Η ιστορία μιας ιστορίας που δεν γράφτηκε ακόμη.

​

   Υπάρχουν μέρες που παλεύω να φτιάξω μια ιστορία και μέρες που η ιστορία μπαίνει σαν τον διάολο μέσα μου. Μπαίνει η ιστορία μέσα μου ή μπαίνω εγώ άραγε σε μια υπάρχουσα ιστορία;

Και αν μπαίνει η ιστορία μέσα μου, από πού έρχεται ή αν μπαίνω εγώ σε μια υπάρχουσα ιστορία, τότε πως προκύπτουν σύμπαντα τα  οποία γνώριζα χωρίς να τα γνωρίζω;

   Κάποιες φορές λέω ότι νιώθω σαν να μου ψιθυρίζουν στα αυτί μια ιστορία και άλλες φορές οι ιστορίες με ξεκουφαίνουν ή με συνθλίβουν και μετά έχω να μαζέψω τα κομμάτια μου, να τα ανασυνθέσω και να ξαναδημιουργηθώ από τα σπασμένα.

   Πολύ θα ήθελα να έχω μια ταμπέλα που να γράφει «προσοχή εύθραυστη», για να με αναγνωρίζετε στο δρόμο, αλλά και για να την κοιτώ στον καθρέφτη και να θυμάμαι ότι θέλω προσοχή. Η αλήθεια όμως είναι ότι όσο κι αν κρύβω την κόλλα που με περιβάλλει τόσο τη βλέπω στον καθρέφτη και τόσο περισσότερο επιθυμώ τις νέες ρωγμές.

   Οι ρωγμές μου είναι ο θησαυρός μου, πολλαπλασιάζονται μέρα με τη μέρα μαζί με τις καινούριες μου ρυτίδες. Κάθε μέρα παλεύω να βρω μια καινούρια λέξη, ένα στίχο που να μπορέσει να με συνδέσει με εκείνη την ιστορία, η οποία έρχεται και δεν με αφήνει να κοιμηθώ.

   Άυπνη συνήθως, αφηρημένη, χαμένη, ανοργάνωτη σε μια ζούγκλα ιστοριών που δεν μπορούν να περιμένουν με ένα βουνό υποχρεώσεις οι οποίες κι αυτές δεν μπορούν να περιμένουν. Και δεν λυτρώνομαι. Όχι! Μόνο ανασυντίθεμαι κάθε φορά. Αυτό είναι όλο.

   Ζω το θάνατο μου και τη γέννηση μου ξανά και ξανά, βιώνω τον κύκλο της ζωής. Γυρίζω μαζί με τη γη, ταξιδεύω στο σύμπαν μαζί με τη γη κάθε μέρα. Φιλώ το χώμα και χαιρετώ τον ήλιο. Είμαι ζωντανή και νεκρή μέσα από τις ιστορίες μου. Είμαι μάγισσα και μαγεμένη μαζί. Θνητή και αθάνατη. Γι’ αυτό γράφω. Όχι για να πάψουν οι φωνές των ιστοριών μα για να τραγουδήσουν… να τραγουδήσουν με άλλους που κουβαλούν τα ίδια πάθη.

​

​

Ε.Γ.