Στον καθρέφτη του τρελλού - Κωνσταντίνος Αλσινός | Εκδόσεις Αγγελάκη

 

«Κάποια στιγμή είπε να καθίσει. Είχε περάσει µιαν ολόκληρη ηµέρα στο λιµάνι, ξεφορτώνοντας κιβώτια απ’ το παλιό φορτηγό πλοίο, εκεί που δούλευε ο πατέρας του όταν πρωτοήρθανε στην πόλη, µήπως και βρουν µια καλύτερη ζωή».

Υπάρχει ένα εύθραυστο και συνάμα στέρεο σημείο ανάμεσα στο “υπάρχω” και στο “είμαι”, το οποίο ορατό ή μη το κάνει το κατά πόσο ελπίζουμε ότι δεν θα κουραστούμε να ισορροπούμε σε αυτά τα δύο τα σύμπαντα. Η, φλόγινης ρητορείας, πένα του κύριου Κωνσταντίνου Αλσινού αποτελεί έναν απ’ τους πιο φωτεινούς πόλους έλξης για κάθε είδους ελπίδα. «Ο τρελλός, που κρατούσε πάντοτε µαζί του έναν µικρό καθρέπτη και κοιτούσε πίσω του µανιωδώς, κι όταν τον ρωτούσαν γιατί το κάνει». Στο, μεταξένιας και συνάμα απόκρημνης  λεκτικής υφής, μυθιστόρημα «Στον καθρέφτη του τρελού», από τις εκδόσεις Αγγελάκη, οι σφυγμοί του ανέφικτου ψιθυρίζουν στην έσω μας ζωή όσα θέλει να ακούσει ώστε να αποκοιμηθεί και με το πρώτο ξύπνημα της έχει μετουσιωθεί ήδη σε πραγματικότητα διότι απλώς εμείς είμαστε η μοίρα μας και η αναστροφή της, εμείς είμαστε η επανάσταση των ονείρων απέναντι στον συμβιβαστικό εαυτό τους, εμείς το όχι εμείς και το ναι. «Μετά, ένα παιδί φάνηκε λίγο πιο πέρα να βουτά µες στο νερό και κολυµπούσε προς το µέρος τους∙ όταν βγήκε υπό τον ψίθυρο των καλαµιών που κουνιούνταν σαν να κουτσοµπόλευαν για την οµορφιά του, είχε πια µεγαλώσει». Ο πόλεμος της Γλώσσας με τις Λέξεις  που καταλήγει σε μια αναδημιουργία του κόσμου, αρχίζει τελικώς να ρέει με απόλυτη φυσικότητα από το βάθος των ματιών του έρωτα, ο οποίος αρνιέται την πεπρωμένη του αθάνατη θνητότητα και διεκδικεί ένα μερτικό από την παρακμιακή ανθρωπιά μας. Το εν λόγω ανάγνωσμα μουδιάζει και αγαλματοποιεί τις αισθήσεις σε μια στάση που όσο κι αν οι αναγνώστες παραμείνουν σε αυτήν θα έχουν την ιδέα πως διανύουν αδιάκοπα ολάκερο το “πάντα”.

Συγχαρητήρια και καλοτάξιδο κύριε Κωνσταντίνε Αλσινέ.

 

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

​

Όλα ξεκινούν μπροστά σ’ έναν καθρέφτη κάτω από το ηλιοβασίλεμα. Ένας νέος χωρίς όνομα, άρα ένας οποιοσδήποτε νέος, μετά από ένα ταξίδι με το πλοίο που εργάζεται, επιστρέφει στην πόλη που κατοικεί. Κάνει μια στάση στο καφενείο της γειτονιάς απέναντι από τον καθρέφτη βλέποντας το θολό είδωλό του. Δίπλα δυο άνδρες παίζουν ένα επιτραπέζιο παιχνίδι και από πάνω ένας γέροντας τους παρακολουθεί. Εκεί θα τον βρει ο τρελλός της γειτονιάς, του μιλά ασυνάρτητα, τον καλεί σε βοήθεια, θα τον πάρει τελικά με το ζόρι να συναντήσουν κατά σειρά τρεις ανθρώπους που θα συστηθούν ως ο Χρόνος, ο Διάβολος και ο Θεός. 
Όλοι αυτοί, μονοπωλώντας για λίγο τον νέο, ο καθένας στο δικό του σκηνικό κι από τη δική του σκοπιά, θα συζητήσουν, στην ουσία θα φιλοσοφήσουν πάνω στον έρωτα, την αγάπη, τη ζωή, τον θάνατο, τα μεγάλα λάθη της ιστορίας, τα πάθη, τις παρανοήσεις, τη θνητή μας φύση, το ανθρώπινο τοπίο γενικά. Μια μέρα μετά, συναντιούνται όλοι μαζί, θέσεις κι αντιθέσεις ξεδιπλώνονται, μεγάλες πεποιθήσεις καταρρέουν, πολλά «πιστεύω» αποδομούνται.
Αντέχουμε άραγε τόση αλήθεια; Κι εντέλει τι είναι αλήθεια απ’ όσα πιστεύουμε σ’ έναν κόσμο μηδενικού αθροίσματος;

 

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

​

Λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Κωνσταντίνου Αμπατζίδη. Γεννημένος στην Αθήνα το 1986. Σπούδασε θέατρο, συμμετείχε σε διάφορες παραστάσεις και τηλεοπτικές παραγωγές, αρθρογραφεί σε ηλεκτρονικά περιοδικά. Ζει και εργάζεται πλέον στο εξωτερικό.