Ικρίωμα

 

Στο ικρίωμα της πόλης όταν σταθείς,

Μια άλλη θέση λιθοβολισμού,

Ένα άλλο εκτελεστικό απόσπασμα,

Μια άλλη ανηφοριά για σταύρωμα, 

Ένα χωριό κι ένα νησί θ' ανασύρεις 

Απ’ τα λησμονημένα της μνήμης σου.

Το βάθρο από κάτω θ’ ανοίξει όπως και να ‘χει,

Μα δεν θα ‘ναι άδικος κόπος η σκέψη -ποτέ δεν είναι.

Η αγχόνη θα γκρεμιστεί

Κι ο κόμπος της θηλιάς θα χαλαρώσει αισθητά.

Θα κατακρημνιστείς μεν, δεν θα αιωρηθείς κρεμασμένος δε.

Θα δραπετεύσεις...

 

Σ’ ένα άδειο ξωκλήσι θα προσευχηθείς σιωπηλά

Κι αν θες ν’ ακουστείς, την καμπάνα του θα χτυπήσεις.

Σ’ ένα κλουβί με καρδερίνα θα κρύψεις 

Τα κρίματά σου να τα τραγουδήσει.

Σ’ ένα ξύλινο ξεφλουδισμένο τραπέζι

Μόνο ψωμί, φέτα κι ελιές μπροστά από ένα βάζο με λουλούδια

Θα ζητήσεις να καθίσεις να φας φτωχά,

Σαν να ‘σαι ο πλουσιότερος κι ευτυχέστερος του κόσμου,

Αρκεί το τζάκι δίπλα αναμμένο να ‘ναι

Και ο καπνός που θα βγαίνει απ’ την καμινάδα

Να σε εξαγνίζει, σαν να απελευθερώνεται

Απ’ τα καμένα της ψυχής σου. 

 

Στην πλατεία τον πελώριο ασβεστωμένο πλάτανο

Θα χαιρετήσεις με δέος για τις από καταβολής ρίζες σου

Και τους γέροντες στο καφενείο

Θα ρωτήσεις πώς θα φτάσεις στο δρόμο σου,

Μιας και για τις θάλασσες δεν υπάρχουν χάρτες.

Απ’ τις κυρές θα ζητήσεις μια συμβουλή. 

Στις σκιές των πεύκων θα σεργιανήσεις

Και σ’ ένα πετρόκτιστο πεζούλι θα ξαποστάσεις

Σκεφτόμενος τα ανεκτίμητά σου.

Στο χέρι μια πευκοβελόνα.

Κάθε απαξίωσή και αδικία σου

Κι από μια βελονιά στην παλάμη σου.

 

Σου εύχομαι να τελειώσει γρήγορα το μέτρημα

Γιατί βλέπω να καταφθάνει η αληθινή Ανάσταση

-Η μία και μοναδική- από στιγμή σε στιγμή...

Η καμπάνα απ’ το πάλλευκο ξωκλήσι,

Μ' εξαίρεση τον γαλάζιο τρούλο και τον θαλάσσιο κλοιό,

Χτύπησε και σήμανε πως ήρθε η ώρα

Να ακούσουμε τον Θεό που μας μιλάει γι' αλήθειες.

Πάντα μας μιλούσε και οι καμπάνες κουδουνίζουν

Για να επιστήσουν την προσοχή μας

Και να μας κάνουν να σοβαρευτούμε,

Όπως όταν πηγαίναμε σχολείο κι έληγε το διάλειμμα,

Γιατί μόνο εκείνος ξέρει το δίκαιο και το άδικο...

 

 

​

 

Ο Γιώργος Τσιβελέκος γεννήθηκε το 1997 στο Μαρούσι. Το 2005 μετακόμισε απ' τη Νίκαια στην Ανάβυσσο, όπου και διαμένει ακόμη. Είναι απόφοιτος του τμήματος Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών Αθηνών.

Αυτήν την περίοδο παρακολουθεί διάφορα εκπαιδευτικά και επιμορφωτικά προγράμματα, μεταξύ των οποίων για τη Δημιουργική Γραφή, την Ποίηση και Φιλοσοφία και την Ψυχολογία.

Είναι εθελοντής συνεργάτης του Εργαστηρίου Αστεακής Εγκληματολογίας Παντείου Πανεπιστημίου και μέλος της οργανωτικής επιτροπής των Σεμιναρίων «Έγκλημα και Κινηματογράφος» που διοργανώνονται από αυτό σε συνεργασία με το Εργαστήριο Κοινωνικής Πληροφορικής Πανεπιστημίου Πατρών. Γράφει ποιήματα, διηγήματα, παραμύθια και μυθιστορήματα. Διήγημά του έχει συμπεριληφθεί σε ψηφιακή συλλογή διηγημάτων.