Με τον τρόπο της Α.

Μόνο εσύ θα μπορούσες να καταλάβεις,
αλλά είσαι νεκρή.
Τα ψηλά σου πόδια έχουν ήδη φαγωθεί από συγγενικά σκουλήκια.
Σαν τις κεραίες του σαλιγκαριού που ορθώνονται μετά τη βροχή
και ρουφάνε λαίμαργα την υγρασία,
εσύ προτίμησες το γούνινο καβούκι της μητέρας σου.
Κι αν οι νεκροί χάνουν την ικανότητα να ακούν
‒μαζί με τόσες άλλες‒
οι γυναίκες του είδους σου συνεχίζουν να γεννιούνται
‒απ’ το ίδιο υλικό.
Η ευκαιρία ίσως να μην ξανάρθει σύντομα
(ενώ οι περισσότεροι ψάχνουν τρόπο να το διαχειριστούν,
εσύ διάλεγες τα ποιήματα σαν υφάσματα από κουρτίνες)
είχες δίκιο.
Κι εγώ τους λυπάμαι αφόρητα·
δεν είναι έτοιμοι να ακούσουν.
Αυτό είναι πάντα το θέμα.
Το μικρό κορίτσι δεν κοιμόταν τα βράδια (είχε τους λόγους της).
Έχει μαζέψει όσους δαίμονες χρειάζεται για την ενήλικη ζωή της.
Ξέρεις κι εγώ στα 28 μου,
πρώτη φορά κατάλαβα ότι ίσως είμαι ανίκανη για τη ζωή που θέλουν.
Τους άκουγα να ψιθυρίζουν  τ’ όνομα μου. Ήταν γελοίο.
Το πρόβλημα δεν ήταν τα μπιμπερό και οι πρησμένες φλέβες,
ήταν μέσα στο κεφάλι μου·
υπέροχα μόνη.
Το δικό μου μαχαίρι κάνει από τότε λεπτές επεμβάσεις.
Όπως σου είπα, τους λυπάμαι υπερβολικά.
Τους δίνω αυτό που θέλουν· είμαι ειδική σ’ αυτό.
Οι ήσυχοι άνθρωποι αντέχουν περισσότερο,
πηγαίνουν στη δουλειά, κάνουν παιδιά, κάνουν διακοπές
περιμένουν το βράδυ με ποτό στο χέρι· τους αρκεί.
Τα δικά μου παιδιά κάνουν υπερβολική φασαρία.
Οι νεκροί μου άνθρωποι χτυπούν τον ώμο ρυθμικά
«κούκου»
ανεβαίνουν στο στόμα με βία
μέσα απ’ τον ταλαιπωρημένο οισοφάγο.
Μετά λούζω τα μαλλιά μου.

Με αγάπη
Α.

​

​

​

***

​

​

H Άννα Βασιάδη έχει σπουδάσει Αγγλική και Ρουμανική Φιλολογία. Κατέχει επίσης το Mεταπτυχιακό Δημιουργικής Γραφής της σύμπραξης του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου με το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας. H πρώτη της ποιητική συλλογή Τριάντα Τρία Αντι - κείμενα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Συρτάρι.