Άδεια εξόδου

 

Ο πατέρας μου έλεγε πάντα ότι αγαπούσε τα πουλιά.

Κάθε άνοιξη, έστηνε αυτοσχέδιες ξόβεργες πιο κάτω απ’ το σπίτι μας και περίμενε κάθε φορά με την ίδια αγωνία να πιάσει ένα αηδόνι.

Ευτυχώς, δεν έπιανε.

Έπειτα τις μάζευε σ’ ένα κουβάρι και τις άφηνε πάνω στο τραπέζι της βεράντας. Μύριζαν βενζίνη και ήταν κολλημένα πάνω τους ξερά φύλλα και νεκρά έντομα.

Κάποτε αγόρασε ένα κλουβί, μεγαλύτερο από το πλάτος του μπαλκονιού που χωρούσε ίσαμε είκοσι διαφορετικά πουλιά. Έχωνε τα χέρια του μέσα στο κλουβί και χωρίς ιδιαίτερο κόπο, άρπαζε ένα, το γύριζε ανάποδα και φυσώντας στην κοιλιά του, ξεχώριζε αν είναι αρσενικό ή θηλυκό. Καθάριζε τις φωλιές και τάιζε τα μικρά στο στόμα βρεγμένη ψίχα ψωμιού.

Πάντα πίστευα ότι τα πουλιά αντιπαθούσαν τον πατέρα μου και ένιωθα μέσα μου την ενοχή της συνευθύνης. Εκείνα παραδόξως όταν τον έβλεπαν, κελαηδούσαν και πετάριζαν πιο δυνατά σαν να είχαν μεταξύ τους κάποια μυστική συμφωνία –ίσως κάτι να μου ξέφευγε.

Ένα απόγευμα όμως, το αποφάσισα. Άνοιξα τη μικρή συρμάτινη πόρτα του κλουβιού και τη στερέωσα με ένα ξύλινο μανταλάκι όπως είχα δει να κάνει εκείνος. Έκατσα ακίνητη και περίμενα.

Ούτε ένα πουλί δεν πλησίασε την έξοδο. Τα μαύρα γυαλιστερά μάτια τους τρεμόπαιζαν δεξιά κι αριστερά. Ούτε φωνές, ούτε πεταρίσματα. Έκλεισα την πόρτα κι έφυγα.

Δεν ξαναπήγα κοντά στο κλουβί.

Πολλά χρόνια αργότερα, έμαθα ότι τα πουλιά που ζουν μέσα σε κλουβί, δεν ξέρουν να πετούν. Αν τ’ αφήσεις ελευθέρα, θα καταλήξουν στο στομάχι μιας επίδοξης γάτας.

Τότε κατάλαβα.

Στη ζωή δεν χρειάζεται να τα ξέρεις όλα απ’ την αρχή.

Ούτως ή άλλως, όλοι μας από θαύμα σε θαύμα ζούμε.     

​

​

Άννα Βασιάδη

​

​

​

***

​

H Άννα Βασιάδη έχει σπουδάσει Αγγλική και Ρουμανική Φιλολογία. Παρακολουθεί το Mεταπτυχιακό Δημιουργικής Γραφής της σύμπραξης του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου με το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας και γράφει στην ιστοσελίδα envivlio.com. Τα «Τριαντα τρία Αντι - κείμενα» είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή  από τις εκδόσεις Συρτάρι.