Μακρύ Φθινόπωρο

 

Φθινόπωρο του 2015. Παράλια της Αλικαρνασσού. Η φωτογραφία του νεκρού Aylan, του τρίχρονου προσφυγόπουλου από τη Συρία, γίνεται πρωτοσέλιδο και κάνει τον γύρο του κόσμου. Σοκ στην παγκόσμια κοινή γνώμη. Σοκ και δέος. Σοκ και αμυδρή ελπίδα: κάτι θα γίνει. Κάτι. Όπως έγινε και τότε. 43 χρόνια πριν. Με τη φωτογραφία του μικρού κοριτσιού στο χωριό Trang Bang του Βιετνάμ, που τρέχει γυμνό για να σωθεί από τις βόμβες ναπάλμ που σκάνε γύρω του. Τότε που η φωτογραφία αυτή έγινε η αφορμή για να μπει ένα τέλος στον βρώμικο πόλεμο. Τότε που οι δρόμοι των μεγαλουπόλεων γέμιζαν ανθρώπους: Stop the war, stop the war.

           

Φθινόπωρο του 2015. Ο μικρός Aylan πεσμένος μπρούμυτα στα παράλια του Αιγαίου. Δεν είναι γυμνός. Είναι ντυμένος. Όμορφα ντυμένος. Με γούστο. Μπλε παντελονάκι, κόκκινο μπλουζάκι και πεδιλάκια. Όπως ντύνεις το παιδί σου για μια βόλτα, μια γιορτή. Ένα ταξίδι. Κι ο Aylan στολίστηκε για ένα ταξίδι με τεθλασμένες προσδοκίες.

           

Φθινόπωρο του 2015. Οι δρόμοι των μεγαλουπόλεων δεν γεμίζουν ανθρώπους: σιωπή, σιωπή, σιωπή. Και οι μέρες περνούν. Οι μήνες. Τα χρόνια.

           

Φθινόπωρο του 20..; Tο φθινοπωρινό Αιγαίο συνεχίζει να ξεβράζει νεκρά μωρά. Και οι άνθρωποι όλο και λιγότερο αντιδρούν όλο και περισσότερο εξοικειώνονται με τη νέα πραγματικότητα. Και σιγά – σιγά, ανεπαίσθητα σχεδόν, η ανοσία παίρνει τις διαστάσεις επιδημίας.

           

Φθινόπωρο του 20..; Μη με δείχνετε. Ουδεμία σχέση έχω με τον θάνατο αυτών των παιδιών.

​

​

Τ. Θ.

​

Η Τζένη Θεοφανοπούλου είναι μουσικός και συγγραφέας. Τα βιβλία της «Χωρίς τη μαμά μου» και «Η Όλγα ο Φαλτσέτος και οι άλλοι» κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ψυχογιός, ενώ ποιήματα και πεζά της βρίσκονται σε συλλογικά έργα.