Αντιγόνη Νέτα
«Η τέχνη μου υπενθυμίζει την ομορφιά της ζωής».
Έφη Γεωργάκη : Αντιγόνη Νέτα σας ευχαριστώ πολύ για την αποδοχή της πρόσκλησης μου για αυτή τη συνέντευξη.
Θα ήθελα να ξεκινήσω ρωτώντας σας ποια είναι τα πράγματα που σας «φτιάχνουν» την ημέρα;
Αντιγόνη Νέτα : Η κόρη μου και γενικότερα το φως.
Ε.Γ.: Αυτά που σας τη χαλάνε;
A.N.: Οι ηλίθιοι που είναι αήττητοι και που βρίσκονται παντού γύρω μας. Είναι απάλευτοι, είναι παντού, επιβιώνουν σε κάθε συνθήκη.
Ε.Γ.: Σας βάζουν εύκολα κάτω οι δυσκολίες;
A.N.: Ο μπαμπάς μου κάθε πρωί που ξυπνάει λέει, ευτυχώς που έχουμε προβλήματα, πάμε να τα λύσουμε. Είμαι αυτής της λογικής. Οι δυσκολίες όπως και οι ευκολίες είναι μέσα στη ζωή.
Ε.Γ.: Η τέχνη, τι ρόλο παίζει στη ζωή σας;
A.N.: Η τέχνη μου υπενθυμίζει την ομορφιά της ζωής.
Ε.Γ.: Πως βλέπετε το παρόν του θεάτρου στην Ελλάδα;
A.N.: Με ενθουσιάζει η πληθώρα των φωνών που έχουν ανάγκη να εκφραστούν. Με θυμώνει που πολλοί πατούν πάνω σε αυτή την ανάγκη και την ευτελίζουν.
Ε.Γ.: Μετανιώσατε που γυρίσατε από το εξωτερικό;
A.N.: Πιστεύω στο γραμμένο, στη μοίρα. Κάθε τι συμβαίνει για κάποιο λόγο, με αυτή τη λογική δε μετανιώνω για τίποτα
Ε.Γ.: Σκηνοθετείτε φέτος τον μονόλογο «Με λένε Ειρήνη», ο οποίος είναι ένας σύγχρονος μονόλογος. Θα ήθελα να μας πείτε τι είναι αυτό που σας γοητεύει σε ένα σύγχρονο θεατρικό έργο;
A.N.: Η Ειρήνη είναι μια φίλη που ξαφνικά μου άνοιξε την καρδιά της και μου επέτρεψε να έρθω λίγο πιο κοντά της, να δω πίσω από την κοινωνική της εικόνα. Με άφησε να ανακαλύψω το μέτρο της, το ρυθμό της, τον καημό της. Η Σοφία Κουκούλα, που έγραψε την Ειρήνη και γενναιόδωρα την ενσαρκώνει επί σκηνής, αφουγκράζεται την εποχή και την καθρεφτίζει μέσα στο κείμενο της, με σεβασμό στον άνθρωπο και τις αδυναμίες του.
Ε.Γ.: Τι θεωρείτε ότι λείπει από τη σύγχρονη Ελληνική δραματουργία;
A.N.: Θεωρώ ότι λείπει η αξιοκρατία στην ανακάλυψη και προώθηση των σύγχρονων Ελλήνων δραματουργών. Από την άλλη είμαι και τρομερά αισιόδοξη γιατί γίνονται πολλά και αυτό μόνο καλό μπορεί να φέρει.
Ε.Γ. : Θεωρείτε ότι το θέατρο συνδέεται περισσότερο με το παρελθόν, το παρόν, ή το μέλλον μας;
A.N. : Το θέατρο ήταν, είναι και θα είναι μέσο επικοινωνίας που θα αλλάζει και θα εξελίσσεται μαζί με τους ανθρώπους, ικανοποιώντας τις ανάγκες της κάθε εποχής.
Ε.Γ.: Θα θέλαμε να μας βάλετε λίγο μέσα στην ατμόσφαιρα των προβών. Από τι στάδια περνάει ένα έργο, μέχρι να ανέβει ή και μετά το ανέβασμά του;
A.N.: Από την πρώτη ανάγνωση μέχρι την τελευταία παράσταση οι συντελεστές και αργότερα και το κοινό χτίζουν σχέσεις εμπιστοσύνης. Αυτό απαιτεί διαθεσιμότητα, ανοιχτωσιά και αλήθεια. Τα στάδια ορίζονται από τους ανθρώπους που εμπλέκονται στη διαδικασία και κατά τη γνώμη μου δεν είναι αυστηρά μολονότι στατιστικά μοιάζει να υπάρχει μια τέτοια εξέλιξη.
Η Αντιγόνη Νέτα γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα. Είναι θεατρολόγος με μεταπτυχιακές σπουδές στη Σκηνοθεσία και τη Διεύθυνση Σκηνής. Από τα σεμινάρια υποκριτικής και σκηνοθεσίας ξεχωρίζουν αυτά των Lee Breuer, Tapa Soudana, Ανδρέα Μανωλικάκη καθώς και των SITI Company στη Νέα Υόρκη το 2010. Από το 1994 εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη αλλά και στην εκτέλεση παραγωγής σε θεατρικούς οργανισμούς στην Αγγλία και την Ελλάδα. Από το 2001 εργάζεται ως Stage Manager σε μεγάλους πολιτιστικούς οργανισμούς (ΟΜΜΘ, ΟΜΜΑ, Εθνικό Θέατρο, Φεστιβάλ Αθηνών, Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών) και έχει συνεργαστεί με Έλληνες και ξένους σκηνοθέτες θεάτρου και όπερας καθώς και χορογράφους, συνθέτες, μαέστρους κλπ. Το 1998 διασκεύασε σε θεατρικό έργο και σκηνοθέτησε το διήγημα "Πως σώθηκε ο Wang Fo" από τα Διηγήματα της Ανατολής της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ. Το 2000 σκηνοθέτησε της παράσταση "Ζωή στο Μπλέντερ" των Kathie Najimy και Mo Gaffney στο θέατρο Αθηνά. Το 2017 σκηνοθετεί την "Αφήγηση της Αντιγόνης", την πραγματική ιστορία της δωδεκαετούς μετακίνησης της προγιαγιάς της από τον Πόντο στην Ελλάδα, σε θεατρική διασκευή της Θεοδώρας Καπράλου. Το 2018 σκηνοθετεί το θεατρικό αναλόγιο «Ό,τι φτιάχνω περιμένει να το δεις» του Ορέστη Νέτα. Το 2019 σκηνοθετεί το «Με λένε Ειρήνη» της Σοφίας Κουκουλά. Είναι μέλος του ΠΕΣΥΘ από το 2004.
«Με ενθουσιάζει η πληθώρα των φωνών που έχουν ανάγκη να εκφραστούν. Με θυμώνει που πολλοί πατούν πάνω σε αυτή την ανάγκη και την ευτελίζουν».
«Με γοητεύουν οι αποκαλύψεις. Πως σου αποκαλύπτεται ένα κείμενο, πως σου αποκαλύπτονται οι άνθρωποι που συμμετέχουν στη διαδικασία του θεάτρου. Είναι πραγματικά ευχάριστη έκπληξη για μένα να διαπιστώνω σε κάθε βήμα την υποκειμενικότητα στην κατανόηση, στην πρόσληψη και τελικά στο τι μένει μαζί σου μετά το τέλος».
Ε.Γ.: Ποιο στάδιο σας γοητεύει περισσότερο;
A.N.: Με γοητεύουν οι αποκαλύψεις. Πως σου αποκαλύπτεται ένα κείμενο, πως σου αποκαλύπτονται οι άνθρωποι που συμμετέχουν στη διαδικασία του θεάτρου. Είναι πραγματικά ευχάριστη έκπληξη για μένα να διαπιστώνω σε κάθε βήμα την υποκειμενικότητα στην κατανόηση, στην πρόσληψη και τελικά στο τι μένει μαζί σου μετά το τέλος. Φυσικά αν κάτι σε αγγίξει δεν τελειώνει ποτέ, ταξιδεύει και εξελίσσεται μαζί σου.
Ε.Γ.: Ο θεατρικός μονόλογος κατά τη γνώμη σας ποιες δυσκολίες παρουσιάζει και που βρίσκεται η γοητεία του;
A.N.: Είναι ενδεχομένως δύσκολο για τον ηθοποιό να είναι μόνος του στη σκηνή*. Έχει την αγωνία να κρατήσει το ενδιαφέρον του κοινού αμείωτο σε κάθε δράση σε κάθε λέξη. Από την άλλη είναι το κέντρο, έτσι όταν η σχέση με τον χαρακτήρα που ενσαρκώνει είναι ουσιαστική, δυναμώνει εσωτερικά και τότε όλα “κουμπώνουν” μαγικά και επιτυγχάνεται η επικοινωνία.
*Στην αλήθεια δεν είναι ποτέ μόνος, έχει μαζί του το χάρτη που έφτιαξε στη διαδικασία της πρόβας, την πυξίδα, τη μουσική , τα φώτα, όλα τα εργαλεία του.
Ε.Γ.: Σε μια εποχή που ο άνθρωπος δυσκολεύεται να ακούσει τον δίπλα του, πόσο εύκολο είναι να παρακολουθήσει κανείς έναν θεατρικό μονόλογο;
A.N.: Αν αυτό που ακούει τον αφορά δε δυσκολεύεται απλά ακούει.
Ε.Γ.: Ποια είναι η σχέση της λογοτεχνίας με το θέατρο;
A.N.: Η λογοτεχνία τροφοδοτεί το θέατρο και το θέατρο εμπνέει τη λογοτεχνία.
Ε.Γ.: Ποιο είναι το θέατρο που ονειρεύεστε;
A.N.: Ονειρεύομαι το Imaginarium του Doctor Parnassus. Να βουτάς μέσα στον καθρέφτη και να βρίσκεις τον εαυτό σου και τους άλλους σε όλες τους τις διαστάσεις. Δείχνουμε τόσο λίγα από αυτά που είμαστε και σκεφτόμαστε, πόσο κρίμα είναι αυτό.
Ε.Γ.: Τι ονειρεύεστε γενικότερα;
A.N.: Ονειρεύομαι όσα εύχονταν οι υποψήφιες των καλλιστείων … Παγκόσμια Ειρήνη! Σεβασμό στο Περιβάλλον και στα Δικαιώματα των ζωντανών οργανισμών του πλανήτη και του Κόσμου γενικότερα! Κοινωνική Ισότητα! Αλληλεγγύη! Ακούγονται κοινότυπα αλλά είναι ουσιαστικά.
Ε.Γ.: Τι θα θέλατε να έχετε ερωτηθεί;
A.N.: Θα ήθελα να ερωτηθώ «Τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω» και η απάντηση είναι πως θέλω να γίνω μάγισσα με σκούπα και κοράκι!
Ε.Γ.: Σας ευχαριστώ πολύ!