Η υψωμένη προς το μέλλον γροθιά

​

Περίπου σαράντα χρόνια στη Γαλλία. Στην υπερβολικά μυθοποιημένη πρωτεύουσα. Στην πόλη που διαμορφώθηκε κυρίως σε εποχές που η χώρα είχε ή καθαρά αντιδραστική ή τουλάχιστον συντηρητική ηγεσία.

Τα μεγάλα χρυσοποίκιλτα κτίρια, κάποια μουσεία ή και πανεπιστήμια ακόμα, είτε εγείρουν το ενδιαφέρον μου είτε με πονάνε  γιατί μου θυμίζουν μαυσωλεία.

Οι λαϊκές γειτονιές έχουν συχνά αλλάξει ριζικά. Οι μεγάλες λαϊκές πολυκατοικίες ίσως έλυσαν το στεγαστικό πρόβλημα πολλών οικογενειών αλλά συγχρόνως έδωσαν ένα απρόσωπο χαρακτήρα σε μεγάλα κομμάτια της πόλης. Αλλά  δεν θα έπρεπε, όπως μας λένε κάποιοι, να μας αφορά. Εκεί μένουν φτωχοί ή μεσαία στρώματα.

Τι έμεινε από τις παλιές μποέμικες γειτονιές στα νησάκια; Μια όμορφη τουριστική βόλτα για παγωτό. Κι ας είναι πάντα όμορφη η  αρχιτεκτονική κι ας έχουν μείνει κάποια όμορφα μαγαζιά. Από γειτονιές με βιβλιοπωλεία και διανοούμενους ; Μπουτίκ ακριβών ρούχων τις πιο πολλές φορές.

Αλλά υπάρχουν στιγμές πανέμορφες κυρίως όταν οι διαδηλωτές γεμίζουν τα βουλεβάρτα, τις λεωφόρους, τις πλατείες. Όταν ο κόσμος χορεύει, γελά, φωνάζει συνθήματα. Γεμίζουν οι δρόμοι γελαστά, όμορφα πρόσωπα.  Τα τελευταία χρόνια με την έντονη αστυνομική καταστολή  αλλά και την εμφάνιση του λεγόμενου «μπλακ μπλοκ» πάνε κι αυτές οι ομορφιές.

Θυμάμαι πόσες φορές κινδύνεψα, πως τώρα πια αποχωρώ συχνά λίγο πριν από το τέλος της διαδήλωσης γιατί ξέρουμε ότι θα χτυπήσουν.

Τα χρόνια των μνημονίων στην Ελλάδα βρέθηκα συχνά σε μικρές διαδηλώσεις, σε ακόμα μικρότερες συγκεντρώσεις. Η πολιτική με ανάθεση, κι ίσως  κι άλλοι λόγοι, είχε στείλει τον κόσμο στο σπίτι του. Κι όμως μια  δυο φορές ήμασταν πολλοί, ειδικά τον Ιούλιο του 2015. Είχα μάλιστα μια φορά τη χαρά να πάρω το μικρόφωνο και να φωνάζω τα συνθήματα.

Άρχισα όμως να κουράζομαι. Πάντα πηγαίνω αλλά συχνά με μελαγχολική διάθεση. Βλέπω και πού πάει  η Ελλάδα αλλά και πού πάει η Γαλλία και με δυσκολία αντέχω πια αυτόν το διπλό πόνο.

Το προηγούμενο Σάββατο δούλευα. Κι ήρθαν όμως οι φωτογραφίες. Νέοι Έλληνες που ζουν εδώ είχαν οργανωθεί και συμμετείχαν σε πορεία κατά της αστυνομικής βίας. Όμορφο πανό. Καλογραμμένα και σωστά συνθήματα.

Ωραίοι άνθρωποι. Αγαπημένα πρόσωπα. Με μάσκα αλλά χωρίς φίμωτρο. Με την αγαπημένη φίλη στο μικρόφωνο. Κοιτάω λίγο πιο προσεχτικά μια φωτογραφία δίπλα στο άγαλμα της Πλατείας Ρεπυμπλίκ. Ένας συμπαθέστατος νέος που θεωρώ αδελφό μου, για να μην πω ότι τον αγαπώ σαν γιό μου , με υψωμένη τη γροθιά. Ήταν πίσω από το πανό, μπροστά από το άγαλμα, ανάμεσα στους φίλους, κάτω από τη βροχή. Ήταν κυρίως στην καρδιά μου. Ήταν παντού. Κι εδώ στη Γαλλία κι εκεί στην Ελλάδα. Η γροθιά του είχε δώσει ένα όμορφο χτύπημα στο στραβό αυτό σύστημα. Αλλά κυρίως ταρακούνησε τον κουρασμένο καθηγητή. Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου. Ήξερα πια ότι έχω σε ποιους, σε ποιον να δώσω τη σκυτάλη. «Δεν παν να μας βαράν, εμείς με τις ιδέες μας».

​

​

Ο Νίκος Γραικός είναι απόφοιτος του τμήματος Γαλλικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Διδακτική Ξένων Γλωσσών στη Σορβόννη. Διδάσκει την ελληνική ως ξένη γλώσσα από το 1982.