Μια ματιά στη σχισμή του χρόνου

 

To παράθυρο δε σφαλίζε καλά. Σκέβρωσε απ' την υγρασία. «Σαν κι εμένα» σκεφτόταν καθώς πάλευε να στρώσει όμορφα το κουρτινάκι. Καθησε εκεί, να καμαρώσει τον κήπο της.
«Κοίτα πως φούντωσε το γιασεμί ...», φώναξε. 
Κι ενώ η φωνή της έσβηνε, θυμήθηκε ότι όλοι είχαν φύγει. 

Ήταν μόνη στο σπίτι. Την πήρε το παράπονο. 

Μια φωνή, κάποιος ν' αποκριθεί. Άνοιξε με κόπο το τζάμι. Ο ήλιος την τύφλωσε. Το γιασεμί είχε θεριέψει κι αγκάλιαζε τα κάγκελα του μικρού της κήπου. Βγήκε έξω. Πλησίασε και το χάιδεψε. Μόνη με μάτια θολά απο τα δάκρυα.

«Έμεινα εγώ και το γιασεμί», σκεφτόταν. 

Δεν ακούγονται πια βήματα στον κήπο, ούτε φωνές.

Συνέχισε να το χαϊδεύει και να το μυρίζει.

Λες και η μυρωδιά έμπαινε μέσα της, να απαλύνει τη μοναξιά της. Τότε είδε τον άγνωστο, στο πεζοδρόμιο. Έσερνε ένα σάκο με ρούχα και μπανιερά. Έδειχνε κουρασμένος. Είχε σταματήσει και κοιτούσε το γιασεμί.

Οι ματιές τους συναντήθηκαν. Για λίγο, για ένα μικρό κλάσμα του χρόνου. Δυο άνθρωποι μόνοι, ένα γιασεμί μπλεγμένο στα κάγκελα και δυό βλέμματα. Μια στιγμή που χώρεσε όσα λόγια αποζητούσε ο καθένας.

«Κουρασμένος φαίνεσαι» του είπε...«Να σου φέρω ένα ποτήρι νερό;»

Πριν ακούσει την απάντηση, όρμησε στη κουζίνα.

Όταν βγήκε , ο άγνωστος είχε φύγει. Οι απαλοί ήχοι των βημάτων του κι εκείνη η ολιγόλεπτη ταύτιση των ματιών τους, γέμισαν με μια πρωτόγνωρη αγαλλίαση την ψυχούλα της.

Ξανακοίταξε τον άντρα, που απομακρυνόταν.

Σε λίγο δεν έβλεπε ούτε την πλάτη του. Έβλεπε όμως  τα μάτια του.

Μάζεψε λίγα  λουλούδια, μπήκε στο σπίτι  και ξανάκλεισε το τζάμι.

Τα λόγια που χώρεσαν στα μάτια της, σε 'κείνο το ατέλειωτο λεπτό, που μοιράστηκε με τον άγνωστο, την αγκάλιαζαν με στοργή.

Ο ήλιος δεν έκαιγε πια, ήταν γλυκός και, το παράθυρο δεν ήταν τόσο σκεβρωμένο....."

                                                               

***

​

H Δήμητρα Ξενάκη είναι απόφοιτος του Tμήματος Χημείας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.