Αναμνήσεις από τη Χώρα των Ηττημένων. Ιανουάριος 2020.

​

Ιανουάριος, με τους οδοκαθαριστές να σαρώνουν  στους έρημους δρόμους ό,τι απόμεινε από τα Χριστουγεννιάτικα στολίδια, τη θαλπωρή και τις επαναλαμβανόμενες ευχές που δίνονται πια με προκάτ μηνύματα και emojis στα κινητά. Ιανουάριος των ενάρξεων και των αντιθέσεων, σαν τον αρχαίο Θεό των Ρωμαίων από τον οποίο άλλωστε πήρε το όνομά του, τον δίγνωμο Ιανό, που ως ιερός μετανάστης βρέθηκε από την εύφορη Θεσσαλία, στη χώρα των Ετρούσκων.

Όταν τον Ιούνιο του 1964 ο Γεώργιος Παπανδρέου, επισκεπτόταν τον Αμερικανό πρόεδρο Lyndon Johnson στις ΗΠΑ μετά από πρόσκληση του τελευταίου και μάλιστα σε μια κρίσιμη στιγμή για το Κυπριακό και τα Ελληνοτουρκικά, (θυμίζω την όξυνση της κατάστασης στις διμερείς σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας, που είχε προκληθεί από τις κινήσεις Μακαρίου και την αντίδραση Ιnönü ), οι εφημερίδες της συμπολίτευσης έγραφαν : «Διήμερος ανένδοτος αγών εις την Ουάσιγκτον». Το τι ακολούθησε μόλις τρία χρόνια μετά το γνωρίζουμε όλοι. Όπως επίσης -αν όχι όλοι, πάντως σίγουρα αρκετοί- συμφωνούν με την άποψη, ότι το ταξίδι αυτό, ήταν η αρχή του πολιτικού τέλους για τον επονομαζόμενο Γέρο της Δημοκρατίας.      

Εκεί, στην έδρα της νέας απαστράπτουσας Ρώμης, όπως προβλέπει το εθιμοτυπικό, βρέθηκε  στις αρχές Ιανουαρίου και ο νεοεκλεγμένος ήπατος αρμοστής της παραπέουσας επαρχίας των ανατολικών Βαλκανίων, με την ένδοξη ιστορία και το λαμπρό παρελθόν ανάλογο του αβέβαιου μέλλοντος και μάλιστα συνοδευόμενος από τον φωστήρα νεοσσό, δελφίνο Άδωνη Γεωργιάδη για να κρατάει «λογαριασμό»  και τον κήνσορα επί των θεμάτων εξωτερικής πολιτικής Νίκο Δένδια. Αλλά ο τωρινός πρωθυπουργός δεν κινδυνεύει να πάθει ό,τι ο γενάρχης της πάλαι ποτέ δυναστείας Παπανδρέου. Κι ας βρίσκονται και σήμερα τα ελληνοτουρκικά όπως και το Κυπριακό, όχι απλώς σε μια κρίσιμη καμπή, αλλά σε μια κομβική στιγμή, με την ελληνική διπλωματία να παρακολουθεί την τουρκική στρατηγική -που εξελίσσεται σε νεοθωμανικό μεγαλοϊδεατισμό- μακαρίως από το νεοκλασικό της Βασιλίσσης Σοφίας, τη διεθνή κοινότητα κατά το δημοσιογραφικό κλισέ, να παίρνει θέση «Πόντιου Πιλάτου», τις αποφάσεις να λαμβάνονται στα γνωστά «ξένα κέντρα» με την Ελλάδα να λάμπει δια της απουσίας της (βλέπε συνδιάσκεψη για τη Λιβύη ή το μεταναστευτικό), και τους εθνικούς μας πολέμαρχους να θηκαρούν τα σπαθιά και να κάθονται αναπαυτικά στις υπουργικές Brighton πολυθρόνες. Κανένα λοιπόν απτό αποτέλεσμα και από αυτό το ταξίδι, εκτός φυσικά από τις οδηγίες του ασταθούς πλανητάρχη προς «ναυτιλομένους». Αν και αυτές θα μπορούσαν να δοθούν κι από το περίφραχτο κτήριο, φιλόδοξο πλην κιτς δημιούργημα του Γερμανού Walter Gropius (Γερμανός αρχιτέκτονας που την περίοδο 1959-1961 κατασκεύασε το κτήριο της Αμερικανικής πρεσβείας) όπου κυματίζει αγέρωχα η αστερόεσσα κάτω από τον Αττικό ουρανό. Ευτυχώς έμειναν οι φωτογραφίες που σύντομα θα κοσμούν πολιτικά γραφεία και ιστοσελίδες. Διότι μπορεί οι στίχοι να μην ανατρέπουν καθεστώτα όπως διατείνεται κι ο λεγόμενος ποιητής της ‘Ηττας, αλλά οι εικόνες διαμορφώνουν συνειδήσεις.

                                                              

​

Εντωμεταξύ στην ενδοχώρα των μονίμως περιφερόμενων ασκόπως, των αποδράσεων του Σαββατοκύριακου, και των δεκάδων καφέ, ο Ιανουάριος είναι πάντα μήνας αδιάφορος και μεταβατικός. Κι όμως, ο μήνας αυτός της νέας δεκαετίας μας βρήκε με την «πρώτη γυναίκα Πρόεδρο» μιας κάποιας δημοκρατίας. Ακόμα κι αυτό το αυτονόητο γεγονός, καταναλώθηκε λαίμαργα από τα αδηφάγα media, που μεταξύ των εμετικών πρωϊνάδικων και των υποτίθεται art-cult βραδινών τηλεσειρών, αποφάσισαν να ασχοληθούν με αυτό το κοσμοϊστορικό γεγονός, αναλόγου σημασίας με αυτό της ανακάλυψης του «ατόμου του θεού» στον επιταχυντή Cern.                   

Mιας υποτίθεται πρωτοποριακής απόφασης που όμως στην πραγματικότητα ήταν  αποτέλεσμα ενός ακόμη ελιγμού, ασφαλώς «υψηλής πολιτικής» [sic] μετά από άσκοπη συζήτηση και ονοματολογία ημερών, κατά τη διάρκεια της οποίας οι γνωστοί λοχαγοί του νεοφιλευθερισμού έκλειναν μαζί με το μάτι και «δουλίτσες» σε γνωστά στέκια της «πλατείας» με τους ίδιους όπως πάντα κατέχοντες, αυτούς που ο πατέρας του σημερινού πρωθυπουργού κατονόμασε κάποτε ως «βαρόνους της διαπλοκής (τι ειρωνεία !) και οι οποίοι πίνοντας esspreso doppio και άλλα εθνικά παρόμοια ροφήματα αποδομούν συστηματικά κάθε εργασιακή, επιδοματική και κοινωνική πολιτική, προορισμένη να στηρίζει την πολύπαθη «μεσαία τάξη».    

 Και λίγο πιο κάτω σε στέκια περισσότερα λαϊκά, οι αφρίζοντες οπαδοί του δόγματος “νόμος και τάξη” κατά το χωροφύλαξ-αστυφύλαξ, να μαίνονται κατά των «μπαχαλάκιδων» του Εξαρχιστάν, των καταληψιών, των αιώνιων φοιτητών δημοσίων (φευ) πανεπιστημίων, και των εξαθλιωμένων μεταναστών που ξεκίνησαν από την άλλη άκρη του κόσμου για  να αλλοιώσουν την εθνική ταυτότητα του περιούσιου λαού των Θερμοπύλων, των απογόνων του χρυσού αιώνα και τέλος πάντων «και γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε» του λαού που «ξεβλάχεψε»- για να θυμηθώ τον μέγα Πέτρο της δημοσιογραφίας -τους ημιάγριους Ευρωπαίους.

Ευτυχώς η επιλογή έγινε θριαμβευτικά όπως αναμενόταν με διάγγελμα του πρωθυπουργού και αμέσως μετά ακολούθησε η πανηγυρική ψηφοθηρία στη βουλή. Άλλωστε τα ζητήματα τρέχουν και πρέπει να αντιμετωπιστούν. Η ανάπτυξη δεν μπορεί να περιμένει. Άλλο που η αγορά παραμένει παγωμένη και ακίνητη, η ανεργία στάσιμη, τα χρέη απλήρωτα, η κατάθλιψη και η ανασφάλεια στα ύψη. Η ανάπτυξη προχωρά κανονικά. Εντάξει, μπορεί να καθυστέρησε λίγο στην κοιλάδα του θεσσαλικού κάμπου,  αφού ο νεότερος πολιτευτής μιας άλλης δυναστείας αυτής του εθνάρχη Καραμανλή, δεν γνώριζε πώς γράφεται ο έρμος Αχελώος, όταν σε κακοσυστημένο show κλήθηκε να γράψει το τρισκατάρατο όνομα αυτού του εξωτικού ποταμού, ως υπουργός υποδομών και μεταφορών (μα τι μεγαλεπήβολος τίτλος, δυσανάλογος της πραγματικότητας!).      

                                         

Μάλλον όμως θα επρόκειτο για κακιά στιγμή. Αφού ως γνωστόν η κάστα των επιγόνων και αποφοίτων περιζήτητων κολλεγίων και αξιοζήλευτων ιδιωτικών πανεπιστημίων, ήρθε να αντικαταστήσει επιτέλους τους -υποτίθεται- αστοιχείωτους προηγούμενους, που έκρυβαν κουκούλες και μολότοφ σε κόκκινα σακίδια ανάμεσα στα προσχέδια μνημονίων και σε ξεχασμένα προπαγανδιστικά φυλλάδια με τις θεωρητικές αναλύσεις του καθοδηγητή Μπακούνιν για την κοινωνική επανάσταση, συνωμοτώντας στα αμφιθέατρα κατά της καθεστηκυίας αστικής τάξης.

Κι έμεινε στο τέλος κι αυτού του κουρασμένου μήνα, ο Θάνος να ανεβαίνει τη Σταδίου κρατώντας στοργικά την Κατερίνα και να σιγοτραγουδά: «[…]Και για τον κόσμο που μισείς δεν είμαι άλλος/ Και για τον κόσμο που αγαπάς δεν είμαι αυτός/ άλλοι νομίζανε πως ήμουνα μεγάλος/ κι από σπουργίτι θα γινόμουνα αετός[…]» («Δεν είμαι άλλος». Στιχουργός Μάνος Ελευθερίου, συνθέτης Θάνος Μικρούτσικος»)                                  

Ώσπου χάθηκαν μαζί, βαδίζοντας αργά «στον ουρανό του τίποτα με ελάχιστα», κάπου χαμένοι στον μήνα Ιανουάριο, ανάλαφροι και γελαστοί χωρίς να τους βαραίνουν πια οι αναμνήσεις από τη χώρα των ηττημένων («Στον ουρανό του τίποτα με ελάχιστα». Κατερίνα Αγγελάκη- Ρουκ, εκδ. Καστανιώτη 2005).

 

Κωνσταντίνος Μούσσας

 

Ο Κωνσταντίνος Μούσσας γεννήθηκε στον Πειραιά. Σπούδασε ιατρική και έχει εκδώσει ποιητικές συλλογές και μεταφράσεις. Ποιήματα, άρθρα και δοκίμιά του έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά λογοτεχνίας και εφημερίδες. Είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, της Φιλολογικής Στέγης Πειραιά, της Εταιρείας Ελλήνων Εικαστικών, της Royal Society of Literature, (London UK), του Icon Italia/Ministero dell’ Istruzione dell’ Universita e della Ricerca, της Societe europeenne des auteurs (Paris-France) και της Societa Dante Alighieri (Roma-Italia). Πρόσφατα έγινε τακτικό μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Ιατρών Λογοτεχνών. Δημοσιευμένα έργα του είναι: "Τα που θυμάμαι ξιστορώ" (2001), "Σημεία στίξης" (2015), "Ιωλκός" (2016), "Αγνώστου πατρός" (2016) - Βραβείο από τον Όμιλο για την UNESCO, Τεχνών, Λόγου και Επιστημών Ελλάδος, "Ορίζοντες" (2016), "3η Ομαδική ποιητική συλλογή" (2017). Αδημοσίευτα έργα με διακρίσεις: Κωνσταντίνος Παλαιολόγος - Βραβείο Φιλολογικού Συλλόγου 'Παρνασσός', Ο "Ηλίθιος" του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι - Βραβείο Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, Κατηγορία Δοκίμιο, Ποίηση - Βραβείο του Υπουργείου Πολιτισμού, Μακεδονική Καλλιτεχνική Εταιρεία, 21ος Διαγωνισμός Ποίησης, Δοξαστικόν (ποίηση) - Βραβείο από τον Όμιλο για την UNESCO, Τεχνών, Λόγου και Επιστημών Ελλάδος. Επίσης έχει μεταφράσει τα παρακάτω έργα: "Ορίζοντες" (Marcello Vitale, "Orizzonti", ποιητική συλλογή), "Τα φώτα του δρόμου" (Mario Luzi, Eugenio Montale, Giuseppe Ungaretti, "Poesie", δίγλωσση ποιητική συλλογή), "Ποιήματα" (Eugenio Montale, Quader no di quattro anni), "Ποιήματα" (Giuseppe Ungaretti), "Ποιήματα" (Pier Paolo Pasolini), Ιταλοί ποιητές Ι-IX.
 

                                                                         

​