Το ποδήλατο

    

Έμενε στο πιο κάτω στενό. Σ΄ένα σπίτι που είχε μια παλέτα για εξώπορτα και κάτι ξεδοντιασμένα κάγκελα για να οριοθετούν τον χώρο. 'Οποτε περνούσα  από εκεί λαίμαργα κοίταγα προς το σπίτι της για να την εντοπίσω. Πάντα έσερνε ένα ξεχαρβαλωμένο παιδικό ποδήλατο με τρεις ρόδες που το ΄χε δέσει με σκοινί. Έτρεχε στη  χωμάτινη αυλή τραβώντας το με δύναμη και γελώντας δυνατά. Κάποιες φορές το καβαλούσε χωρίς όμως να μπορεί να το κινήσει. Επαναλάμβανε μονότονα «το ποδήλατό μου, το ποδήλατό μου», καθίμενη πάνω του κουνώντας το μπρος-πίσω.
Όταν εμφανίστηκε στην τάξη μου πάγωσα.Ήταν δυο χρόνια μεγαλύτερή μου αλλά θα παρακολουθούσε τα μαθήματα της Δ’ δημοτικού.Τοποθετήθηκε στο τελευταίο θρανίο. Δεν φόραγε ποδιά. Δεν είχαν λεφτά να της αγοράσουν, είπε. Δεν ήταν καλή μαθήτρια και πάντα η δασκάλα τη μάλωνε γιατί ήθελε να φύγει από το μάθημα για να γυρίσει στο σπίτι της. Στο ποδήλατό της.
Σ΄έναν σχολικό περίπατο την ώρα που διασχίζαμε ένα δρόμο της πόλης, άπλωσε το χέρι της πιάνοντας το δικό μου.

«Σκιάζομαι τα αυτοκίνητα, μου είπε. Στο χωριό δεν έχουμε».
 

Ένιωσα τη θέρμη της ψυχής της και είδα τα χρώματα που είχαν τα μάτια της. Το χαμόγελό της εγγυήθηκε την αγνότητα της φιλίας της και με έχρισε συνταξιδιώτη του. Ένα απόγευμα έκλεψα το ποδήλατο του αδερφού μου με τη μεγάλη σέλα και την αγωνιστική μεταλλική βάση που είχε για πλάτη κι αλώνιζα στη γειτονιά. Χορτάτη από το παιχνίδι  το στήριξα όρθιο στην άκρη του πεζοδρομίου. Τότε εμφανίστηκε εκείνη.Τα μάτια της έλαμπαν σαν πράσινα ζαφείρια και θαρρείς πως οι μπούκλες των μαλλιών της είχαν ζωντανέψει σαν τα φίδια της Μέδουσσας.

«Να κάνω μια βόλτα» μου είπε χαμογελώντας μου και κουνώντας το κεφάλι της πέρα-δώθε σαν εκρεμμές.
«Ξέρεις;»
«Οοουυυυ ναι,ναι» απάντησε τινάζοντας τα χέρια σαν φρεσκοπλυμένα ρούχα.
«Έλα» της είπα «για λίγο. Θα με σκοτώσει ο αδερφός μου».

Έβγαλε μια κραυγή σαν εκείνες τις δικές της που δήλωναν χαρά κι ανέβηκε.Έβαλε τα πόδια της στα πετάλια, έπιασε το τιμόνι, γύρισε και με κοίταξε. Με μιας σωριάστηκε κάτω. Πάγωσα.Το ποδήλατο σκέφτηκα.Έτρεξα δίπλα της.Έτρεχε αίμα από το γόνατό της κι από το μέτωπο.

«Έκανα ποδήλατο» μου είπε. Με το ποδήλατό μου!

Σκέφτηκα ότι θα τις φάω από τον αδερφό μου για τον στραβό προφυλακτήρα.Όμως άξιζε η στιγμή για εκείνο το χαμόγελο που πρώτη φορά αντίκρυζα στα χείλη της.
Τη φώναζαν: η Βάγια η χαζή.
 

​

Μαρία Μητσιούλη

​

***

​

Η Μαρία Μητσιούλη γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λάρισα. Η σχέση της με τη γραφή ερωτική και συνάμα αναπόφευκτη, κατάλοιπο παππούδων Μικρασιατών, με τον καλλιτεχνικό οίστρο στο αίμα τους. Στα νιάτα της σκάρωνε ποιήματα και διηγήματα. Ακόμη το κάνει! Η «Σαϊμέ Σουλτάν... η Μάγισσα», από το βιβλίο «Οι Μάγισσες της Θεσσαλίας», των εκδόσεων iwrite, είναι το διήγημα που της χάρισε την πρωτιά σε πανελλήνιο λογοτεχνικό διαγωνισμό. Όπως επίσης και το «Σαλαάμ», το οποίο διακρίθηκε με έπαινο σε αντίστοιχο διαγωνισμό και βρίσκεται σε συλλεκτική έκδοση δεκατριών διηγημάτων των εκδόσεων Γράφημα.
Mία διάκριση ακόμα που της ανήκει είναι το 3ο Βραβείο για τη νουβέλα της με τίτλο "Η ωραία Ελένη", στον διαγωνισμό «Ασημένια Σελίδα ΙΙΙ - Νουβέλα», των εκδόσεων Μωραΐτης, μέσα από εξήντα (60) συμμετοχές. Στο συρτάρι της κατοικοεδρεύουν ακόμη πολλές σκέψεις και λέξεις, αποτυπωμένες πάνω σε χαρτιά. Στόχος της, τα ταξίδια του μυαλού μέσα από τις λέξεις. Υπηρέτρια κι εργάτρια της γραφής. Αυτοπροσδιορίζεται ως ρεαλιστική παραμυθού. Το «Ζωή... η ζωή μου» είναι το πρώτο της μυθιστόρημα.