Ταύρος-Σύνταγμα.

 

Μια βόλτα. Ταύρος-Σύνταγμα. Μια συνομιλία με τον τόπο. Ένα μικρό απόσπασμα της διαδρομής. Μια διαδρομή στον έξω τόπο και στον μέσα. Μια εξομολόγηση.

Ένα κείμενο που ακόμα προχωρά για να φτάσει και αυτό στον προορισμό του.

 

…Ποια είμαι εγώ που ξεκίνησα αυτή τη βόλτα;

Μερικές φορές δε με αναγνωρίζω. Δεν αναγνωρίζω τη σκιά μου ανάμεσα στα φύλλα.

Ή πίσω μου… λέω ποια είναι αυτή που με ακολουθεί; Άλλοτε το βήμα της είναι ανάλαφρο σαν μικρού παιδιού και άλλες φορές είναι μια γριά γυναίκα… κι όσο κι αν το παιδί το αναγνωρίζω, με τη γριά σκιάζομαι. Ασαράντιστη είναι μόνιμα και έρχεται κάθε φορά να με χαιρετήσει.

Αρνούμαι να μεγαλώσω; Κι όμως μεγαλώνω. Φαίνεται αυτό στη σκιά, τη βλέπω πια ξεκάθαρα, μα είναι φορές που νιώθω μια ελαφράδα γιατί δεν μ΄ ακολουθούν άλλες σκιές παρά μονάχα αυτή. Ευλογημένη… Νιώθω ευλογημένη, σαν τις φορές μικρή στο χωριό που έτρωγα απ’ την κορομηλιά τα φρούτα της. Είναι μια αίσθηση πληρότητας αυτή που κουβαλώ.  Αλλά έχω να κάνω δρόμο ακόμη. Τουλάχιστον έχω μάθει ένα πράγμα στην διαδρομή. Είμαι ευγνώμων.

Κατεβαίνω τα σκαλιά και όπως κάθε κατάβαση έτσι κι ετούτη στη μαρμάρινη σκάλα έχει μια σκέψη που έρχεται να σκοτεινιάσει λίγο το φως της ευγνωμοσύνης. Ταυτίζεται η ευγνωμοσύνη με την ευτυχία;

Δύσκολο. Μια χελώνα είναι απέναντι στο αλσάκι. Πάει το δρόμο της αργά αργά. Ευγνώμων για τις ταχύτητες της. Αλλά είναι, είναι ευτυχισμένη; Φαντάζομαι ένα κορίτσι που ξυπνά το πρωί και βγαίνει στο πρωινό φως να τεντωθεί. Αυτό είναι ευτυχία. Και τη στιγμή που ανακαλύπτω μια καινούρια λέξη. Ευγνώμων που είχα την τύχη να τη συναντήσω, ευτυχισμένη για εκείνη τη στιγμή του τίποτα. Η ευτυχία στιγμές, το δάγκωμα του κορόμηλου, η βόλτα της χελώνας, η ανακάλυψη της καινούριας λέξης. Η ευτυχία στιγμές του παρόντος, που με το που γεννιέται πεθαίνει, του παρόντος που δεν υπάρχει. Η ευτυχία μια μεταίχμιακη κατάσταση που διαρκεί ελάχιστα ανάμεσα σε πόνο και πόνο. Κι όμως η ζωή είναι ωραία. Λες και ζούμε για αυτή την κατάσταση μεταξύ συρμού και αποβάθρας.

Ένα, δυο τρία, τέσσερα, όλα τα σπίτια εδώ στη σειρά έχουν μοιραστεί την ιστορία τους μαζί μου. Στα πιο πολλά είχα φάει γλυκό του κουταλιού, είχα ανεβοκατέβει τις σκάλες τους, ήξερα τους ανθρώπους τους. Ιδιοκτήτες σπιτιών μα νοικάρηδες της ζωής. Πόσοι έχουν φύγει στ΄ αλήθεια; Εδώ, στον τόπο, στο σημείο που γεννήθηκα που έκανα ρίζες, εδώ είναι πιο έκδηλα μέσα μου τα φτερά και το εφήμερο της ανθρώπινης ύπαρξης. Είμαι εδώ που ήμουν πάντα, μα το εδώ, είναι γνώριμο και ξένο. Σαν η κάθε στιγμή να μεταβάλλει το γνώριμο σε ξένο και σαν κάθε στιγμή να πρέπει να επαναπροσδιοριστώ από την αρχή. Μοιάζω μάλλον με το τοπίο. Η μόνη βεβαιότητα για τον εαυτό μου είναι ότι μεταβάλλομαι κάθε δευτερόλεπτο. Οπότε αν κάτι πρέπει να αποδεχτώ στον εαυτό μου είναι η αλλαγή.

​

​​

Έφη Γεωργάκη