Μία φωνή που ζεσταίνει ένα βουβό σπίτι

​

Κάθε πρωί, με τον πρώτο καφέ ανοίγω την τηλεόραση και μπαίνω στον πειρασμό να παρακολουθήσω τις πρωινές ειδήσεις της ημέρας, για να ενημερωθώ γνωρίζοντας πως θα προβληματιστώ, ίσως να εκνευριστώ, σίγουρα πάντως να στεναχωρηθώ ή  επιτέλους να ακούσω ένα καλό νέο.

Τον τελευταίο καιρό όμως "πιάνω" τον εαυτό μου να επιστρέφει σε μια αγάπη προηγούμενης γενιάς, σε έναν vintage έρωτα.  Συχνά προτιμώ το γλυκό σκοτάδι της οθόνης, η οποία σαν άλλος δούρειος ίππος αναμεταδίδει ψηφιακά τους ραδιοφωνικούς σταθμούς!

Οι περισσότεροι από εμάς ακούμε μουσική στο αυτοκίνητο, άλλες φορές από και προς τη δουλειά ή σε κάποια έξοδό μας. Οι νότες βρίσκουν το δρόμο στην ψυχή μας και οι στίχοι εντυπώνονται στον νου μας, χωρίς ουσιαστικά να έχουμε καταλάβει πόσο πολύ τη στιγμή εκείνη η μουσική είναι μέρος της δραστηριότητάς μας αλλά και της ανάμνησης που δημιουργείται με το πέρας αυτής.

Σε αυτήν τη περίοδο του εγκλεισμού μας, συχνά η μουσική μάς θυμίζει στιγμές του πρόσφατου παρελθόντος, μας κάνει χαρούμενους και μας συγκινεί. Οι μελωδίες είναι μια συντροφιά για όλους όσοι βρίσκονται μόνοι στα διαμερίσματα. Η φωνή του ραδιοφωνικού παραγωγού «ακουμπά» συχνά τις ανησυχίες μας, απαντά στους προβληματισμούς μας ή είναι απλώς εκεί, για να δηλώσει παρούσα.

Το ραδιόφωνο στο σπίτι έχει πια ξεχαστεί, στα περισσότερα διαμερίσματα δεν υπάρχει καν ως συσκευή, αλλά επιμένει! Όχι μόνο ως ψηφιακή αναμετάδοση αλλά και ως φιλοσοφία, ως ιδέα, ως ανάγκη. Αρκεί να ακούσει κάποιος μια μουσική εκπομπή, για να το νοιώσει ξανά. Με τις επιλογές του εκφωνητή και -ποιος ξέρει- ίσως με κάποιες αφιερώσεις ή πληροφορίες για τον καλλιτέχνη και τη μουσική του, το ραδιόφωνο μπορεί να ζεστάνει ένα βουβό σπίτι, κατά την περίοδο του εγκλεισμού και να γίνει μία ευεργετική συντροφιά.

 

Π.A.