Η ομιλούσα πολυκατοικία

 

Τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, θυμάμαι, ήμουν πολύ ευτυχισμένη. Οι κάτοικοι που φιλοξενούσα αντάλλασαν καλημέρες κάθε πρωί όταν συναντιόντουσαν στις σκάλες κι έφτιαχναν και τη δική μου μέρα. Κάποιες μέρες μάλιστα, έκαναν τέτοια γλέντια και γιορτές, που η απεριόριστη ευδιαθεσία τους ταξίδευε με τη μουσική ως τα θεμέλιά μου. Με τράνταζαν και με παρακινούσαν και σε έναν δικό μου κεφάτο χορό.

Άλλες μέρες, τις Κυριακές ιδιαίτερα, συγκεντρώνονταν ολόκληρες οι οικογένειες και δειπνούσαν την αγάπη και το μοίρασμα, συγκινώντας μέ με έναν τρόπο που μου έδινε τη δύναμη να στέκομαι ακόμη πιο γερή, σταθερή κι ακλόνητη σε σεισμούς. Γελούσα απίστευτα με τις αθώες ατάκες των παιδιών και τις ιστορίες που σκαρφίζονταν οι γιαγιάδες και οι παππούδες τους για να τα φρονιμεύουν, κι άλλοτε, με πολύ προσοχή, άκουγα τα όμορφα παραμύθια που τους διάβαζαν και τις αληθινές ιστορίες που τους διηγούνταν από αυτά που είχαν ζήσει και πλημμύριζα κι εγώ με εμπειρία.

Ακόμη κι όταν επικρατούσε ησυχία εντός μου, είχα να ατενίζω το καταπράσινο πάρκο απέναντί μου και την κατάμεστη παιδική χαρά και να ακούω τα κελαηδήματα των πουλιών και τα γέλια των παιδιών.

           

Πλέον, από εκεί που ασβέστωναν το σώμα μου κι ήταν όλα λαμπερά και φωτεινά σαν και τα χρόνια των ανθρώπων, από εκεί που τα μπαλκόνια μου ήταν στολισμένα με πήλινες γλάστρες και πολύχρωμα λουλούδια και σημαίες που ανέμιζαν την ελευθερία, ως και τα βάθη της ψυχής μου, επικρατεί ένα κενό και μια ασχήμια.

Όταν ανεβοκατεβαίνουν στα τρίσβαθά μου με το ασανσέρ οι άνθρωποι, στέκονται σαν αγάλματα και κοιτάζουν ψυχρά ευθεία στην άψυχη πόρτα και δεν ανταλλάζουν καληνύχτες για να διώξουν τις μαύρες σκέψεις που με ταλανίζουν και με κρατούν ξάγρυπνη τα ατελείωτα σκοτεινά βράδια. Έχω περικυκλωθεί από νέα κτήρια που στερούνται κάθε αισθητικής -χωρίς να θέλω να φανώ υπερόπτης- και πνίγομαι. Με φυλακίζουν με κάγκελα, διπλοκλειδώνουν τις πόρτες μου και ζωγραφίζουν γκράφιτι πάνω μου. Στεναχωριέμαι και θυμώνω. Όχι με εκείνους που γράφουν συνθήματα πάνω μου, μα με αυτούς που τους οδήγησαν σε αυτό το σημείο και με το γεγονός πως γίνομαι φερέφωνο της κατάστασης που επικρατεί. Με το γεγονός πως αυτά που αισθάνομαι, χαράσσονται τώρα πάνω μου και τα απεικονίζω με τον πιο εύγλωττο τρόπο.

Δεν μπορώ να τα προσπεράσω και να τα αρνηθώ πια. Ειδικά την έκπτωση των αξιών και των ιδανικών από τον ουρανό της ελπίδας στις λακκούβες των δρόμων με τα λασπόνερα και τις βρομιές. Σκουντουφλάω συνέχεια πάνω τους κι ανοίγουν ρωγμές στα πόδια μου που γρήγορα-γρήγορα προχωρούν έως επάνω στο μυαλό μου και με πιάνει πονοκέφαλος. Σύντομα θα καταρρεύσω. Θα πέσω κάτω. Θα διαλυθώ. Θα γίνω συντρίμμι κι εγώ. Νιώθω ότι γερνάω. Τα γόνατά μου λυγίζουν. Από τα λούκια μου, αντί να τρέχουν αρωματικές σαπουνάδες, αναβλύζει αίμα. Το σώμα μου ξεφλουδίζει και γεμίζω χαλάσματα. Από τα παράθυρα και τους πόρους μου πλέον δεν βγαίνει μυρωδιά από γεμιστά, αλλά από κατεψυγμένα, άνοστα φαγητά. Ξεβάφουν τα χρώματά μου. Εμένα, που ήμουν το σύμβολο της ομορφιάς και του ωραίου!

Και να εκμυστηρευτώ και κάτι άλλο; Αυτά τα μελανά σημάδια στους τοίχους μου δεν είναι μούχλα, όπως πολλοί νομίζουν. Είναι μελανιές. Όσες φορές προσπάθησαν να τις καλύψουν με μπογιά, δεν τα κατάφεραν. Οι πληγές δεν επουλώνονται έτσι.

Τώρα, το μόνο που επιθυμώ είναι να γίνω ουρανοξύστης. Αυτό το όνειρο μου έχει απομείνει μονάχα. Να ψηλώσω πολύ, μήπως και φτάσω τον ουρανό και γίνω πουλί. Μήπως καταφέρω να απελευθερωθώ από αυτές τις συνθήκες. Ή, διαφορετικά, αφού αναπόφευκτα ισοπεδωθώ, καθώς τα όνειρα σπάνια πραγματοποιούνται, ένα τούβλο μου ή ένας σοβάς τουλάχιστον να καταφέρει να γίνει σπουργίτι που θα πετάξει σε άλλη εποχή.

​

***

​

Ο Γιώργος Τσιβελέκος γεννήθηκε το 1997. Είναι απόφοιτος του τμήματος Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών Αθηνών και έχει παρακολουθήσει διάφορα εκπαιδευτικά και επιμορφωτικά προγράμματα, μεταξύ των οποίων για την Ψυχολογία και την Εικονογράφηση.

Είναι συνεργάτης του Εργαστηρίου Αστεακής Εγκληματολογίας Παντείου Πανεπιστημίου και μέλος της οργανωτικής επιτροπής των Σεμιναρίων «Έγκλημα και Κινηματογράφος» που διοργανώνονται από αυτό και φοιτητής του διϊδρυματικού μεταπτυχιακού "Δημιουργική γραφή" του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας. Ποίημα και διήγημά του έχουν βραβευτεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς.