ΑΠΟΣΙΩΠΗΤΙΚΑ ΒΛΕΜΜΑΤΑ

 

Πρωτοχρονιά 2020

 

Εμπνευσμένο από την φωτογραφία ενός Φίλου στις 4 Ιανουαρίου 2011

 

Πόσο ακόμα θα πλατύνεις την θάλασσα, που σε κοιτά, μέσω του βλέμματός σου, όσο κι αυτό το παιχνίδι, που σου έμαθε πριν καν γεννηθείς το κενό το οποίο μας υιοθετεί σπλαχνικά έπειτα από τα πρώτα «καλημέρα» του θανάτου, πονώντας σε, σου δίνει την αίσθηση πως κυματίζει το είναι σου και η σκιά του χαϊδεύει την Πρωτοχρονιάτική άμμο κάποιου πατρικού σου βυθού, και έτσι θαρρείς πως φεύγεις από την απλή εναλλαγή εποχών ζωή σου και γίνεσαι ο χρόνος που ποθείς να φθείρεις γιατί δεν έχει άλλον προορισμό η έννοια σου από το να χωρέσει τον ξεχειλωμένο κόσμο στη βρεφική ψυχή σου; Για πόσο ακόμα θα διαστέλλεις το Απέραντο με την όψη του χαμόγελου που συνεχώς σου υπόσχεται τον ερχομό του, μα δεν προλαβαίνει ποτέ κάποια χείλη να σου το φέρουν; Θα καθίσω μαζί σου, κι ας μην με βλέπει η σιωπή σου. Είναι πάντοτε πιο ήσυχα οπουδήποτε όταν γινόμαστε αδιάφοροι ακόμα και για τη σιωπή μας. Έχει ψύχρα, όμως δεν κρυώνω. Ξέρεις, όσο με πάγωναν τα καλοκαίρια του παρελθόντος, ούτε ο όποιος θάνατος δεν θα με πείσει να ζητήσω από τη μνήμη μου μιας αγκαλιάς τη θερμοφόρα εικόνα. Σφίξε λίγο ακόμα, αν θες, το κασκόλ σου, μην φανούν τα πρησμένα μάτια της φωνής από το κλάμα που δεν την ακούει ούτε ο εαυτός της, γιατί δεν μας δίδει σημασία κανένας κάθε που ψάχνουμε εναγωνίως μέσω της αφής της μυωπικής μοναξιάς μας ένα χέρι τεντωμένο προς εμάς, που βέβαια τα όσα ζήσαμε αρνιούνται ακόμα και την υποψία του, αλλά οι απωθημένες μας ζωές που τρικυμίζουν το αίμα μας άπαξ και το αγγίξουν δεν θα το αποχωριστούν ό,τι και να συμβεί, ακόμη και να ξεχάσουν κάτω από το χώμα όλα τα χαμένα κεκτημένα τους.

        

Δεν ξέρω που είμαστε μα ούτε πότε θα με δεις. Ίσως είναι κάπως νωρίς για να ονειρεύονται τα χρόνια τη σαδιστική τους ενηλικίωση. Κρυώνεις; Έχεις τα χέρια σου χωμένα στις άδειες από λαχτάρες τσέπες της ανασφάλειάς σου. Μην φοβάσαι, τα πάντα έχουν ένα σημείο στο οποίο συνασπίζεται ολάκερη η ευαισθησία και η αδυναμία τους, μέχρι κι ο Θεός, το ενδεχόμενο ο διάβολος κάποτε να μετανοήσει και μετά να πάψει πάσα πάλη στην οικουμένη και να καταργήσει κι ο Ίδιος τον εαυτό Του.

        

Τα γόνατά σου, λυγισμένα, σαν να κουράστηκε να τρέχει πιο μακριά από σένα η ματιά της δύναμής σου, να μιλάς άοκνα στο σύμπαν με όσα αστέρια δεν φοβήθηκαν το ξημέρωμα στη γλώσσα των ταξιδιών που ποθείς να σε μάθουν να πέφτεις από έναν γκρεμό με κλειστά βλέφαρα και να ξέρεις πως όταν τα ανοίξεις θα είσαι και πάλι ένα μωρό που ξυπνά ξανά για πρώτη φορά στη μητρική αγκάλη της πίστης σου σε ένα πέλαγος στο οποίο ρότα ουδέποτε χαράχθηκε. Και μ’ αυτόν τον τρόπο τρέχουμε γρηγορότερα από την ζωή μας, και δεν βλέπουμε τίποτα.

          

Περπάτησα και ‘γω όσο δρόμο κι εσύ για να φθάσω ως εδώ, στην άκρη τούτης της ελευθερίας, όπου όλοι μπορούμε να τη δούμε μα πόσοι να τη ζήσουμε;

        

Την πίκρα μου δεν την αλλάζω ούτε μ’ όσο ουρανό έχει δει ο κόσμος ολάκερος από την αρχή της δική του πίκρας, αυτή με μένει άνθρωπο, όπως και εσένα.

        

Πόσο θα αντέχαμε και οι δύο να πνιγόμαστε ανασαίνοντας πιο καθάρια από ποτέ, μέσα στο βάθος του κάθε πόσιμου συναισθήματος;  

        

Τι; Τι ακόμα κοιτάς; Ένα δειλό θαύμα χαράζει, όσα σε προσμένουν, στην παλάμη του ξημερώματος, και για τα απρόσμενα θα βρεις τρόπο εσύ.

        

Είναι νωρίς για να με δεις. Είναι νωρίς για να σε κοιτάξω. Πάντοτε το «νωρίς θα έχει αποσιωπητικά για εμάς. Εξάλλου, και εγώ ένα «νωρίς» θα ‘μαι που μια ζωή θα βιάζεται να γίνει «αργά».

        

Έλα μαζί μου, αν θες…

​

***

​

Ο Αλέξανδρος Δαμουλιάνος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1990. Είναι απόφοιτος του τμήματος φιλολογίας του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Το 2007, στο πρώτο διεθνές φεστιβάλ Αθηνών, «EMOTION PICTURES – Ντοκιμαντέρ και Αναπηρία», προβλήθηκε η μικρού μήκους ταινία με τίτλο «Θεός στον ορίζοντα», δικού του σεναρίου και σκηνοθεσίας Λένας Βουδούρη, η οποία ταξίδεψε σε πολλά μέρη της Ελλάδας και του εξωτερικού.

Το 2010 συμμετείχε στο διεθνές συνέδριο TEDxAthens 2010. Αρθρογραφεί στους «ΘΕΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ ΛΟΓΩ ΤΕΧΝΩΝ» και στο «envivlio». Έχει εκδώσει έξι ποιητικές συλλογές, ένα παιδικό παραμύθι καθώς και ένα ανάγνωσμα για εφήβους και ενήλικες. Ποιήματά του έχουν συμπεριληφθεί σε πολλές ανθολογίες και λογοτεχνικά περιοδικά. Έχει βραβευτεί από τον Όμιλο για την Unesco Δήμου Αμαρουσίου Περιφέρειας Αττικής με έπαινο για το σύνολο της δουλειάς του.

Το «Όσα αστέρια δεν φοβήθηκαν το ξημέρωμα» είναι το ένατο βιβλίο του και το δεύτερο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή.