Στην κουζίνα του συγγραφέα

 

 

    Πολλές φορές μαγειρεύοντας, μου έρχονται οι πιο τρελές εμπνεύσεις. Και επειδή ο χρόνος που βρίσκομαι στην κουζίνα είναι αρκετός, συνηθίζω να έχω τον υπολογιστή δίπλα μου και να καταγράφω τις σκέψεις μου. Κάπως έτσι, ένα απόγευμα, κάλεσα στην κουζίνα μου διάσημους συγγραφείς να δοκιμάσουν την εναλλακτική μου σοκολατόπιτα.

    Πρώτος ξεκίνησε ο Γκάιτε:

"Αγαπημένη μου Λόττε, πόσο απεχθάνομαι την τύχη μου και τη μοίρα μου που δεν με έκαναν άξιο, να αξίζω να μοιραστώ μαζί σου αυτή τη σοκολατόπιτα. Όμως Λόττε, θα έρθω αύριο, με ένα μεγάλο κομμάτι που θα είναι μόνο για μας, ό,τι κι αν λέει ο κόσμος".

    Ο Ρίτσαρντσον:

"Μια γυναίκα σαν εμένα δεν πρέπει να μπαίνει σε πειρασμούς. Πρέπει να είμαι εγκρατής. Έτσι πρέπει να είναι κάθε κορίτσι άλλωστε και πόσο μάλλον ένα κορίτσι της δικής μου τάξης"

    Ο Ρουσσώ.

"Όταν η σοκολάτα, το χαρούπι και το μέλι παίρνουν τέτοια μορφή είναι λογικό να μην "πάνε" τα πράγματα. Θα έπρεπε αγαπητή μου να επιστρέψουμε στη φύση αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι... αλλοιωθήκαμε και χάσαμε την ανθρωπιά μας".

    Ο Όσκαρ Ουάιλντ:

"Είσαι όμορφη, και αυτό θα μπορούσε να το δει ο οποιοσδήποτε. Πρόσεχε όμως γιατί η ομορφιά σου δεν θα κρατήσει για πάντα. Θα μου πεις ποιος νοιάζεται; Όταν έχεις πιάσει την τελειότητα;"

    Ο Ντίκενς:

"Δεν ήταν ούτε 8 χρονών, γύριζε από το εργοστάσιο, κουρασμένος, νηστικός και μόνος. 'Οπως περπατούσε σκυφτός είδε πίσω από ένα τζάμι αυτήν τη σοκολατόπιτα. Δεν είχε ξαναδεί ποτέ του σοκολατόπιτα. Η μοίρα του ήταν άλλη. Έσκυψε το κεφάλι του και προχώρησε."

    Ο Μοντεσκιέ:

"Εδώ τα πράγματα είναι πολύ περίεργα. Πληρώνουν για ένα κομμάτι σοκολατόπιτα και οι άλλοι τα παίρνουν. Βασιλείς, πρωθυπουργοί και όλοι τα παίρνουν και ο άμυαλος λαός πληρώνει πολλά για μια σοκολατόπιτα. Ακόμα και ο μάγος της φυλής, πουλάει και την ψυχή του για μια τέτοια σοκολατόπιτα"

    Ο Μπωντλαίρ:

"Η κόμη σου μυρίζει σοκολατόπιτα και γίνεται καράβι που με ταξιδευει μακρυά. Βλέπω τα σοκολατόδεντρα και 'κείνη την πίκρα απ' το χαρούπι. Μέσα στην πλούσια σου κόμη σου γεύομαι το μέλι, το μέλι σου, το μέλι κι από κείνη"

   Η Γουλφ:

"Κοιτάξε την κάλτσα. Ήθελε λίγους πόντους για να τελειώσει. Το χρώμα της, ίδιο με τη σοκολατόπιτα. Η σοκολατόπιτα ήταν συνδεδεμένη με την μέρα που τον γνώρισε. Πετούσαν αεροπλάνα στον ουρανό. Μέσα σε ένα απ' αυτά ήταν ο αδερφός του ξαδέρφου του πατέρα μου, σκέφτηκε. Έζησε άραγε; είχαν περάσει μαζί τόσα πολλά..."

    Ο Μπρετόν:

"Σοκολατόπιτα πάθος, σοκαλατόπιτα λάθος, σοκολατόπιτα αυτοκίνητο, σοκολατόπιτα κτίριο, σοκολατόπιτα κορμί γυναίκας, πόδι, γοφός και οσμή, σοκολατόπιτα δέντρα, υπόγειες στοές"

    Ο Κάφκα:

"Ξύπνησα ένα πρωί από τη μυρωδιά μου. Ένιωθα υγρός και ζεστός. Έκανα να κουνήσω τα πόδια μου, αλλά στην θέση τους υπήρχε ένα σιρόπι που είχε τρέξει από το πιάτο στο οποίο βρέθηκα να κοιμάμαι..."

 

Σας αγαπώ τους είπα, σας αγαπώ όλους έναν προς έναν, τον καθένα για τη γλύκα του. Αυτά είπα κι μετά έκοψα ένα μεγάλο κομμάτι και το έφαγα στην υγειά τους.

 

Ε.Γ.