Το φιλί

​

Κοιτάω το είδωλό μου στον καθρέπτη.

Δεν έχω μάτια, στόμα, μύτη. 

Φοράω το δέρμα σου στα χείλη.

Έχω τη γεύση σου και τη ρουφώ όσο μπορώ.

Κλείνω τα μάτια και ανασαίνω δυνατά τους πόρους στον λαιμό σου.

Νιώθω το δέρμα σου να λιώνει μέσα στο δικό μου.

Γιατί ό,τι μας κινεί να είναι ζωή και θάνατος μαζί;

Γιατί ο έρωτας αλλοιώνει την εικόνα;

 

Ξέρω γιατί.

Είναι αυτή η τυφλή μανία να σε γευτώ.

Δεν έχω εφιάλτη άλλο παρά μόνο να σε ακούσω να μου λες

 «έλα για στερνή φορά,

φίλα με

και φύγε».

Σε φίλησα όπως κανείς φιλάει τον θάνατο˙ με μισερή αγάπη.

Γιατί είναι  λύτρωση ο θάνατος όταν αγαπάς τρομαχτικά.

 

Ύστερα από το φιλί σου, χάθηκα.

Έμεινα μετέωρη σε κείνο το κενό.

Το κενό της απελπισίας πως κανείς δεν είναι κανενός.

Μόνο εκείνη η μοναδική στιγμή

που με

φίλησες

στο στόμα.

​

Άννα Βασιάδη

​

​

​

***

​

H Άννα Βασιάδη έχει σπουδάσει Αγγλική και Ρουμανική Φιλολογία. Παρακολουθεί το Mεταπτυχιακό Δημιουργικής Γραφής της σύμπραξης του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου με το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας και γράφει στην ιστοσελίδα envivlio.com. Σύντομα πρόκειται να εκδόσει την πρώτη της ποιητική συλλογή.