The game is …on

​

Τα άρθρα που δαιμονοποιούν τα βιντεοπαιχνίδια αριθμούν πλέον εκατοντάδες κι οι φράσεις που συναντάς διαβάζοντάς τα είναι εξαιρετικά επαναλαμβανόμενες και κλισέ. Εκτός του ότι κινδυνεύουν να αποδυναμωθούν τα επιχειρήματα που παραθέτουν, θα ήταν ενδιαφέρον να βλέπαμε τις θετικές συνέπειες των παιχνιδιών αυτών, ώστε να μπορέσει να γίνει ένας διάλογος μεταξύ των πολέμιών τους και των ένθερμων υποστηρικτών τους. Αν συνυπολογιστεί ότι η συντριπτική πλειοψηφία των παιχτών είναι παιδιά και έφηβοι, τότε το ζήτημα αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία.

Κι ενώ είναι προφανείς οι λόγοι που καθιστούν τον ψηφιακό κόσμο τόσο θελκτικό, οι «αντιστέκοντες» αγωνίζονται σθεναρά ώστε να κρατήσουν το κεφάλι έξω απ’ το νερό. Αργά ή γρήγορα, οι αντιστάσεις θα καμφθούν βεβαίως, γιατί η ικανότητα προσαρμοστικότητας του ανθρώπινου είδους είναι χαρακτηριστική. Η μια πραγματικότητα διαδέχεται την επόμενη και μόνο με τη συνειδητοποίησή της –από μέσα δηλαδή- μπορεί να αντιμετωπιστεί. Για αρχή, αρκεί κάποιος να συμφιλιωθεί με τα νέα δεδομένα και να προσπαθήσει να κρατήσει μια πιο ψύχραιμη στάση. Είναι πολλά τα παραδείγματα κατά το διάβα της ανθρώπινης ιστορίας που ενώ μια εξέλιξη αποδείχθηκε εν τέλει ευεργετική, αρχικά αντιμετωπίστηκε εξαιρετικά επιφυλακτικά. Ωστόσο, το ζητούμενο δεν είναι να προσηλυτιστούν άπαντες στα ψηφιακά online παιχνίδια, αλλά τουλάχιστον να μην αντιμετωπίζονται οι χρήστες ως δαιμονισμένοι.

Στη σφαίρα της κοινωνικής δικτύωσης, τα παιχνίδια αυτά προλειαίνουν το έδαφος για τη μετέπειτα ψηφιακή υπόσταση των χρηστών αφού οι παίχτες συνδέονται σε parties και συνεργάζονται μεταξύ τους. Τα επίπεδα σύνδεσης έχουν μάλιστα πολλαπλά οφέλη. Αρχικά, και μόνο το γεγονός ότι άγνωστοι μεταξύ τους παίχτες ανταλλάσσουν εμπειρίες, εντείνει τη συνεργατικότητα καθώς και τη λεκτική επικοινωνία. Η αγγλική γλώσσα κρατάει τα σκήπτρα σαφώς, με ευφάνταστη γλωσσοπλασία όταν μεταφέρεται στη μητρική του καθενός. Για παράδειγμα, το «try hard» της αγγλικής έχει μετατραπεί σε «τραϊχαρντάρω» στην ελληνική αλλά η ευρηματικότητα δεν σταματά εδώ, αφού ακούγεται πια και ο όρος «προσπαθωπολύτης»! Η ουσία είναι ότι ένα –έστω- ειδικό λεξιλόγιο γίνεται δεύτερη φύση στους παίχτες μέσω του παιχνιδιού και της διασκέδασης και τα όρια της γλωσσικής έκφρασης απελευθερώνονται.

Αξιοσημείωτη είναι δε, και η απόκτηση νέων δεξιοτήτων μέσω της ενασχόλησης των νεαρών παιχτών με τα εν λόγω παιχνίδια. Ποτέ άλλοτε ο συντονισμός χεριών, ματιών και αντανακλαστικών δεν οργανώθηκε καλύτερα από τόσο νεαρή ηλικία, αν σκεφτεί κάποιος ότι μόνο χειριστές πολύπλοκων μηχανήματων μπορούσαν να κατέχουν. Αυτό με τη σειρά του, κρατάει τον ανθρώπινο εγκέφαλο σε εγρήγορση και αναπτύσσονται νέα κυτταρικά πεδία ικανοτήτων. Οι χρήστες εκπαιδεύονται σε καταστάσεις που απαιτούν τεχνική και στρατηγική και αναπτύσσουν τη δεξιότητα του problem solving.

Αναντίρρητα, η ανθρώπινη φύση έχει πρωτίστως συναισθηματικές ανάγκες που πρέπει να ισορροπούν με εκείνες της εγκεφαλικής λειτουργίας και εκεί έγκειται και ο προβληματισμός.  Η ανθρώπινη ανάγκη για επαφή κι επικοινωνία δεν σταματάει˙ απλώς, αλλάζει μορφές. Η υιοθέτηση νέων σχημάτων «επαφής» είναι προ των πυλών και μόνο αν πλησιάσουμε, θα τις αντιληφθούμε. Δεν υπάρχει κανένας φόβος ολικής μεταμόρφωσης του ανθρώπινου είδους, το ζητούμενο πάντα ήταν να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες. Η πολυπλοκότητα του ανθρώπινου νου και της ψυχής έχουν ανεξερεύνητους μηχανισμούς επιβίωσης και η αποκωδικοποίησή τους θα μας οδηγούσε σε πνευματικούς λαβύρινθους. Ομολογουμένως, οι αναλυτές έχουν αρκετή δουλειά μπροστά τους στα χρόνια που έρχονται και ίσως οι ψυχολόγοι εστιάσουν πια στο μέλλον και όχι στο παρελθόν.

Συνοψίζοντας, όπως σε όλες τις ανάλογες περιπτώσεις εθισμού, δεν είναι ζήτημα χρήσης ή απαγόρευσης, αλλά θέμα κατάχρησης. Η ισορροπία ανάμεσα στο «γνωρίζω», «χρησιμοποιώ», «θεοποιώ» ή «ξορκίζω» είναι απαραίτητη ιδιαίτερα στην περίπτωση των παιχνιδιών αυτών, αφού ήδη οι χαρακτηρισμοί που χρησιμοποιούνται, όπως «ψηφιακή ηρωίνη» κι άλλοι προσφιλείς, δεν βοηθάνε αλλά μάλλον επενδύουν σε μια τρομοκρατική αντίληψη κατά της (υπέρ)πραγματικότητας που ήδη ζούμε.