Ένα τελευταίο γράμμα - Αντώνης Παπαθεοδούλου | Εκδόσεις Παπαδόπουλος

​

   Διαβάζοντας τον τίτλο "Ένα τελευταίο γράμμα", μια πληθώρα σκέψεων και αναμνήσεων κατακλύζουν το μυαλό. Κοιτάζοντας το εξώφυλλο αισθάνεσαι την αύρα μιας αλλοτινής εποχής να σε περιβάλλει. Το χαρτί σε όλες τις μορφές της επικοινωνίας -γραμματόσημο, φάκελος, περιτύλιγμα δέματος - φανερώνεται μπροστά σου ως αμφίεση μιας φιγούρας  από τα παλιά, ενός ταχυδρόμου που με κλειστά μάτια γέρνει προς το μέρος σου με πρόθεση να δείξει τον άνθρωπο πίσω από το επάγγελμα, το μεράκι πίσω από την εργασία και την ανάγκη επικοινωνίας πίσω από τη γραφή.

   Και εκεί ξεκινάει η σύνδεση με το "Ένα τελευταίο γράμμα" των Αντώνη Παπαθεοδούλου και Ίριδας Σαμαρτζή. Ετοιμάζεσαι να ανοίξεις ένα βιβλίο -φάκελο με ένα γράμμα από μια εποχή αλλοτινή και  με παραλήπτη εσένα, το παιδί , το μαθητή  και όποιον άλλον αγαπάς... Έχει φτιαχτεί με περίσσια  φροντίδα και διαλεχτά υλικά. Σπίτια από χαρτόνια, πόρτες από γραμματόσημα και σφραγίδες ταχυδρομικές αποτελούν μέρος του νησιού. Σύννεφα κρεμασμένα με συνδετήρες και κύματα από τις άκρες των γραμματοσήμων ολοκληρώνουν το φυσικό περιβάλλον.  Δεν είναι ένα τελευταίο γράμμα στα σίγουρα καθώς ο ταχυδρόμος της ιστορίας μέλλει να γίνει ο ταχυδρόμος της καρδιάς μας.

    Τι να μοιράζει άραγε παραπάνω από φακέλους με γράμματα; Τι να είναι αυτό που τον κάνει ξεχωριστό και διαλεχτό για να μας προσφέρει μια τρυφερή ιστορία, απλή και μετρημένη; Η ιστορία αναφέρεται στον κ. Κώστα, τον μοναδικό ταχυδρόμο ενός ολόκληρου νησιού, που ύστερα από πενήντα χρόνια δουλειάς, ετοιμάζεται να αποχαιρετίσει όλους τους κατοίκους του. Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια , κατάφερε να είναι κάτι παραπάνω από το επάγγελμα του. Άλλωστε, μοίραζε κάτι σημαντικό σε μια εποχή που δεν υπήρχε άλλος τρόπος επικοινωνίας. Μοίραζε νέα...Άλλοτε ελαφριά και άλλοτε βαριά. Νέα που διαβάζονταν και νέα που τα διάβαζε αυτός (μετά χαράς πάντοτε και με μια αίσθηση προστασίας  της σημαντικότητας τους). Τα νέα ήταν απαραίτητα για τους ανθρώπους.    

    Όσο και το φαγητό. Όμως,  την τελευταία μέρα της δουλειάς του κανείς δεν θα  είναι στην πόρτα για να τον περιμένει. θα ξαποστάσει κάτω από τον γέρο πλάτανο μέχρι που θα βρει ένα τελευταίο γράμμα μέσα στο σάκο του. Χωρίς παραλήπτη αλλά με έναν προορισμό. Την άλλη άκρη του νησιού…

    Το βιβλίο κυκλοφόρησε αρχικά στα Ισπανικά με τον τίτλο «Unha ultima carta» και απέσπασε το Διεθνές Βραβείο Εικονογραφημένου Βιβλίου «Compostela 2016»,  μέσα από 240 έργα από όλο τον  κόσμο. Μεταφράστηκε στα ελληνικά το 2017 από τις εκδόσεις «Παπαδόπουλος»  και το ταξίδι του συνεχίζεται. Όχι τυχαία καθώς κείμενο και εικονογράφηση λειτουργούν ταυτόχρονα και σε πλήρη σύνδεση. Ο Αντώνης Παπαθεοδούλου γράφει σαν ζωγράφος ενώ η Ίριδα Σαμαρτζή εικονογραφεί σαν συγγραφέας. Η ιστορία δεν νοείται αποσπασμένη από την εικόνα.  Ο αφαιρετικός λόγος δίνει τον απαραίτητο χώρο στο νου να εμπλέξει τις έννοιες που διαπραγματεύεται η ιστορία βάσει των προσωπικών εμπειριών. Η εικόνα αγγίζει κάθε βιβλιόφιλο και όχι μόνο. Η παιχνιδιάρικη τεχνική του κολάζ  με τον συνδυασμό των απαλών χρωμάτων του καφέ και τα σχήματα που προδίδουν είδη αλληλογραφίας  γίνονται ένα παζλ φιλοτελισμού και δημιουργίας. Το βιβλίο διαδραματίζεται στη δεκαετία του '50 και παρόλο που το τοπίο του αποπνέει ελληνισμό μπορεί να διαβαστεί από οποιαδήποτε νησί της Μεσογείου και να φανεί οικείο, γνώριμο και αληθινό με ανθρώπους της διπλανής πόρτας και συναισθήματα να εκφράζονται και να μεταδίδονται ανεξαρτήτως γλώσσας. Κι αν για τον κ. Κώστα ήταν το τελευταίο γράμμα που θα μοίραζε  -με αποστολέα ολόκληρο το νησί και τελικό παραλήπτη τον ίδιο- δεν ισχύει το ίδιο και για εμάς. Μετά από την ανάγνωση, θα χρειαστούμε  χαρτιά και φακέλους, γραμματόσημα και σάκους ταχυδρομικούς. Δίνεται η ευκαιρία για να ανοιχτεί μια  αγκαλιά  -ανεξαρτήτως ηλικίας- ,  να αναδυθεί μια ανάμνηση εκείνης της εποχής, να χτιστεί μια γέφυρα με το τώρα. Δίνεται η ευκαιρία στον καθένα  να γράψει ένα γράμμα με σκοπό να μοιραστεί, να ορίσει παραλήπτη και να νιώσει την προσδοκία και την αναμονή που κρύβει ένα μήνυμα  που θέλει να διαβαστεί.

​

​

Α.Β.

​

​