Τελευταία παράσταση

 

Ξύπνησα από ένα ύπνο χωρίς όνειρα.

Σηκώθηκα από το κρεβάτι και η ώρα θα ‘ταν δε θα ’ταν τέσσερις. Δεν ήξερα τι ήθελα, ήξερα μόνο ότι δεν ήθελα να κοιμηθώ άλλο. Πήγα αργά στην κουζίνα και έφτιαξα ένα τσάι. Έβαλα το μπουφάν μου και βγήκα στο μπαλκόνι για ένα τσιγάρο.

Μέσα μου υπήρχε ένας φόβος κενού, μια αίσθηση κενού.

Και τώρα τι; σκέφτηκα.

Κλείνει  ένας κύκλος. Ένας σπουδαίος κύκλος για μένα. Μπαίνει ένα «τέλος» στο τέλος της σελίδας της ζωής αυτή τη φορά.  Και ενώ το «τέλος» μπαίνει, πως βάζεις την τελεία;

Τα χέρια τρέμουν, τα μάτια τρέχουν, οι σκέψεις τρέχουν ενώ συγχρόνως είναι κολλημένες στο πρόσφατο παρελθόν. Πώς να αποδεχτείς αυτή την βίαιη μα αναμενόμενη διακοπή;

Μαζί με αυτό το πένθος, ακολουθεί μια απελπισία. Αυτό ήτανε. Αυτό ήταν το έργο της ζωής μου. Μετά από αυτό δεν μπορώ να ξαναγράψω τίποτα. Τίποτα δεν θα έχει αξία, τίποτα δε θα έχει ομορφιά. Αυτό ήταν και πάλι το τέλος.

Και πάλι. Το έχω ξαναζήσει. Η ζωή μου είναι σημαδεμένη από «τέλη» που τα έχω πληρώσει ένα προς ένα. Άλλα εμπρόθεσμα και άλλα εκπρόθεσμα.

Δε θα ξαναγράψω ποτέ, λέω στον εαυτό μου την ώρα που πληκτρολογώ αυτές τις λέξεις στο χαρτί. Ποιον ενδιαφέρουν αυτά που γράφω; Ό,τι είχα να πω, το είπα άλλωστε…

Δεν έχω τίποτα άλλο να δώσω, έχω αδειάσει, έχω στερέψει, είμαι στέρφα, άγονη γη, λουλούδι που άνθισε και μαράθηκε για πάντα.

Ανάβω το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, υποφέρω. Ζω έναν ακόμα θάνατο, έναν ζωντανό αποχωρισμό και πέφτω στα κλισέ με τα μούτρα.

Ως εδώ ήτανε… λέω και κάπου μέσα μου ψάχνω να βρω μια νότα αισιοδοξίας. Ψάχνω να βρω μια ανατροπή χαράς για να πιαστώ από αυτή, να γαντζωθώ, να φτιάξω μια ιστορία που ένα λουλούδι ή ένα πουλί, ξαφνικά θα αλλάξουν το σύμπαν μου και θα γράψω μια χαρούμενη ιστορία στο τέλος.

Αλλά κοιτώ την μαραμένη γλάστρα, πουλιά δεν πετούν σήμερα και ο απέναντι βρίζει ουρλιάζοντας.

Δεν είμαι έτοιμη… δεν είμαι έτοιμη να χαρώ. Θέλω λίγο χρόνο. Λίγο χρόνο να πενθήσω. Αυτό είναι η προτεραιότητα. Δε θέλω να πάω στο επόμενο. Θέλω να κάνω έναν απολογισμό και μέσα στη θλίψη μου, να κρατήσω τα όμορφα. Πόσοι θησαυροί; Πόσο τυχερή που τα έζησα όλα αυτά;

Και ας μην ξαναγράψω. Και ας μην τα ξαναζήσω. Είμαι πλούσια ακόμη.

Αφήστε με να πενθήσω λίγο. Λίγο. Έχοντας στο μυαλό μου την ατάκα ενός θεατή την οποία την δανείζομαι με αγάπη :

 

«Με πήγατε στον παράδεισο» και τώρα με το μήλο δαγκωμένο...

«Αφήστε με για λίγο να θρηνήσω, για την πρόωρη θανή του Δίκαιου Λάνκαστερ».

​

​

Έφη Γεωργάκη

​

​

​

Η Έφη Γεωργάκη γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι πτυχιούχος Ευρωπαϊκού Πολιτισμού του τμήματος Ανθρωπιστικών σπουδών του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου και της Ανώτερης Δραματικής Σχολής Ράμπα. Παρακολουθεί δε, το κοινό διαπανεπιστημιακό  Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Σπουδών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας με το Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο, «Δημιουργική Γραφή»
Το βιβλίο της «Ο Χρόνης έρχεται» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μωραΐτη.

​

​