Ο χρόνος μέσα μου

 

Τα πόδια , τα βήματα.

Αυτά μετράνε τις στιγμές μου τώρα πια.

Αυτά συντροφεύουν και τη μοναξιά μου.

Ζω πάντα στο παλιό ημιυπόγειο διαμέρισμα, που είχαμε διαλέξει τότε μαζί. 

Ακούω τον ήχο τον βημάτων, κι αμέσως καταλαβαίνω, τον χρόνο των ανθρώπων.

Τα πρωινά έρχεται ο ήχος, απ’ τα βαριά παπούτσια του κυρίου που πάει στο καφενείο.

Ακολουθούν  ήχοι  διαφορετικοί και τα  βιαστικά βήματα όσων πηγαίνουν στη δουλειά

Τα μεσημέρια τα παιδιά του διπλανού σχολείου χοροπηδάνε ανάλαφρα.

Αυτό το λεπτό τικ τικ, έρχεται από τα τακούνια,  της κυρίας που περνάει κάθε απόγευμα.

Και ο συρτός κουρασμένος ήχος έρχεται από την ηλικιωμένη γειτόνισσα που γυρίζει από τον απογευματινό της περίπατο.

Προσπαθώ να διακρίνω τον ήχο των δικών σου βημάτων. Θα τον ξεχώριζα ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους...

Τα πόδια

Κάθε  βάδισμα διαφορετικό

Κάθε  ήχος ξέχωρος

Και σε χρόνο δικό του

Και το δικό σου βάδισμα μοναδικό , ταγμένο να μου δίνει τον ορισμό της ομορφιάς

Εγώ, που έλεγα πως ο χρόνος μπήκε σε όρια για να μας δυναστεύει, αφήνω τώρα τους ήχους των ποδιών να μπαίνουν ανεξέλεγκτα μέσα μου.

Δεν ξέρω πώς έγινε.

Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι ο θόρυβος των βημάτων ήταν μόνο η αιτία για ανακυκλώνω μέσα μου το χρόνο.

Τα άτσαλα βήματα των παιδιών, δεν μού λεγαν απλά πώς  μεσημέριασε και τέλειωσε το σχολείο.

Με πήγαιναν , στα δικά μας μαθητικά χρόνια. Γέμιζα ευφορία κι ανεμελιά.

Μαζί με τα αργόσυρτα βήματα της γειτόνισσας ερχόταν πλάι μου η γιαγιά Σοφίκα και ο ήχος απ' τα τακούνια με πήγαινε στα λουστρίνια που φόραγε η μαμά τις γιορτές.

Θυμάσαι, που σε μια εκδρομή μας έδειξαν ένα ηλιακό ρολόι?

Τι  ωραία ! – σου είχα πει.. Κάνω σκιά με τα χέρια μου κι ο χρόνος σταματάει όπου θέλουμε.

Θα τον σταματάμε, όταν περνάμε καλά.

Κι εσύ είχες γελάσει.              

Ο χρόνος  πάντα θα τρέχει, είχες πει, περιφρονητικά

Κι εγώ είχα λυπηθεί που δεν καταλάβαινες...

Και τώρα  ταξιδεύω με τους ήχους, χωρίς ειρμό, χωρίς σειρά, χωρίς εσένα, χωρίς να με νοιάζει, που έρχονται εκείνοι να με βρουν όποτε θέλουν.

Τώρα ξέρω πως ο χρόνος που κουβαλάει, λέξεις, εικόνες, γκριμάτσες, μυρωδιές , απώλειες και συναπαντήματα, ήταν πάντα μέσα μου. Μόνο μέσα μου όμως. Δεν τον μοιράστηκες ποτέ μαζί μου.

Έμπαινε κάθε λεπτό, και μ' έχτιζε

Έχω μέσα μου όλα, όσα κατασκεύασε. Ο χρόνος ή εσύ;

Μάντρες ψηλές ή χαμηλές, λείες ή γεμάτες  χαρακιές κι εγώ πετάω από τη μια στην άλλη.

Κι‘ έπειτα είναι και τ’ άλλο. Ανακαλύπτω καινούργιες -νεόχτιστες μάντρες- , κι αναρωτιέμαι πότε χτίστηκαν και δεν το κατάλαβα.

Περίεργο...ν΄άκουω τους ήχους των βημάτων και να μην ακούω τους ήχους από κάποιες μάντρες  του χρόνου.

Λες να επιλέγω τους ήχους;

Μπορεί.

Είναι που περιμένω τους ήχους μόνο των δικών σου βημάτων.

Είναι που με τρομάζει αυτή η ανεξέλεγκτη  ροή  μέσα μου, και τα δικά σου βήματα αργούν να ακουστούν.

​

***

​

H Δήμητρα Ξενάκη είναι απόφοιτος του Tμήματος Χημείας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.