Τα δέκατα όγδοα γενέθλια

 

Στο σπίτι δε γιορτάζαμε ποτέ.

Τα λινά τραπεζομάντιλα φαγώθηκαν

από τον σκόρο.

Τα ασημένια μαχαιροπίρουνα

για χρόνια στο ντουλάπι,

σκούριασαν.

Κι εμείς, φιγούρες θαμπές

βιώναμε παράλληλες μοναξιές

κολυμπώντας στη σιωπή.

 

Μέχρι τα δέκατα όγδοα γενέθλια μου.

 

Τη μέρα εκείνη συγκεντρώθηκαν

όλοι, στο σαλόνι.

Το φως έπεφτε χλωμό

στα σκυθρωπά τους πρόσωπα.

Στο τραπέζι ένα κουτί

με περιτύλιγμα γιορτινό καλυμμένο.

Ένα κοστούμι κι ένα ζευγάρι παπούτσια,

μαύρα όλα, ένα δώρο

από εκείνους για εμένα.

 

Άπλωσαν τα χέρια

λαίμαργα δάκτυλα

με γδύσανε.

 

Ο γιακάς του πουκαμίσου με έπνιγε.

Τα μανίκια μου έρχονταν κοντά.

Το παντελόνι με στένευε στη μέση.

και τα παπούτσια με χτυπούσαν.

 

Ίδρωνα.

Πονούσα.

Δεν μου κάνουν φώναξα

κι έβαλα τα κλάματα.

 

Ήρθε η ώρα να χωρέσεις,

μου ψιθύρισε η μαμά στ' αυτί.

Πήρανε τα μαχαίρια.

Έγινες άντρας πια,

συμπλήρωσε χαιρέκακα ο μπαμπάς.

Και ξεκίνησαν τότε να με κόβουν.

​

Γιάννης Ζαραμπούκας

​

***

​

Ο Γιάννης Ζαραμπούκας γεννήθηκε στη Νυρεμβέργη, μεγάλωσε στη Λάρισα, ενώ κατάγεται απ’ την Κοζάνη και σπουδάζει στο ΑΤΕΙ Αθήνας, στο τμήμα της Εργοθεραπείας.

Κάνει ταξίδια κι όνειρα διαβάζοντας και χτίζει τους δικούς του κόσμους γράφοντας. Όνειρο του να δημιουργήσει τα δικά του λογοτεχνήματα.

Διατηρεί τη διαδικτυακή λογοτεχνική σελίδα Vivlia4U και το αντίστοιχο blog, ενώ συνεργάζεται με το koukidaki και το frapress.gr όπου φιλοξενούνται άρθρα του, βιβλίο-απόψεις και σύντομα διηγήματα.

«Το αναπόφευκτο της μοναξιάς» είναι η πρώτη ποιητική του συλλογή και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή.

​

​