Ας βρέχει λοιπόν!

 

«Βρέχει. Έχω την παρόρμηση να γράψω ένα ποίημα. Αλλά θυμάμαι κάτι σε ένα απορριπτικό
σημείωμα: μετά από μια καταρρακτώδη βροχή, ποιήματα με τίτλο "βροχή" καταφτάνουν
από κάθε γωνιά της χώρας».

Σύλβια Πλαθ, 1932-1963, Αμερικανίδα ποιήτρια &

συγγραφέας

   Γιατί «η βροχή» εμπνέει τους ποιητές, ενθαρρύνει τους μελαγχολικούς και δημιουργεί κλίμα περισυλλογής; Είναι το υγρό στοιχείο; Είναι η αίσθηση της ανημποριάς μπροστά σε ένα φυσικό φαινόμενο; Ή ίσως και να κάνει απλά τη ζωή μας λιγάκι πιο δύσκολη- έστω και προσωρινά- και αυτό από μόνο του είναι ελκυστικό.

   Αναρίθμητα γνωμικά, θυμόσοφες ρήσεις και στίχοι περιγράφουν την ίδια τη βροχή και τα συναισθήματα που προκαλεί. Οι άνθρωποι έχουν μια ροπή προς εσωστρέφεια, όταν ο καιρός συννεφιάζει και αυτό επιστημονικά ευσταθεί, αφού η φύση έχει τη δύναμη να δονήσει τα πλάσματά της στη δική της συχνότητα. Οι άνθρωποι αφουγκράζονται την ανάγκη του ουρανού για συγκέντρωση και εκτόνωση και ταυτίζονται μαζί του. Δεν είναι λίγες οι σχετικές παρομοιώσεις που απεικονίζουν τον ουρανό λυπημένο και τα μαύρα πυκνά σύννεφα να κλαίνε.

   Η θλίψη της βροχής ενέπνευσε γνωστούς συγγραφείς, ποιητές και όχι μόνο:

«Μην κάνετε ποτέ έρωτα το Σαββατόβραδο, γιατί αν βρέχει την Κυριακή, δεν θα έχετε τι να κάνετε». Σασά Γκιτρύ, 1885-1957, Γάλλος συγγραφέας

«Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι».

Οδυσσέας Ελύτης, 1911-1996, Ποιητής, Νόμπελ 1979

«Πάντα μ’ αρέσει να περπατώ στη βροχή, έτσι κανένας δεν μπορεί να με δει που κλαίω».

Τσάρλι Τσάπλιν, 1889-1977, Βρετανός ηθοποιός

   Κι είναι και τα μικρά σοφά παιδιά που μπορούν να σε αποστομώσουν με μια τους φράση. Σαν τη πρωινή κουβέντα που έπιασα με τον μικρό μου γιο:

-Σου αρέσει η βροχή;
-Ναι, μου αρέσει. Γεμίζουν οι μικρές λακκούβες μπροστά απ’ το σπίτι της γιαγιάς και μπορούμε να παίζουμε το παιχνίδι με τα βότσαλα.

Σαν άλλος ανυποψίαστος Καβάφης εκείνος:
[…]
Βροχή, που τα μικρά παιδιά
κοιτάζουνε χαρούμενα
μέσ’ από κάμαρη ζεστή,

κι όσο πληθαίνει το νερό
και πέφτει πιο μεγάλα,
χτυπούν τα χέρια και πηδούν…

Του χαμογέλασα, αναπολώντας το ποίημα του Μ. Αναγνωστάκη:
[…]
Εγώ συλλογίζομαι πώς και γιατί άραγε μια βροχή μπορεί να σου θυμίζει τόσα πράγματα
—Χωρίς αμφιβολία είναι τόσο ανόητο να τα στοχάζεσαι όλα αυτά μια τέτοιαν ώρα—[…]
…Έτσι βρέχει λοιπόν μια κίτρινη βροχή χωρίς τέλος. Μια κίτρινη παλιά βροχή, τη νύχτα, σα
μαστίγιο.

Ας βρέχει λοιπόν! Φαίνεται ό,τι κάνει καλό στον ψυχισμό όλων μας ανεξαιρέτως φύλου,
ηλικίας και ιδιότητας…
 

Α.Β.

Δυκτιογραφία:
http://www.greek-language.gr/digitalResources/literature/tools/concordance/browse.html?cnd_id=2&text_id=41
https://www.gnomikologikon.gr/catquotes.php?categ=0335
http://www.kavafis.gr/poems/content.asp?id=227&cat=4