Το χρέος
Σκρολάρεις στην οθόνη του κινητού. Λες καλημέρα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με μια εικόνα ζεστού αχνιστού καφέ. Ταυτόχρονα χτυπάς στη φραπεδιέρα το δικό σου που δείχνει υποδεέστερος. Σήμερα μπροστά σου η επιδρομή μεγάλων δυνάμεων σε ανίσχυρα κράτη ή οικονομίες χωρίς κανένα πρόσχημα πλέον. Μια νέα D-Day, μια ακόμα απόβαση με λουτρό αίματος αθώων. Η εικόνα συγκλονιστική. Σχολιάζεις με πόνο, κοινοποιείς κινητοποιώντας διαδικτυακά και άλλους. Θλίβεσαι, ζορίζεσαι αλλά οι «αναρτήσεις» τρέχουν δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο. ‘Έκανες το χρέος σου. Ακολουθούν φωτογραφίες «φίλων» και έξυπνες αναρτήσεις που σε βοηθούν να το ξεπεράσεις και να επανέλθεις στην κανονικότητα.. Το «ανηλεές» φιλτράρισμα και «πασπάτεμα» της εικόνας σε βαθμό αλλοίωσης της πραγματικής δεν σε ενοχλεί, το έχεις συνηθίσει πλέον.
«Κούκλα είσαι. Θεά» σχολιάζεις σε φίλη από Κομοτηνή. Σου απαντάει με καρδούλα και με σχόλιο πως χαίρεται που σε έχει δίπλα της αν και τόσο μακριά.
Πατάς υψωμένους αντίχειρες αβέρτα και σε άλλες φωτογραφίες οικογενειακές, με μπανιερά ή εν ώρα γυμναστικής γιατί αυτά είναι δούνε και λαβείν.
Έκανες το χρέος σου.
Ακολουθούν αναρτήσεις που απαιτούν χρόνο. Κείμενα «βαθιάς φιλοσοφίας» που δεν μπορείς να διαφωνήσεις γιατί έχουν εσάνς αλληλεγγύης, εμπεριέχουν φιλανθρωπικές, φιλοζωικές δραστηριότητες και υπερασπίζονται αδύνατους και κατατρεγμένους.
Βασικά κανείς δεν διαφωνεί, γιατί να διαφωνήσεις εσύ; Δεν σε παίρνει άλλωστε. Πλήθος αυτόκλητων σωτήρων του εμπνευστή της ανάρτησης θα σε «περιλάβουν» αν τολμήσεις. Γράφεις ένα «προσυπογράφω 100%» ρωτάς το διανοητή αν μπορείς να κοινοποιήσεις ελεύθερα και εφόσον επιτρέπει, σου δίνει την ευκαιρία να καρπωθείς και εσύ αποδοχή και αρέσκεια χωρίς κόπο και σπατάλη φαιάς ουσίας.
Αλλά φευ. Σήμερα τα timelines κατακλύζονται από εικόνες πολέμου, αυτά έχουν πέραση. Πλήθος ιστορικών ξεπετάγονται ενημερώνοντας για τα γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα της περιοχής. Εσύ δεν μπορείς να μπεις στο μέτωπο «ξεβράκωτος». Ανοίγεις άλλη σύνοδο και γκουγκλάρεις «Συρία, Κούρδοι, Ιράκ, Τουρκία» και μόλις βρεις εύπεπτο εδάφιο, αφήνεις και το δικό σου σχόλιο-προσφορά προς επίλυση του θέματος από πληκτρολογίου βεβαίως-βεβαίως. Διαφωνείς με όλους. Όταν ο διάλογος πλατειάσει αποχωρείς έχοντας συμφωνήσει με όλους τελικά.
Έκανες το χρέος σου.
Κουράζεται το βλέμμα σου στην οθόνη. Στεναχωριέσαι βλέποντας τώρα εικόνες αστέγων, alerts με ασήμι ή πιο επείγουσες και εκκλήσεις για βοήθεια παιδιών που το κράτος θέλει αλλά δεν μπορεί να στείλει στο εξωτερικό ίσως γιατί οι ασφαλιστικές εισφορές όλων των υπηκόων της χώρας είναι ανεπαρκείς. Κοινοποιείς, αυτή τη φορά πιο συγκρουσιακά ξεμπροστιάζοντας άλλους που επιδεικνύουν νύχια, κόμμωση ή κοιλιακούς και αδιαφορούν. Όχι σαν και εσένα που έκανες το χρέος σου.
Κλείνεις την οθόνη και κατευθύνεσαι στο σχολείο να πάρεις τα παιδί. Ένα αδέσποτο σου κλείνει το δρόμο. Βγαίνεις από το αμάξι και προσπαθείς να το κλοτσήσεις. Δεν χρειάζεται να ασκήσεις βία, φοβάται και τη σκιά του. Έξω από το σχολείο ένας άστεγος και γύρω του πολύς κόσμος. Μέλη του Συλλόγου. Κάνουν έρανο για ρούχα και τρόφιμα για αυτόν. Ταυτόχρονα μαζεύουν υπογραφές να φύγει από την είσοδο να πάει παρακάτω, χαλάει την εικόνα. Υπογράφεις με τα τέσσερα. Έκανες το χρέος σου. Η καθηγήτρια Αγγλικών σε θέλει στο γραφείο, ο μικρός ήταν για μια ακόμη φορά αυθάδης. Αυτός λέει ότι αυτή τον προκαλεί. Ο λόγος του με το λόγο της. Το «αίμα» σου πιστεύεις, ούτε που πας στη συνάντηση. Μονόωρο μάθημα την εβδομάδα δεν θα τροφοδοτήσεις κι άλλο το κόμπλεξ της.
Στο φανάρι διώχνεις μελαψό παλικάρι που μοιράζει φειγ-βολάν για την παράνομη κράτηση του Οτσαλάν. Δε θα λύσεις και το «κουρδικό». Επιμένει, γίνεται φορτικός ο νέος. Υψώνεις το μεσαίο δάχτυλο και γκαζώνεις. Πας σπίτι συγχυσμένος. Παραγγέλνεις για το παιδί απέξω. Αυτό το διήμερο το έχεις εσύ.
«Πάλι delivery;» σου λέει.
«Να μη με παράταγε η μάνα σου» απαντάς. Έφηβος είναι δεν θα πάθει και κάτι η ψυχολογία του. Αλήθεια είναι εξάλλου.
Περιμένεις να έρθουν οι δασκάλες για τα ιδιαίτερα να τον διαβάσουν και να τον προετοιμάσουν και ξαναπιάνεις το κινητό. Δυστυχώς το ίδιο κάνει και αυτός. Τον γαμοσταυρίζεις και του λες ότι τον αποσπά από την πραγματικότητα. Του το παίρνεις άκομψα.
«Ήθελα να δω για τον πόλεμο» δικαιολογείται. Παπαριές στα social media συνδεδεμένος είναι συνέχεια. «Πράσινος» δηλαδή.
«Και εσύ το ίδιο» σου απαντά.
Βαριέσαι να του εξηγείς ότι εσύ υποκινείς, κινητοποιείς άτομα. Σώζεις κόσμο. Εμπνέεις ρε παιδί μου. Τα παιδιά εμπνέονται από το παράδειγμα όχι από τα λόγια.
«Να έχεις ειρήνη μέσα σου να τα έχει καλά με τον εαυτό σου» τον συμβουλεύεις και νιώθεις όμορφα που το είπες. Σα να πατάς like στον εαυτό σου ένα πράγμα.
Εσύ το έκανες το χρέος σου.
Τόλης Αναγνωστόπουλος
***
Ο Τόλης Αναγνωστόπουλος γεννήθηκε το 1973 στην Αθήνα, όπου ζει και εργάζεται μέχρι σήμερα. Σπούδασε Διοίκηση Νοσοκομείων και έκανε μεταπτυχιακά στη Διοίκηση Επιχειρήσεων και στα Οικονομικά της Υγείας. Δεν περιμένει την ανάπτυξη ούτε την έμπνευση. Γράφει ασταμάτητα, ικανοποιώντας τη μεγάλη του επιθυμία, αφήνοντας ταυτόχρονα ήσυχους τη γυναίκα και τα δύο του αγόρια. Δεν γράφει πολύ αισιόδοξα, αλλά με δόσεις χιούμορ. Πυρήνας των ιστοριών του είναι η φιλία, στην οποία πιστεύει πολύ. Διηγήματά του έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά.
Προτιμά το βουνό από τη θάλασσα, το ποδήλατο από το αυτοκίνητο, τη lowbap μουσική από τη ροκ.
Αρθρογραφεί στο κοινωνικό δίκτυο για το βιβλίο «Bookia». Έχει εκδώσει το μυθιστόρημα «Ένας ή Κανένας» από τις εκδόσεις «Το Ανώνυμο Βιβλίο», τον Μάρτιο του 2016. «Το βαθύ ρήγμα» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή.
Επικοινωνία:
