικότητας και συμπεριφοράς. Πράξεις οι οποίες αποτελούν απόρροια όχι μόνο των αναγκών και των επιθυμιών του σημερινού ανθρώπου, αλλά και αποτέλεσμα της επιβολής των προτύπων, που συμβαδίζουν με τα κοινωνικά στερεότυπα και τα στενά καλούπια στα οποία πρέπει να χωρέσει κάθε άνθρωπος για να γίνει αποδεκτός ως μέρος του κοινωνικού συνόλου. Μια συνθήκη που κοστίζει την προσωπική και ατομική ελευθερία, η οποία θυσιάζεται στο βωμό της αποδοχής, της κοινωνικής ανέλιξης, και της επαγγελματικής επιτυχίας.

Συγκεκριμένα, ο κύριος Καλομοίρης τοποθετεί τους ήρωές του, στο παρακμάζον, αστικό τοπίο της σημερινής Αθήνας. Σε ένα περιβάλλον εχθρικό, που κυριαρχεί η ηθική διάβρωση κι ο ξεπεσμός της ανθρωπιάς. Ένα περιβάλλον που αναμοχλεύει τα πρωτόγονα ένστικτα και στο οποίο κυριαρχεί το «σκοτάδι». Εντός αυτού του κόσμου οι ήρωες του συγγραφέα, χαρακτήρες  ανώνυμοι, αλλά και με ονοματεπώνυμο, άνθρωποι φυλακισμένοι σε μία ανούσια και φαύλη πραγματικότητα πρέπει να αντιμετωπίσουν τους δαίμονες τους. Πρέπει να σταθούν γενναία απέναντι στις κοινωνικές επιβολές, που τους κρατούν δέσμιους σε μία επίπλαστη φυλακή αναγκών. Πρέπει να αφουγκραστούν τις πραγματικές τους ανάγκες, και τις ανομολόγητες επιθυμίες τους. Να αγωνιστούν για την κατάκτηση της προσωπικής τους ελευθερίας, αυτής που άδοξα θυσίασαν. Πρέπει να αγωνιστούν για την προσωπική τους αυτοπραγμάτωση και την εύρεση του χαμένου τους εαυτού, ενός εαυτού που διαβρώθηκε από την τοξικότητα της κοινωνίας. Ενός εαυτού που στην προσπάθειά του να ανέβει, βρέθηκε να εκτελεί μία διαδρομή προς τα κάτω.

Ο κύριος Καλομοίρης επιστρατεύοντας τη συγγραφική του δεινότητα, η οποία είναι ορατή σε κάθε σελίδα αυτού του βιβλίου, αφού χρησιμοποιεί μία πληθώρα τεχνικών μέσων για να αναπτύξει τις ιστορίες του, καταφέρνει να δημιουργήσει μία επιβλητική ενιαία ατμόσφαιρα, παρότι πρόκειται για έντεκα διαφορετικές ιστορίες, οι οποίες κρατούν αμείωτο το αναγνωστικό ενδιαφέρον, και πυροδοτούν μία πληθώρα σκέψεων και συναισθημάτων.

Από τη χρήση της πρωτοπρόσωπης και τριτοπρόσωπης αφήγησης, στη χρήση περιεκτικών διαλόγων, που προσδίδουν στο κείμενο τη ζωντάνια της προφορικότητας, αλλά και στον υπαινιγμό, και την έλλειψη. Λέγονται όσα πρέπει να ειπωθούν, τα απολύτως απαραίτητα. Όσα χρειάζεται ο αναγνώστης για να ξετυλίξει μόνος του τον μίτο των ιστοριών, και να οδηγηθεί σε έναν συγκεκριμένο μονοπάτι σκέψης.

Προσωπικά, διαβάζοντας τη συλλογή διηγημάτων ομολογώ ότι θαύμασα την άνεσή του συγγραφέα στη χρήση ποικίλων τεχνικών μέσων, ενώ ξεχώρισα τα κείμενα εκείνα στα οποία εντάσσει στοιχεία δυστοπικού χαρακτήρα. Δεν θα μπορούσα φυσικά να μην αναφερθώ στην εξαίσια και προσεκτική χρήση του λόγου. Δίχως περιττούς συναισθηματισμούς, με μία γραφή κρυστάλλινη και ισορροπημένη που παρότι εκ πρώτης όψεως φαντάζει κοφτή και στακάτη, μα στην πραγματικότητα κρύβει μία λανθάνουσα τρυφερότητα, ο συγγραφέας σκύβει πάνω από τους ήρωες του και τους αντιμετωπίζει ισάξια, με σεβασμό, κατανόηση και ανθρωπιά. Άλλωστε, θα μπορούσε κάποιος από αυτούς να είναι ο ο ίδιος ή ίσως ένας συνδυασμός αυτών! Θα μπορούσε καταλήγω, αφού έχω διαβάσει τη συλλογή του κυρίου Καλομοίρη, να είμαστε εμείς οι ήρωες αυτού του βιβλίου! Διαβάστε το λοιπόν, και είμαι σίγουρος οτι θα σας συναντήσετε!