Λόπε δε Βέγα - 
Φουέντε Οβεχούνα

| Εθνικό Θέατρο

 

Λαός που αδικήθηκε δεν περιμένει

 

Στις αρχές του 17ου αιώνα ο Λόπε Δε Βέγκα, ο εμβληματικός Ισπανός θεατρικός συγγραφέας, έγραψε ένα κείμενο βασισμένο σε πραγματική ιστορία, ένα έργο που φέρει το όνομα μιας επαρχιακής πόλης, της Φουέντε Οβεχούνα.

 

Το έργο αυτό ανεβαίνει φέτος στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου ζωντανεύοντας και πάλι τα μηνύματα που ο συγγραφέας ήθελε να μεταδώσει, νοήματα  ανατριχιαστικά σύγχρονα, εικόνες που παραπέμπουν στη σημερινή πραγματικότητα.

 

Το κοινό μαγεύεται τόσο από τις ερμηνείες των ηθοποιών και την  εξαιρετική σκηνοθεσία της Ελένης Ευθυμίου όσο και από τη δυναμική μουσική του Λευτέρη Βενιάδη που υπογραμμίζει τα γεγονότα. Ιδιαίτερη είναι και η συμβολή των ευρηματικών κινούμενων σκηνικών της Ζωής Μόλυβδα Φαμέλη.

 

Το έργο μιλάει για μία μικρή κοινωνία, στην οποία ο διοικητής της, Φερνάν Γκόμεθ δε Γκουθμάν (Γιώργος Κριθάρας), διαφθείρεται από την εξουσία, αποκτηνώνεται και πράττει πολυάριθμα κρίματα τιμής κατά των πολιτών. Ο κύριος Κριθάρας κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον από τα πρώτα μέχρι και τα τελευταία λεπτά της παρουσίας του στη σκηνή και καταφέρνει με μεγάλη άνεση να δημιουργήσει έντονα συναισθήματα σε ένα κοινό που αποζητά διακαώς τη δικαίωση. Οι θεατές στο πρόσωπό του βλέπουν όλους αυτούς τους ανθρώπους που τους έχουν αδικήσει, τους έχουν εκμεταλλευτεί από θέσεις εξουσίας και αναμένουν με λαχτάρα την τιμωρία. Μια απόλυτη επιτυχία του ηθοποιού.

 

Η κοινωνία υπομένει, οι πολίτες υπομένουν, ο θίασος «υπομένει» καρτερικά, χαρίζοντας μοναδικές ερμηνείες υπό τη σκιά του βάρβαρου Φερνάν Γκόμεθ.

 

Η Βασιλική Τρουφάκου αποτυπώνει άρτια το χαρακτήρα της Λαουρένθια, της αγνής νέας της επαρχίας που αγωνίζεται με όλο της το είναι, για να διατηρήσει ακέραιο τον χαρακτήρα της και αλώβητη την τιμή της. Με μία εξαιρετική κινησιολογία, έναν εκφραστικό πλούτο κι έναν εξαίσιο λόγο, η κυρία Τρουφάκου για άλλη μια φορά καθηλώνει το κοινό.

 

Μια δυνατή υποκριτικά στιγμή αποτελεί επίσης για τον Νίκο Χατζόπουλο, τον δήμαρχο Εστέμπαν και πατέρα της Λαουρένθια, η παρουσία του στην παράσταση αυτή, όπου για ακόμη μια φορά παρουσιάζει στο κοινό τον ήρωα με τη γνωστή αμεσότητα που τον διακρίνει. Μία ερμηνεία, όπως αυτές που τον έχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια, άρτια ζυγισμένη και καλοκουρδισμένη, υπενθυμίζοντάς μας την υποκριτική του δεινότητα.

 

Ο Δημήτρης Κίτσος, ο αγαπημένος της Λαουρένθια, Φρόντοσο, εκπλήσσει θετικά. Προσεγγίζει τον ήρωα με αρτιότητα καταφέρνοντας να μεταδώσει την ορμή, την άγνοια κινδύνου της νιότης αλλά και τον ενθουσιασμό και την αισιοδοξία του ερωτευμένου αγοριού που διαχειρίζεται τις αντιφάσεις της ζωής και ατενίζει το μέλλον με καθαρό βλέμμα.

 

Η κραυγή του Μπαρίλντο (Διονύσης Πιφέας) σε κομβικό σημείο, ο οποίος αναρωτιέται γιατί δεν αντιδρά κάνεις, γιατί δε μιλάει κανείς, προκαλεί έντονη συγκίνηση και παραλληλισμούς με το σήμερα, όπου πολίτες ανά τον κόσμο υπομένουν τις παράλογες πολιτικές και οι άνθρωποι είναι έρμαια των αποφάσεων ακατάλληλων ανθρώπων που καταλαμβάνουν τις θέσεις εξουσίας.

 

Αξιοσημείωτο είναι και το γεγονός πως στην παράσταση οι θεατές βρίσκονται μπροστά σε μία ιδιαίτερα ευχάριστη έκπληξη: η απόφαση του εθνικού θεάτρου να εντάξει στο πρόγραμμά του την πρώτη ηθοποιό με σύνδρομο down, τη Λωξάνδρα Λούκας. Η κυρία Λούκας ξεδιπλώνει ένα πηγαίο ταλέντο και καταφέρνει να μεταδώσει στο κοινό τη λαχτάρα, την αγάπη και τον άκρατο ενθουσιασμό της για την υποκριτική τέχνη. Ως «το παιδί» στο έργο του Δε Βέγα, δίνει στο ρόλο τη διάσταση που του αρμόζει, αποφεύγοντας την παγίδα του άκρατου συναισθηματισμού και ακολουθώντας πιστά το μέτρο της σκηνοθέτιδας.

 

Η εξαιρετική σκηνοθεσία της κυρίας Ευθυμίου αναδεικνύει τα νοήματα του κειμένου με αριστουργηματικό τρόπο. Παρακολουθώντας την κλασική παράσταση, ο θεατής βιώνει συναισθήματα θυμού, οργής αλλά και ευφορίας, δικαίωσης και λύτρωσης. Το κοινό ταλαντεύεται μεταξύ του χθες και του σήμερα, ενώ αναγνωρίζει στους ήρωες του Δε Βέγα στοιχεία της δικής του ζωής, της δικής του μικρής ή μεγαλύτερης κοινωνίας, στην οποία είναι μέλος. Οι ακραίες πράξεις του Διοικητή, η απάθεια των βασιλέων και η αποφασιστικότητα του λαού είναι στοιχεία που παραπέμπουν στο σήμερα, σε μία κοινωνία που οι πολίτες ερχόμενοι αντιμέτωποι με δεκάδες προβλήματα αναζητούν επίμονα  δικαιοσύνη και σεβασμό.  Αφού, όπως είπε και ο μεγάλος Ισπανός συγγραφέας, «λαός που αδικήθηκε δεν περιμένει».

 

Ένα σχεδόν ποιητικό έργο, εξαίρετο δείγμα της μπαρόκ λογοτεχνίας της Ισπανίας, μέσω του οποίου προβάλλονται η  κοινωνική ανισότητα, οι ταξικές διάφορες, οι πληγές της δυστυχίας αλλά και συναισθήματα μεγαλείου, αγάπης, και πίστης προς τον Θεό! Μια παράσταση, ενός θεατρικού κειμένου του 1618,  που δεν υπάρχει πιο κατάλληλη στιγμή, για να την παρακολουθήσετε!

​

​

Πάνος Αντωνόπουλος

​

​

Ταυτότητα παράστασης

​

Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ

Σκηνοθεσία: Ελένη Ευθυμίου

Συνεργάτιδα δραματουργός: Σοφία Ευτυχιάδου

Σκηνικά: Ζωή Μολυβδά-Φαμέλη

Κοστούμια: Άγγελος Μέντης

Μουσική Σύνθεση: Λευτέρης Βενιάδης

Κίνηση: Τάσος Παπαδόπουλος

Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης

Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου

Βίντεο: Δημήτρης Ζάχος

Βοηθός σκηνοθέτιδας: Γιάννης Βαρβαρέσος

Β' βοηθός σκηνοθέτιδας: Ειρήνη Λαμπρινοπούλου

Βοηθός ενδυματολόγου: Άελλα Τσιλικοπούλου

​

Παίζουν (αλφαβητικά)

​

Μπάμπης Γαλιατσάτος, Μαρία Γεωργιάδου, Τάσος Δημητρόπουλος, Θανάσης Δήμου, Θανάσης Ζερίτης, Δημήτρης Κίτσος, Χρήστος Κοντογεώργης, Γιώργος Κριθάρας, Λωξάνδρα Λούκας, Γιάννης Μαστρογιάννης, Γιάννης Παπαδόπουλος, Ερατώ Πίσση, Διονύσης Πιφέας, Μαρία Σαββίδου, Νάνσυ Σιδέρη, Ελένη Στεργίου, Βασιλική Τρουφάκου, Δημήτρης Φουρλής, Νίκος Χατζόπουλος, IlyaAlgaer

​