Ταυτότητα

    

Με τα μάτια μισόκλειστα τεντώνομαι νωχελικά. Νιώθω μια ελαφρά σύσπαση και ένα γλυκό μούδιασμα σε όλο το κορμί μου

Προσπαθώ να ανοίξω τα μάτια μου, αλλά τα πάντα γύρω μου είναι θολά. Ακούω περίεργους ήχους αλλά το μόνο που διακρίνω είναι σκιές.

Που βρίσκομαι;

Δε ξέρω που ήμουν πριν, δε ξέρω που είμαι τώρα. Δε θυμάμαι τίποτα.

Κάνω μια προσπάθεια να τεντωθώ ξανά. Ξαφνικά νιώθω δυσφορία. Προσπαθώ να αντιδράσω, το μόνο που καταφέρνω είναι να βγάζω περίεργους ήχους.

Ξύπνησες ψυχή μου;

Μια γλυκιά φωνή ακούγεται δίπλα μου. Ξαφνικά όλα αλλάζουν, νιώθω καλύτερα.

Που είμαι; Και γιατί διακρίνω μόνο σκιές; Τουλάχιστον όμως υπάρχει μια ζεστή φωνή εκεί που βρίσκομαι. Νιώθω ασφάλεια.

 

Κοίτα το μωρέ, τι όμορφο που είναι;

Σε μένα μιλάει; Μάλλον. Όμορ….τι είναι αυτό; Δε ξέρω.

 

Το; Τι είναι όμορφο το; Είμαι ένα όμορφο το, που βλέπει σκιές, βγάζει περίεργους ήχους και δεν ξέρει που βρίσκεται, αλλά θέλει να μείνει εκεί που βρίσκεται, θέλει μόνο να ακούει αυτή τη γλυκιά φωνή.

 

Όλα πέρασαν μη φοβάσαι. Τώρα είσαι στην αγκαλιά μου και θα μείνεις εδώ. Με τρόμαξες το ξέρεις; Νόμισα ότι θα σε έχανα. Αλλά είσαι δυνατή. Τα κατάφερες. Σε είχα τόσο καιρό μέσα μου, σε πρόσεχα όσο μπορούσα, αλλά εσύ ήθελες να βγεις στο κόσμο νωρίτερα. Βιάζεσαι να γνωρίσεις τον κόσμο. Είσαι πεισματάρα, διεκδικείς ότι χρειάζεσαι. Αυτό το κατάλαβα πολύ νωρίς. Ο γιατρός μου ‘λεγε ότι είναι δύσκολα. Ότι μπορεί να μη τα καταφέρεις, αλλά εγώ το ‘ξερα. Ήξερα ότι θα έρχονταν η στιγμή που θα σε έσφιγγα πάνω μου, που θα αντίκρυζα τα εκφραστικά μάτια σου. Θα είμαι πάντα κοντά σου. Θα σου μάθω να διαβάζεις, -σου διάβαζα και σου τραγουδούσα, όσο σε κουβαλούσα μέσα μου, να αγαπάς τους ανθρώπους, να τους βοηθάς. Θα τραγουδάμε μαζί, θα συζητάμε ότι σε απασχολεί. Και όταν είσαι κουρασμένη ή στενοχωρημένη, θα σε περιμένει μια μεγάλη αγκαλιά.

 

Ξαφνικά ακούω ένα δυνατό ήχο, δε ξέρω από πού έρχεται. Νομίζω όμως ότι τον ξέρω, είναι το μόνο που ξαφνικά θυμάμαι. Τον ξέρω αυτόν τον ήχο, αλλά τώρα είναι σαν ακούω τον ίδιο ήχο 2 φορές, σαν μελωδία, τακ τακ, τακ τακ.

 

Χαμογελάς μικρή μου;

 

Κλείνω τα μάτια και οι σκιές χάνονται, με βλέπω να κολυμπώ. Θυμάμαι, να κολυμπώ σε μια λευκή θάλασσα, μόνη, ξέγνοιαστη, ακούω ξανά αυτόν τον δυνατό ήχο που άκουγα πριν. Αυτός ο γνώριμος ήχος με ταξιδεύει, βουτάω το κεφάλι μου σ’ αυτό το λευκό υγρό, τεντώνω τα χέρια και τα πόδια μου. Όταν πεινάω αρκεί να ανοίξω το στόμα και να πιώ όσο θέλω από αυτό. Εξερευνώ το σκοτάδι γύρω μου που όμως δε με φοβίζει. Όταν κουραστώ κουλουριάζομαι, ο ήχος μου κάνει συντροφιά.

Δε ξέρω πόσο καιρό ήμουν εκεί μέσα, δε ξέρω τι με περιμένει τώρα που αποχωρίστηκα τη λευκή θάλασσα μου. Η φωνή μου λέει, «είσαι δυνατή», αυτό θα το θυμάμαι.

Τώρα ξέρω γιατί ήθελα να βγω από κει μέσα γρήγορα, ήθελα να συναντήσω τη σκιά με τη γλυκιά φωνή, θα υπάρχουν άραγε και άλλες σκιές. Όλες οι σκιές κουβαλούν μάλλον μέσα τους αυτόν τον δυνατό ήχο, ίσως όλες ξεκίνησαν το ταξίδι τους από μια λευκή θάλασσα σαν τη δική μου. Θα το θυμούνται άραγε;

​

Βιργινία Παπατρέχα

​

***

​

Η Βιργινία Παπατρέχα γεννήθηκε το 1973 στην Αθήνα, όπου και κατοικεί. Σπούδασε Μηχανολογία με ειδίκευση στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Έπειτα από κατακτήριες εξετάσεις εισήλθε στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι απόφοιτη του Τμήματος Γερμανικής Γλώσσας και Φιλολογίας, με μεταπτυχιακή ειδίκευση στην Γερμανική λογοτεχνία, τον πολιτισμό και τις ελληνογερμανικές σχέσεις. Εργάζεται στο Υπουργείο Πολιτισμού. Παράλληλα παραδίδει μαθήματα γερμανικών, μεταφράζει λογοτεχνικά κείμενα από την ελληνική στην γερμανική γλώσσα και αντίστροφα. Μιλά 3 ξένες γλώσσες, αγγλικά, γερμανικά και τουρκικά. Η ασχολία της με τη συγγραφή ξεκίνησε πρόσφατα, με μια συλλογή κειμένων με τίτλο «Πορτρέτο», μέρη της οποίας είναι και τα κείμενα που παρουσιάζονται.

Τον ελεύθερο χρόνο της διαβάζει λογοτεχνία, γυμνάζεται και παρακολουθεί θέατρο και κινηματογράφο.