Οι περιπέτειες μιας Λογίας Ρέγγας

Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης

​

-Μια παράσταση που δεν πρέπει να χάσει κανείς-

​

Παρακολούθησα πριν από δύο μέρες μια από τις τελευταίες πρόβες του έργου «Οι περιπέτειες μιας λογίας ρέγγας», που ανεβαίνει στο Θέατρο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης από την Πέμπτη 17.01.

Βρέθηκα εκεί καλεσμένη της παιδικής μου φίλης Βίβιαν Κοντομάρη.

Ένιωσα μεγάλη τιμή όταν η Βίβιαν με κάλεσε στην πρόβα.

​

   «Θα είμαι πολύ αυστηρή μαζί σου», της είπα.

Θεώρησα ότι αυτό είναι ό,τι πιο τίμιο μπορείς να έχεις απέναντι σε έναν άνθρωπο που τον γνωρίζεις από όταν είσαι παιδάκι.

   «Να είσαι», μου απάντησε, «αυτό θέλω από σένα».

​

Μπήκα στην αίθουσα σιγά σιγά και κάθισα στα μεσαία καθίσματα. Άνθρωπος του θεάτρου κι εγώ, όχι κριτικός, σε καμία περίπτωση, μα με τη  μεγάλη μου αγάπη για τα σκηνικά δρώμενα, κάθισα αναπαυτικά για να απολαύσω αυτό που συνέβαινε στη σκηνή και να κρίνω την παράσταση ...αυστηρά!

Από τα πρώτα λεπτά, αυτό που είδα με συνεπήρε.

 

Σκηνοθετικά, ο Κωνσταντίνος Δέδες μετατρέπει τον μονόλογο της Ρέγγας σε έναν διάλογο μεταξύ εκείνης και ενός βιολιού. Το τελευταίο παίζει ζωντανά και συνθέτει μια άρτια λειτουργία διαλόγου μεταξύ της μουσικής και του θεατρικού χαρακτήρα. Η μουσική προωθεί τη δράση και η ηθοποιός και η μουσικός επικοινωνούν με τους ήχους, με τα βλέμματα τους και με τα σώματα.  Σκηνοθετικά το έργο είναι σφιχτοπλεγμένο, χωρίς χάσματα και δεν αφήνει τον θεατή ούτε λεπτό να ξεφύγει από την παράσταση. Η σκηνοθεσία έχει χιούμορ εστιασμένο, πανέξυπνο, κριτικό που προκαλεί  πηγαίο γέλιο.

Τα κουστούμια καταπληκτικά, με άποψη, παίζουν ανάμεσα στην υπερβολή και στη λιτότητα, δημιουργώντας κάδρα εικαστικής τέχνης επί σκηνής.

Οι χορογραφίες, εξαιρετικές καλύπτουν μια ενδιαφέρουσα γκάμα κινησιολογιών επιλογών που εκτελούνται με απόλυτη ακρίβεια και φυσικότητα.

Η Βίβιαν Κοντομάρη είναι καταπληκτική! Στο πρόσωπό της είδα μια μεγάλη ηθοποιό. Είχα την τιμή να παρακολουθήσω ένα «One woman Show». Παίζει τη Ρέγγα και ακόμη δέκα ρόλους, όλους τόσο διακριτά μεταξύ τους, που δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή να μπερδευτεί κάποιος μην καταλαβαίνοντας ποιον ρόλο υπηρετεί. Η φωνή της άρτια, στο τραγούδι, στις αλλαγές ρόλων. Σε έναν μονόλογο διάρκειας μίας ώρας και μάλιστα σε  ένα κείμενο με μεγάλο βαθμό δυσκολίας για τον ηθοποιό μιας και  άλλαζε η γλώσσα -άλλοτε δημοτική και άλλοτε καθαρεύουσα- και το αφηγηματικό ύφος, δεν έχασα ούτε μία λέξη!

Η καθαρεύουσα δεν με ξένισε και δεν με δυσκόλεψε καθόλου, ίσα ίσα έδινε στο κείμενο μια  κωμική και απολαυστική νότα.

Όταν τελείωσε η παράσταση στην οποία είχα γελάσει με την ψυχή μου, αναρωτήθηκα γιατί η Κοντομάρη δεν είναι ακόμη το πρώτο όνομα στα ελληνικά θέατρα. Ένιωσα περήφανη για τη φίλη μου και συγκινημένη, είδα στο πρόσωπό της μια μεγάλη ηθοποιό που υπηρετεί τον χώρο της τέχνης, χρόνια τώρα,  ευλαβικά με πίστη και πολλή πολλή δουλειά.

Αυτή η παράσταση είναι η παράσταση που δεν πρέπει να χάσει κανείς. Είναι μια απόδειξη ότι υπάρχει καλό θέατρο στην Ελλάδα. Μάλλον όχι μόνο καλό, ... εξαιρετικό.