Ιδεατή ολότητα – Χαριτίνη Μαλισσόβα | Εκδόσεις ΑΡΜΟΣ

​

Από τι υλικά είμαστε φτιαγμένοι;

Τι χρειαζόμαστε για να νιώσουμε ολόκληροι;

Λέξη τη λέξη, σκέψη τη σκέψη χτίζεται μια Ιδεατή ολότητα –η πρώτη ποιητική συλλογή της Χαριτίνης Μαλισσόβα– απαριθμώντας όλα όσα της ήταν σημαντικά, όσα είναι ακόμα ζωντανά μέσα της, όσα τη συνθέτουν. Το ποιητικό της σώμα είναι φτιαγμένο από σαγήνη, πάθος και ειλικρινείς καταθέσεις. Μέσα από τους ρόλους ζωής –της γυναίκας, της μητέρας, της φίλης, της ερωμένης– αναζητά την ολοκλήρωση. Πότε θεατής, άλλοτε πρωταγωνιστής των στιγμών που περιγράφει, οι αναμνήσεις της χαράζουν τη δική τους πορεία. Σπάνια συναντάμε ποίηση ευτυχισμένων σκέψεων, ενσυνείδητης παραδοχής του τι συνθέτει έναν ικανοποιημένο άνθρωπο και εδώ έχουμε μια γενναία ποιητική γραφή, που κάνει αυτό ακριβώς. Η Χαριτίνη Μαλισσόβα αποζητά έναν ενεργό αναγνώστη, ικανό να την αισθανθεί, να την ακούσει να μετράει ανθρώπους που πέρασαν απ’ τη ζωή της, όνειρα που πραγματοποιήθηκαν αλλά και εκείνα που παραμένουν ανεκπλήρωτα. Έχει την καρδία της ανοιχτή στην ελπίδα, στην άνοιξη και σ’ όλα όσα θα φέρουν οι γιορτές ακόμα κι αν οι αιφνίδιες απώλειες είναι αδιαπραγμάτευτες. Στο ίδιο ποίημα, το ίδιο συναίσθημα πρέπει να μετουσιωθεί σε αναμονή για ό,τι έρχεται: «δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο». Η ποιήτρια πιστεύει σ’ έναν κόσμο καμωμένο από στοργή και αγνότητα. Καλεί τον αναγνώστη να δει όλες εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες που χαρίζουν προστασία στην ανθρώπινη ψυχή, η αγκαλιά, το παραμύθι, το παιχνίδι. Το φως της μικρής της εγγονής -στην οποία αφιερώνει το σύνολo των ποιημάτων- είναι το ελιξίριο ζωής˙ η επιβεβαίωση ότι η ζωή είναι ένας κύκλος. Η ευεργετική ζέστη του καλοκαιριού και το φως του ήλιου θα επουλώσουν κάθε πληγή και κάπως έτσι η ζωή πάντα θα ξεκινά.

​

Η ποιητική της σύνθεση είναι χωρισμένη σε επτά ενότητες˙ αν και κάθε μία από αυτές έχουν άλλη θεματική, ο πυρήνας τους παραμένει συγγενικός. Πίσω από κάθε ποίημα της Χαριτίνης Μαλισσόβα κρύβεται η ίδια αγωνιώδης σκέψη για έναν σύγχρονο κόσμο που αλλάζει και βιάζεται. Η ποιητική της πένα καταπιάνεται από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο, από εκείνα που μας κάνουν και χαμογελάμε, μέχρι εκείνα που μας πληγώνουν βαθιά. Το μελάνι της διατρέχει όχι μόνο τη δική της διαδρομή, αλλά αποζητά να ανταμώσει με τη σκέψη και την αγωνία του αναγνώστη της.   

​

Ο εαυτός στο χωρόχρονο

​

Το χρόνο να συναντώ

στου ρολογιού τους δείκτες.

Ανέφελα και ανέμελα

η ώρα να περνά

χωρίς να χάνεται.

Και ο εαυτός μακριά.

Αναπάντητος.

Ή εδώ και γύρω και παντού;