Ίνες

​

Άπλωσα τα ρούχα στο σχοινί.

Είχα άπλυτα μαζεμένα. Κάτι ασπρόρουχα και κάνα-δυο σκούρα.

Τα έβαλα μαζί αδιαφορώντας για το αποτέλεσμα.

Έπιασα όλο το μήκος του σχοινιού, πέρα ως πέρα.

Άλλα βαριά, κρεμόντουσαν απ’ τα νερά που ακόμα έσταζαν.

Άλλα ελαφριά, τ’ ανέμιζε ο αέρας χωρίς δυσκολία.

Ένα σεντόνι, ένα τζιν, ένα T-shirt… περίπου όλη μου η ζωή.

Κρεμόντουσαν μπροστά μου με θράσος και αλαζονεία.

Κι εγώ απέναντί τους στάθηκα να δικαστώ.

Διέκρινα λεκέδες που δεν βγήκαν τελικά-

Κιτρινισμένα και φθαρμένα μανίκια-

Λεπτοκαμωμένα υφάσματα που άντεξαν-

Όλα τους κρεμασμένα σαν κόκκαλα.

Στέκω ακίνητη ωσότου αρχίσουν να στεγνώνουν.

Πρώτα ένα φόρεμα λινό- δεν θυμάμαι να το φόρεσα ποτέ.

Έπειτα, το λευκό μου πουκάμισο για τις γιορτές.

Εκείνη η μαύρη πλεχτή ζακέτα, άργησε πολύ.

Περίμενα ώρες να στραγγίσει πνιχτά δάκρια σε ώρες πένθους

(ένιωσα την ανάγκη να την κατεβάσω απ’ το σχοινί

και να τη φορέσω υγρή ακόμα) αλλά

Αντιστάθηκα- την περίμενα.

Ώσπου ο ήλιος μαζί με μια πνοή ξερή, τη ζέστανε.

Ήταν κι ένα ακόμα ρούχο που στάθηκα κοντά του.

Μια μπλούζα παιδική.

Στενή και ξεβαμμένη. Λεπτή σαν χαρτί περιτυλίγματος.

Ένα κρυφό ημερολόγιο που μάζεψε στις ίνες της όλα τα μυστικά μου.

Στεκόταν αγέρωχη στις δύνες του αέρα- κι εκείνη άργησε.

Σε λίγο έπιασε μια βρώμικη βροχή-

Τα μούσκεψε όλα απ’ την αρχή.

​

Άννα Βασιάδη

​

***

​

H Άννα Βασιάδη έχει σπουδάσει Αγγλική και Ρουμανική Φιλολογία. Παρακολουθεί το Mεταπτυχιακό Δημιουργικής Γραφής της σύμπραξης του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου με το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας και γράφει στην ιστοσελίδα envivlio.com. Σύντομα πρόκειται να εκδόσει την πρώτη της ποιητική συλλογή.