Να τον ακολουθήσει;

 

Τηλεφώνημα. Ξαφνιάστηκε. Φίλος καρδιακός από την Ελλάδα. Θα ερχόταν στο Παρίσι για να δει τον γιατρό του στο νοσοκομείο. Ζητούσε ολιγοήμερη φιλοξενία. Κανένα πρόβλημα.

 

Αποφάσισε να πάει να τον υποδεχτεί στο αεροδρόμιο. Περίμενε την έξοδο των επιβατών. Τον είδε από μακριά. Μια μικρή βαλίτσα στο χέρι. Όμορφος. Περπατούσε ήρεμα και σταθερά.

 

Πήραν ένα ταξί. Αντάλλαξαν δυο-τρεις κουβέντες. Ο φίλος σαν να πάγωσε. Έμεινε βουβός. Έφτασαν. Ανέβηκε με δυσκολία τους τρεις ορόφους. Δεν θυμάται αν έφαγαν κάτι για βράδυ. Γύρισε από τη δουλειά και ο σύντροφός του. Ο φίλος κοιμήθηκε στο μέσα δωμάτιο.

 

Πέρασε η νύχτα. Δίδασκε στο πανεπιστήμιο. ‘Έπρεπε να φύγει. Είχε να επιβλέψει διαγωνίσματα. Παρακάλεσε τον φίλο να τον περιμένει. Του πρότεινε να καθίσει στον καναπέ του σαλονιού. Του άφησε και κάτι να έχει για φαγητό στο τραπεζάκι κι ένα μπουκάλι νερό.

 

Γύρισε αργά το απόγευμα. Ο φίλος ακίνητος στον καναπέ. Γύρισε κι ο σύντροφός του από τη δουλειά. Προσπαθούν να τον πάνε στο κρεβάτι του. Πέφτει στο χολ. Αιμορραγία. Αίματα παντού. Φωνάζουν τον γιατρό. Έρχεται. Τον περιποιείται. Γράφει μια συνταγή. Το επόμενο πρωί στο φαρμακείο. Μεταξύ άλλων και φυσιολογικός ορός. Ενδοφλέβια η χορήγηση φαρμάκων. Δεν ξέρει πώς γίνονται όλα αυτά. Ψάχνει, βρίσκει μια νοσοκόμα. ΄Έρχεται. Πού θα κρεμάσουμε τον ορό; Πού θες να ξέρει; Φέρνει ένα μεγάλο καρφί κι ένα σφυρί. Το καρφώνει πάνω από το κομοδίνο. Εντάξει ο ορός.

 

Ο φίλος χειροτερεύει. Καλεί ασθενοφόρο. Πάνε στο νοσοκομείο. Ανασφάλιστος. Πρόβλημα. Τώρα; «Θα τον κρατήσουμε και βλέπουμε αύριο». Την επομένη το πρωί η υπεύθυνη τον υποχρεώνει να αφήσει προσωπικές επιταγές όπως γίνεται με τους ιδιώτες εδώ.

 

Ακάλυπτες. Πρόβλημα. Τρέχει στο προξενείο. Παίρνει μια βεβαίωση. Η ελληνική ασφάλεια θα καλύψει τα νοσήλια. Πάλι τα ίδια; Πριν χρόνια είχε μεγάλο πρόβλημα στην τράπεζα λόγω του θανάτου ενός συγγενούς.

 

Η κατάσταση της υγείας του φίλου επιδεινώνεται. Γυρίζει κι ο σύντροφός του. Πρέπει να αποφασίσουν. Η μεταφορά σε πιο εξειδικευμένο νοσοκομείο είναι αναγκαία. Μόνο ένας μπορεί να τον συνοδεύσει στο ασθενοφόρο. Κι αν πεθάνει στη διαδρομή; Κοιτάζονται. Θα πάει ο Γάλλος. Ίσως καταφέρει καλύτερα να συνεννοηθεί.

 

Το άλλο πρωί είναι στο σπίτι. Τηλεφώνημα. «Ο φίλος σας έπεσε σε κώμα». Πρέπει να βρει τρόπο να ειδοποιήσει τους δικούς του στην πατρίδα. Τα κατάφερε. Θα έρθει κάποιος.

 

Θυμάται τότε που τον είχε γνωρίσει. Τον είχε πραγματικά εντυπωσιάσει. Είχαν μείνει μια φορά όλη τη νύχτα στο σπίτι του, όλη η παρέα. Πανέμορφες μουσικές. Όμορφη ατμόσφαιρα. Είχε πάει επίσης να τον βρει στο χωριό. Τον φέρνει στην μνήμη του να περπατάει ξυπόλητος, γοητευτικός, υπέροχη φυσιογνωμία. Ήταν καθηγητής. Τα ένιωθε πραγματικά τα κείμενα που δίδασκε. Πήρε εκπαιδευτική άδεια. Μεταπτυχιακό. Το θέμα που διάλεξε καθόλου τυχαίο. Ασχολήθηκε με το έργο ενός λογοτέχνη που του ταίριαζε απόλυτα. Κι ως θέμα κι ως ζωή.

 

Θυμάται πάλι που ο σύντροφός του τον μάλωσε. « Δεν είσαι καλός άνθρωπος. Δεν βοηθάς τον φίλο σου». «Με παίρνει μαζί του. Τον γοητεύει ο θάνατος». Εντάξει. Τον ένιωσε. Δεν υπήρχε πρόβλημα.

 

Περίεργοι καιροί. Πολλοί θάνατοι. Πολλή αγωνία. Ο θάνατος κι η ζωή μας τραβάνε ο καθένας από τη μεριά του. Δεν είναι μόνο θέμα ιατρικής. Η θέληση παίζει μεγάλο ρόλο.

 

Για όλα αυτά μιλά στο φίλο του στο θάλαμο εντατικής θεραπείας. Πρέπει να μιλάμε στους ασθενείς κι ας είναι σε κώμα. Δεν ξέρουμε πώς, αλλά μας ακούνε. Ή μάλλον νιώθουν την παρουσία μας.

 

Πέρασαν δυο μήνες. Δεν χρειάζονται λεπτομέρειες. Ξύπνησε. Αδύναμος. Μάλλον δεν θα τα κατάφερνε. Ας γυρίσει. Έπρεπε να κανονιστούν τα πάντα. Το ασθενοφόρο, η νοσοκόμα που θα συνοδεύσει, η διαμόρφωση του αεροπλάνου, το πανάκριβο εισιτήριο μιας και το φορείο θα έπιανε τέσσερις θέσεις. Όλα έγιναν.

 

«Κράτα γερά. Θα έρθω στις διακοπές του Φεβρουαρίου. Να με περιμένεις». Έτσι τον χαιρέτησε. Διατηρούσε μια αμυδρή ελπίδα.

 

Μετά από λίγο καιρό πάλι το τηλέφωνο. «Προχθές έγινε η κηδεία του φίλου μας. Στο χωριό. Τον συνόδευσαν με μεγάλη αγάπη». Το αδύνατο πένθος. Η απαγόρευση του αποχαιρετισμού. Ο πόνος της απόστασης.

 

Ο Μύρης ! Ο Καβάφης τα είχε ήδη πει όλα από καιρό. Εμείς ήμασταν δίπλα του όταν έπρεπε. Τώρα είχε γυρίσει στα παιδικά του χρόνια.

 

Πήγαν στην πιο στενή τους φίλη. Ήπιαν ένα δυνατό ποτό. Από αυτά που πίνουν «οι ανδρείοι της ηδονής». Ήταν δίπλα τους. Κανένας δεν μπορούσε να τους απαγορεύσει να νιώσουν τη σημασία αυτής της απώλειας. Έγραψε ένα μεγάλο γράμμα στην οικογένεια του φίλου για τις έρευνες που έκανε ο γιος τους στο πανεπιστήμιο και την απήχηση που είχαν. Άρθρο σε τοπική εφημερίδα μνημόνευσε το γράμμα του καθηγητή που επέβλεπε το μεταπτυχιακό του. Όλα ήταν όπως πρέπει.

 

Έμενε τώρα ο δικός του αγώνας. Η απόφαση. Ποιος θα κερδίσει; Η ζωή ή ο θάνατος; Θα μείνει εδώ για να κρατήσει ζωντανή την πανέμορφη εικόνα του φίλου ή θα πάει να τον συναντήσει;

 

​

​

Ο Νίκος Γραικός είναι απόφοιτος του τμήματος Γαλλικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Διδακτική Ξένων Γλωσσών στη Σορβόννη. Διδάσκει την ελληνική ως ξένη γλώσσα από το 1982.